Μια βόλτα νοερή στην παραλία της Θεσσαλονίκης ελάτε να κάνουμε μαζί.
(Σκέψεις πολλές αυτές τις μέρες, ο χρόνος πιεσμένος και ελάχιστες οι ήσυχες στιγμές…)
Μια βόλτα στη θάλασσα με τα κορίτσια μου και οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στον φακό μας δίνουν λίγη από την ηρεμία του υγρού στοιχείου και από την απεραντοσύνη της αγάπης του Δημιουργού.
Μνήμη του αγαπημένου μας αγίου Παϊσίου σήμερα…
Ας έχουμε την ευλογία και την χάρη του, καθώς ιδιαιτέρως προσευχόταν και μεριμνούσε για τις οικογένειες, τις μητέρες και τα παιδιά, με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον.
Αντιγράφω ένα σύντομο περιστατικό, που αναφέρεται στην ευλάβεια του αγίου προς την εικόνα της Παναγίας της Τήνου, αλλά και στην έμπονη αγάπη του προς το πλάσμα του Θεού, όπως εκφράστηκε κατά το ταξίδι του:
Με την ομορφιά που προβάλει μπροστά σου χαιρεσαι;
Με την εικόνα που βλέπεις ταξιδεύεις νοερά;
Απολαμβάνεις, έστω από μακριά,
το κύμα που σκάει στην ακτή και τα σμιλεμένα βότσαλα;
Νιώθω ότι περνάει το καλοκαίρι,
ότι σβήνει σιγά σιγά
με την ημέρα να μικραίνει
και τα μπάνια μας στη θάλασσα να περιορίζονται…
Εδώ και καιρό θέλαμε να κάνουμε μια βόλτα με το καραβάκι στο Θερμαϊκό και επιτέλους το καταφέραμε- και την χαρήκαμε πολύ!
Οι Κυριακές του καλοκαιριού, που μάς βρίσκουν στο σπίτι μας, είναι μια καλή ευκαιρία για βόλτα στην πόλη, που είναι σχεδόν άδεια, ήρεμη και ήσυχη, και μπορούμε να κυκλοφορήσουμε άνετα με τα παιδιά και το καρότσι.
Καλή εβδομάδα!
Σκεφτόμουν, εδώ και λίγο καιρό,να ξεκινήσω μια σειρά από αναρτήσεις με φωτογραφικές στιγμές που με κάνουν να χαμογελώ- και τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ και μαζί σας.
Με συχνότητα 1 ανάρτηση / εβδομάδα και περιεχόμενο «αυστηρά» φωτογραφικό, χωρίς ή με ελάχιστα λόγια.
Όχι πως οι φωτογραφίες μου έχουν καλλιτεχνικές αξιώσεις, αλλά θεωρώ πως κάθε φωτογραφία, που είναι τραβηγμένη με αγάπη, έχει κάτι να πει στις ευαίσθητες ψυχές… ❤
Πώς σάς φαίνεται η ιδέα;
Ξεκινούμε με μια συλλογή που ονόμασα «πρόγευση καλοκαιριού» .
Φάρος ολοφώτεινος
ο Λόγος Σου…
.
Ελεύθερη η επιλογή μου
αν θέλω να ακολουθήσω
ασφαλή πορεία
(διάφορες σκόρπιες σκέψεις, εν μέσω καλοκαιριού και με αφορμή διάφορες συζητήσεις, είτε σε πραγματικό είτε σε «διαδικτυακό» χρόνο και τόπο…).
.
Κάποτε, πριν λίγα χρόνια, θεωρούνταν δεδομένο ότι κάθε οικογένεια θα πήγαινε κάπου διακοπές. Σχεδόν όλοι είχαν την οικονομική άνεση να διαθέσουν ένα ποσόν από τον ετήσιο οικονομικό προϋπολογισμό για να βρεθούν κάποιες μέρες κοντα στην θάλασσα ή σε κάποια εξοχή, ώστε να χαλαρώσουν οι γονείς και τα παιδιά και να περάσουν λίγες μερες όλοι μαζί, ξεκούραστες και αναζωογονητικές…
Κάποτε ίσχυαν τα παραπάνω… Σήμερα;…
.
.
.
Σταλάζει ο Ουρανός την Χάρη Του…
Την δέχομαι άραγε ή την διώχνω από επάνω μου
με την ομπρέλα της λογικής, του «εγώ» και των μικροτήτων μου
.
.
.
Βόλτα νυχτερινή στην πόλη…
Τα φώτα του Πύργου άναψαν νωρίς
πέφτει γρήγορα το σκοτάδι
η θάλασσα φουρτουνιασμένη
.
.
Το ποίημα αυτό το έγραψε η φίλη μας Ε.Σ. – και την ευχαριστώ θερμά που το μοιράζεται μαζί μας.
Είναι γραμμένο για να αποδώσει το μεγαλείο του μυστηρίου της εξομολόγησης
.
Ποτάμια αφρισμένα,
ταραγμένα
τρέχουν κοντά Σου
τα πάθη μας
και οι λύπες μας
Θεέ μου…
.
.
.
Ηλιοβασίλεμα στην ακροθαλασσιά
και να μην θέλουμε να ξεκολλήσουμε από εκεί…
Κάποτε οι δυο μας
τώρα πολλές ψυχούλες γύρω μας,
τα παιδιά μας…
.
.
.
(αντιγράφω από ένα αγαπημένο βιβλίο, ένα κείμενο που μού έδωσε απαντήσεις σχετικά με τον ενθουσιασμό που εκφράζουν οι αθώες ψυχές των παιδιών μπροστά στο μεγαλείο της δημιουργίας… Αν αυτή η διάθεση της ψυχής τους στραφεί από εμάς, τους γονείς, προς τον ίδιο τον Θεό, τότε οδηγούνται από αυτή την ηλικία κοντά στην αγάπη Του, και μέσα από αυτή την οδό ).
.
«…έμοιαζε μέ τά παιδιά· όλα του προκαλούσαν έκπληξη. Σωστά παρατηρεί στις σημειώσεις του πώς όποιος έχασε τή χάρη δέν αισθάνεται όπως πρέπει τήν ωραιότητα του κόσμου και δέν εκπλήσσεται από τίποτα».
.
.
.
Παντού άμμος
παντού αλμύρα
στα μαλλάκια , στο στόμα σου,
παντού άμμος και θάλασσα.
.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 