Προσκυνώντας τις εικόνες στην οθόνη…

 

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ με αυτή την χαριτωμένη κίνηση:

Στην οθόνη του υπολογιστή εμφανίζεται η εικόνα της Παναγίας μας, καθώς ψάλλεται ο Ακάθιστος Ύμνος κεκλεισμένων των θυρών, λόγω των περιοριστικών μέτρων,  και το μικρούλι μου ζητά να την προσκυνήσει επανειλημμένα… τον σηκώνω και την φιλά πολλές φορές … Και σε λίγο έρχεται ξανά και ξανά και προσκυνά την Μητέρα μέσα από  την οθόνη…

Κυριακή πρωί,  παρακολουθούμε την Θεία Λειτουργία πάλι από τον υπολογιστή. Και πάλι το μικρούλι ζητά να προσκυνήσει τους αγίους που προβάλλονται και να φιλήσει τον παππούλη που λειτουργεί και μας ευλογεί από μακριά…

Να φεύγουν γρήγορα οι μαυρίλες…

.

(ένα απόσπασμα από το προσωπικό μου ημερολόγιο- γραμμένο πριν από καιρό.Το ξαναθυμήθηκα με αφορμή το υπέροχο ποίημα που μοιράστηκε μαζί μας η Ευτυχία (εδώ) και το καταθέτω για να ανατρέχω και να θυμάμαι πως τα δύσκολα πάντα περνούν και φεύγουν, αρκεί να το πιστέψω και ταπεινά να το ζητήσω …)

.

.

Μέρες τώρα δεν ένιωθα και τόσο καλά…

υπήρχαν διάφορα γεγονότα, που συνέβαλαν σε αυτό και  θεωρώ ότι πλέον τα ξεπέρασα, αλλά άφησαν τον αντίκτυπό τους… Η λύπη είναι βαθύ συναίσθημα, «χαράζει» την ψυχή, θέλει τον χρόνο της για να απαλύνει…

(πώς θα γίνει να μην γυρνώ προς τα πίσω;… στο χέρι μου είναι, θέλει ταπείνωση, θέλει αποδοχή, θέλει να πεις το «γένοιτο»…)

.

«Στα χέρια του Θεού …»

.

.

Είναι στιγμές που νιώθω τόσο αδύναμη να βοηθήσω τα ίδια τα παιδιά μου…

Αρρώστησε το μωρό… δύσκολη η κατάσταση, ίσως να χρειαζόταν νοσηλεία.

Ό,τι περνούσε από τα χέρια μου, το έκανα.

Αλλά η έκβαση αβέβαια, αγχωτική.

.

«Χαμόγελα και Ηρεμία..» (πριν να είναι αργά…)

.

.

Μίλησα μαζί της… αγαπημένη φίλη, μητέρα πολλών παιδιών, που περιμένει τα αποτελέσματα βιοψίας… φόβος για μετάσταση, μετά από αφαίρεση καλοήθους όγκου στο μαστό…

Αν και πολύ ήρεμο και πιστό άτομο, η αγωνία της ήταν εμφανής, όταν με ενημέρωσε, ζητώντας τις προσευχές μας.

-Έχει γίνει τόσο συχνός ο καρκίνος… τι μπορούμε να κάνουμε για να προφυλαχτούμε; την ρώτησα στο τέλος της κουβέντας μας- και είχε μια δόση μοιρολατρίας η ερώτησή μου αυτή…

.

«Εγώ , μαμά, πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη».

 

 

.

Δεν είναι όλες οι στιγμές που περνούμε μαζί, ήρεμες και χαρούμενες…

μακάρι να ήταν…

όταν δυο εγωισμοί συγκρούονται, ο πόλεμος είναι σκληρός.

Αλλά… «μονός καυγάς δεν γίνεται».

Κάποιος πρέπει να υποχωρήσει από το πεδίο της μάχης

και εκείνος ας είναι ο πιο συνετός.

.

«Δεν μιλάει το πιστόλι!»

.

.

–Να μου αγοράσεις ένα πιστόλι, για να παίζω…μου είπες. (είσαι δυόμισι, μόλις άρχισες να μιλάς κατανοητά για τους άλλους).

– Δεν είναι καλό, αγόρι μου, το πιστόλι …

-Δεν μιλάει το πιστόλι, μαμά !, με αποστόμωσες.

Τι εννοούσες;

 

«Μπαμπά…Δεν σου έκανα γεια!»

.

.

τόσο μικρό (δυόμισι χρονών) κι όμως…

στεναχωρέθηκε που δεν αποχαιρέτησε τον μπαμπά του, δεν τον πρόλαβε,

και θέλησε να τον πάρει τηλέφωνο για να του μιλήσει.

 

Η σημασία του πρωινού αποχαιρετισμού: αυτό μου δίδαξε το μικρό μου… όχι μόνο γι’  αυτόν που φεύγει, αλλά και γι’ αυτόν που μένει πίσω.

 

και του καλωσορίσματος μετά την επιστροφή από το σχολείο, από την δουλειά…

 

Κάθε μέρα, νέα αρχή…

 

Είναι στιγμές που νιώθω πως όλα τα κάνω λάθος…

μια απογοήτευση τρυπώνει στην ψυχή μου και αναρωτιέμαι:

«τόσος κόπος και μόχθος…

το αποτέλεσμα , όμως, θα είναι καλό, θα είναι αγαθό ;

ή έδωσα λανθασμένη διαπαιδαγώγηση στα παιδιά μου;…»

 

Αγάπη… για τη νέα χρονιά

 

σκέψεις από το προσωπικό μου ημερολόγιο- τις αντέγραψα χωρίς να τις επεξεργαστώ…

.

Στο κατώφλι της νέας χρονιάς, αναρωτιέμαι: τι στόχους θέλω να θέσω;…

Άλλος ένας χρόνος πέρασε, με πολλά χαρούμενα αλλά και δύσκολα γεγονότα στην ζωή μου…. και κοιτώντας προς τα πίσω, αναρωτιέμαι:

«Άραγε βγήκα πιο σοφή απ΄όλα αυτά;

ακολουθώ σωστή, σωστική πορεία στη ζωή μου;

ή παραμένω το ίδιο «επιφανειακή»,αναζητώντας την χαρά και την ζωή στα ίδια, περπατημένα μονοπάτια, που δεν φέρνουν προς το Φως;…»

 

Μια αγκαλιά …

.

.

Θα συμβεί κι αυτό, όπως σε κάθε ζωντανή σχέση:

και θα αγαπηθούμε, και θα διαφωνήσουμε, και θα λογοφέρουμε.

Αυτό που προέχει είναι η διατήρηση της αγάπης…

και όταν φτάσουμε να ψυχρανθούμε, έστω προς ώρας…

τότε ας θυμόμαστε τι χάσαμε .

.

Μια αγκαλιά αρκεί για να αναθερμανθεί η σχέση μας.

Μια αγκαλιά,ακόμα και αν πρέπει να την «επιβάλουμε» στον εαυτό μας

«ρίχνει» τον εγωισμό μας, ταπεινώνει τις μικρότητές μας

μας φέρνει και πάλι κοντά.

Και ένα ολόψυχο: «Συγγνώμη»….

.

Φόβος και πόνος… κι αυτός περαστικός…

.

.

14 Νοεμβρίου 2015

αυτό που με φοβίζει  περισσότερο

είναι που όλα γίνονται κατευθυνόμενα:

πότε θα φοβηθείς,πότε θα κλάψεις, πότε θα λυπηθείς…

.

«Με την στεναχώρια δεν βγαίνει τίποτα…»

(από το προσωπικό μου ημερολόγιο…)

.

.

(…έτσι λέει η μαμά μου…)

και βλέπω ότι εν τέλει έχει δίκιο, όσο και αν παλιότερα την «παρεξηγούσα».

.

Θέλεις να στεναχωριέσαι;

Θέλεις να γκρινιάζεις;

Θέλεις να κλαις;

μπορείς ελεύθερα να το κάνεις 😦

αλλά ποιο το αποτέλεσμα;τι θα αλλάξει;

.

«Μαμά ,βγάλε με φωτογραφία!», είπε το δίχρονο…

.

(αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο, χωρίς τροποποιήσεις…)

.

Έπαθα σοκ όταν ,πριν λίγες μέρες, ο μικρός μου ,την ώρα που παίζαμε μαζί και τον χαιρόμουν,πήρε πόζα,κορδώθηκε και μού είπε:

«Μαμά,βάλε με φία!» (δηλ. βγάλε με φωτογραφία).

.

Η αλήθεια είναι ότι τα μεγαλύτερα αδέλφια του πολύ το χαίρονται και το καμαρώνουν και συχνά πυκνά το φωτογραφίζουν.

Όμως δεν περίμενα ένα παιδάκι που μόλις μιλά,να στήνεται και να ζητά να φωτογραφηθεί…

.

Εκείνες, άντεξαν!…

αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο, χωρίς να επεξεργαστώ το κείμενο…

.

.

Ήμουν έτοιμη, στο ξεκίνημα της σημερινής, ηλιόλουστης μέρας, να γράψω κάτι όμορφο και τρυφερό για την σημασία του αποχαιρετισμού των παιδιών – και του συζύγου- κατά την πρωινή τους αποχώρηση.

Αλλά, ανοίγοντας τον υπολογιστή, έπεσα επάνω στο κείμενο αυτό… (συγκλονιστικό κείμενο- μαρτυρία, από τον Ηλία Βενέζη και εφημερίδες της εποχής).

Το έχω διαβάσει, μικρή, το βιβλίο αυτό… και παρ΄όλο που σε μικρή ηλικία δεν ζεις όλη την φρίκη των περιγραφών ενός βιβλίου, κάποιες εικόνες του έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου… σήμερα, μάλλον, δεν θα τολμούσα εύκολα να το πιάσω στα χέρια μου…

και σκέφτηκα… πώς άντεξαν εκείνοι οι άνθρωποι; τόση σκληρότητα, τόση κτηνωδία… κι όμως παρέμειναν άνθρωποι, κοντά στην ανθρώπινη φύση τους, δεν την απέβαλαν λόγω των καταστάσεων.