Συναντώ συχνά σε συζητήσεις, και σε συνεδρίες coaching με άλλες γυναίκες, αυτή την ανησυχία:
«Άραγε θα τα καταφέρω;
Πώς θα πάει η προσπάθεια;
Και αν δεν πάει καλά;»…
«Άραγε θα τα καταφέρω;..»
Είναι κάποιες μέρες άχαρες…
Είναι κάποιες μέρες άχαρες, που ξεκινούν βαριές, και δεν ξέρεις τι συνέβη και γιατί νιώθεις έτσι…
Και δεν ξέρεις αν αξίζει να το ψάξεις ή αν είναι προτιμότερο να μπεις δυναμικά στη μέρα, παραβλέποντας τι νιώθει η ψυχή.
Διαβάστε περισσότεραΚαλώς ήρθες, φθινόπωρο!
Σεπτέμβριος! Καλώς μας ήρθε το φθινόπωρο!
Μεταβατική περίοδος αυτή η εποχή, με το τέλος της καλοκαιρινής περιόδου και με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.
Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί και αυτή η χρόνια…
Δεν θέλω να σκέφτομαι πολλά.
Προσπαθώ να διατηρώ την ηρεμία και την ειρήνη της ψυχής μέσα μου και γύρω μου – γιατί αυτήν έχω ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλο- για να μπορώ να ελπίζω.
Διαβάστε περισσότεραΣτηρίζει τις καρδιές μας…
Σε μέρες δύσκολες, βαριές και ανέλπιδες, ο λόγος του Ευαγγελίου έρχεται να φέρει χαρά και ελπίδα στη ζωή μας…
Ένα μικρό απόσπασμα από την ανάλυση του Ευαγγελίου της Β΄ Κυριακής των Νηστειών:
«Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ – τὸ ὅτι ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ πάντα – ὅταν βιώνεται σωστά, μᾶς ὠφελεῖ καὶ μὲ ἄλλον τρόπο. Τὸ μικρὸ παιδάκι αἰσθάνεται ἀσφάλεια ὅταν παίζει κοντὰ στὴ μητέρα του καὶ κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα της. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πιστὸς ποὺ ἀγάπησε τὸν Θεὸ καὶ ταπεινώθηκε ἀπέναντί Του σὰν παιδί, νιώθει τὴν καρδιά του νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἀσφάλεια, διότι αἰσθάνεται τὸ στοργικὸ θεῖο βλέμμα ἐπάνω του, γλυκαίνεται ἀπὸ τὴ θαλπωρὴ τῆς θείας ἀγάπης.
Διαβάστε περισσότεραΈρχεται η άνοιξη!
Έρχεται η άνοιξη!
Φαίνεται ο ερχομός της στα πρώτα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς που άνθισαν
.
Αναποδιές…
Και εκεί που λέμε ότι όλα πηγαίνουν καλά…
έρχεται μια αναποδιά
και κλονίζει τη ζωή μας
την καθημερινότητά μας
τον προγραμματισμό μας.
Σαν τη μπόρα τη χθεσινή
που μαζί της έφερε καταστροφές…
Ημέρα μνήμης…
19 Μαΐου: Ημέρας μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου
Πόσος πόνος, Θεέ μου…
Τι μαύρες μνήμες φέρνει η μέρα η σημερινή…
Πόσα έζησαν εκείνοι οι άνθρωποι,
πώς άντεξε τόσο πόνο η ψυχή τους;
Του εγκλεισμού…
Στο σπιτι μέσα το κλειστό
πόσα να χωρέσουν;
Σκέψεις, ειδήσεις, συναισθήματα,
άνθρωποι και αισθήματα
κινούνται κι αλληλεπιδρούν
σε ρυθμούς άλλους γοργούς
κι άλλοτε ήπιους.
Ο πόνος σου…
(σε όσους παλεύουν με τον πόνο της απώλειας ή με ασθενειες δύσκολες…)
.
Να μπορούσα να έπαιρνα
λίγο από τον πόνο σου
να ξαλάφρωνε μια στιγμή η ψυχή σου…
.
Να μπορούσα να έπαιρνα
λίγη από την θλίψη σου
να χαμογελούσε για λίγο η μορφή σου…
.
Τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο…
Όταν αναπάντεχα βρεθείς με το μικρό σου στο νοσοκομείο…
τότε τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τι νιώθει η ψυχή της μάνας
που μένει δίπλα στο παιδί
και ζει πολλαπλά τις αγωνίες και την έγνοια του
μέχρι να γιάνει και να επιστρέψουν γεροί στο σπίτι…
.
Απογοήτευση …και ελπίδα!
.
Την απογοήτευση την φοβάμαι, την απεύχομαι.
Με τρομάζει η μαυρίλα της
το κενό που νιώθω όταν εισβάλει στην ψυχή μου.
Όμως…
«ουδέν κακόν αμιγές καλού».
.
Δάκρυα…
.
Εκεί που πνίγεσαι από την ζάλη των λογισμών
Και κινδυνεύεις να καταποντιστείς από το βάρος των ευθυνών…
.
Εκεί που ανταριάζει η θάλασσα της ψυχής σου
Και μαυρίζει ο ουρανός της ύπαρξής σου…
.
«Θα ξαναβγεί ο ήλιος…»
(για τις συννεφιές του ουρανού και της ψυχής)
.
«Θα ξαναβγεί ο ήλιος…
.
Εκεί είναι πάντα
κι ας τον κρύβουν τα σύννεφα».
Καλοκαιρινή βροχή…
Είμαστε μαζί…
.
.
Η παρουσία σου γεμίζει την ψυχή μου.
Η φωνή σου σκορπίζει τους φόβους μου.
Είσαι πάντα κοντά μου
ακόμα και τις ώρες της απουσίας σου.
.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 