αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο, χωρίς να επεξεργαστώ το κείμενο…
.
.
Ήμουν έτοιμη, στο ξεκίνημα της σημερινής, ηλιόλουστης μέρας, να γράψω κάτι όμορφο και τρυφερό για την σημασία του αποχαιρετισμού των παιδιών – και του συζύγου- κατά την πρωινή τους αποχώρηση.
Αλλά, ανοίγοντας τον υπολογιστή, έπεσα επάνω στο κείμενο αυτό… (συγκλονιστικό κείμενο- μαρτυρία, από τον Ηλία Βενέζη και εφημερίδες της εποχής).
Το έχω διαβάσει, μικρή, το βιβλίο αυτό… και παρ΄όλο που σε μικρή ηλικία δεν ζεις όλη την φρίκη των περιγραφών ενός βιβλίου, κάποιες εικόνες του έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου… σήμερα, μάλλον, δεν θα τολμούσα εύκολα να το πιάσω στα χέρια μου…
και σκέφτηκα… πώς άντεξαν εκείνοι οι άνθρωποι; τόση σκληρότητα, τόση κτηνωδία… κι όμως παρέμειναν άνθρωποι, κοντά στην ανθρώπινη φύση τους, δεν την απέβαλαν λόγω των καταστάσεων.
Και θυμήθηκα την δική μου προγιαγιά, που ήρθε από τον Πόντο μόνη της- σκοτωμένος ο παππούς- με δυο παιδιά στην αγκαλιά και ένα στην πλάτη…
Ήρθε εδώ και παντρεύτηκε ξανά και έκανε και άλλα, πολλά και καλά παιδιά… και ήταν, ομολογουμένως, μια αγία γυναίκα…
Τι άλλο να πω; πώς άντεξαν εκείνοι οι άνθρωποι, εκείνες οι γυναίκες; τόσο πολύ έχει αλλάξει η ανθρώπινη φύση από εκείνα τα χρόνια, λιγότερο από αιώνας πέρασε- και πλέον δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε καν τις κακουχίες;- δεν μιλώ για βιαιότητες, εκείνες σίγουρα δυσκολευόμαστε ακόμα περισσότερο να τις διαχειριστούμε- αν και στις οθόνες μια χαρά τις παρακολουθούμε…
αλλοτρίωση;…
Το μόνο σίγουρο είναι πως, αν θέλουμε, πολλά μπορούμε να αντέξουμε- και να προχωρήσουμε με το κεφάλι Ψηλά, γιατί για Εκεί είμαστε πλασμένοι και αυτό μας δίνει την δύναμη…
.
(σκέψεις που ίσως φαίνονται βαριές, αλλά δεν είναι… εν τέλει νομίζω πως μας δίνουν το πραγματικό νόημα της ζωής… η αποφυγή της πραγματικότητας, του πόνου, δεν μπορεί να «γεμίσει» την ψυχή, ούτε η επιφανειακή «χαρά»)
.
.
με την αγάπη μου,
Αλεξία
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 
Ο ξεριζωμός είναι πολύ δύσκολη υπόθεση Αλεξία μου αλλά πολλές φορές αναγκαία! Η προσωπική δύναμη του κάθε ανθρώπου είναι που κάνει τη διαφορά όπως και η θέληση για επιβίωση και για μια καλύτερη ποιότητα ζωής!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Έτσι είναι, Κατερίνα μου…
μακάρι να έχουν την δύναμη όλοι όσοι δοκιμάζονται ανά τον πλανήτη μας, με πολέμους, ξεριζωμούς και κάθε βάσανο…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτές οι μνήμες δεν ξεχνιούνται Αλεξία μου, θα έλεγα μάλιστα πως θεριεύουν μ’ αυτά που ακούμε τον τελευταίο καιρό…
Η γιαγιά μου που τα έζησε μου έλεγε «θα τα πάρω μαζί μου»…
την αγάπη μου..
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Φαντάσου τι ειχε περάσει η γυναίκα και δεν ήθελε να τα λεει, τι πόνο της προκαλούσε η θύμησή τους…
Ας ευχόμαστε για όσους ταλαιπωρούνται…
την αγάπη μου, Μέλια μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θέλω να πιστεύω Αλεξία μου πως ο Θεός θα δώσει και σε εμάς δύναμη να αντέξουμε τις κακουχίες που έρχονται.Αρκεί βέβαια να του το ζητήσουμε με ταπεινή καρδιά.Εκείνες άντεξαν βέβαια γιατί ήταν η ζωή τους πολύ δύσκολη εξ’αρχής,αλλά είχαν και μεγάλη πίστη..
Καλό είναι να προετοιμαζόμαστε όσο μπορούμε,ιδιαίτερα ψυχολογικά,γιατί έρχονται και σε εμάς δύσκολες μέρες.Ο Θεός ας μας φυλάξει όλους..
τα φιλιά μου…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αυτή η ψυχική προετοιμασία, Ελευθερία μου, ήταν κάτι που τόνιζε και ο άγιος Παΐσιος…
Και εγώ πιστεύω ότι με την δύναμη του Θεού όλα μπορεί να τα αντέξει ο άνθρωπος, γιατί ποτέ δεν δίνει περισσότερα από τις δυνάμεις μας.
φιλιά και την αγάπη μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
έγραψε μια φίλη, στο μέιλ του μπλογκ- με την άδειά της το αναρτώ- και την ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό της:
Τις σκέψεις σου για το άρθρο: «Εκείνες, άντεξαν!» δεν τις βρίσκω καθόλου βαριές. Είναι η αλήθεια και η αλήθεια πρέπει πάντοτε να λέγεται και να ακούγεται. Ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτής της Μικρασιατικής Καταστροφής και όλων των απερίγραπτων θηριωδιών που υπέφερε το γένος των Ελλήνων από τους Τούρκους. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να ωραιοποιούμε τα γεγονότα; Ποιούς εξυπηρετεί το να θάβουμε την ιστορία μας και να αποκρύβουμε από τη νέα γενιά την αλήθεια; Πώς θα μάθουν τα νέα παιδιά για την ιστορία του τόπου μας, τους αγώνες και τις θυσίες των ηρώων και των μαρτύρων που με το αίμα τους πότισαν και αγίασαν την Ελληνική γη και έθρεψαν το δέντρο της Ελευθερίας, για να χαιρόμαστε τώρα εμείς πατρίδα ελεύθερη.
Και ποιόν αγώνα καλούμαστε να δώσουμε όλοι εμείς τα τελευταία χρόνια απέναντι στους καινούριους δυνάστες και την οικονομική κατοχή που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Και φυσικά η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική… πνευματική είναι κυρίως… κρίση αξιών, αποπροσανατολισμού από όλα αυτά που μας χαρακτηρίζουν ως λαό….
Μακριά από εμένα ο φανατισμός αλλά όχι και η αλήθεια.[…]
Χάσαμε τον δρόμο μας ως έθνος…………….
Μακάρι να τον ξαναβρούμε κάποτε!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο