Έχουμε περάσει πολλές φορές το στάδιο προσαρμογής με τα «πρωτάκια», είτε τα παιδιά πήγαν στα νήπια, είτε στο Δημοτικό είτε στο Γυμνάσιο. Ναι, υπάρχουν πρωτάκια και στο Γυμνάσιο. Είχα γράψει σχετικό άρθρο: Το δικό μας πρωτάκι στο Γυμνάσιο.
Αυτό που βλέπω όμως να συμβαίνει ενίοτε, ειδικά για τα παιδιά που «φεύγουν» για πρώτη φορά από το σπίτι, είναι να υπάρχει μια δυσαρέσκεια από την πλευρά των γονιών, ειδικά της μητέρας που μένει στο σπίτι. Και αυτός ο προβληματισμός της μητέρας καθώς και η δική της ενδόμυχη «άρνηση» για την είσοδο του παιδιού στην σχολική ζωή, αυτός είναι που φέρνει αρνητικά συναισθήματα για το σχολείο και στο παιδί.
Ναι, τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα! Γι αυτό πρέπει πρώτα εμείς οι γονείς να κατευνάσουμε τους όποιους φόβους και φοβίες μας, τις όποιες ανασφάλειές μας, και να παραδεχτούμε ότι το παιδί μας μεγαλώνει και είναι αναγκαίο να πάει στο σχολείο.
Είναι φυσικό και λογικό μια μητέρα που έχει μάθει να είναι στο σπίτι και η καθημερινότητά της να στρέφεται γύρω από τα παιδιά της να νιώθει μια αμηχανία όταν δεν τα έχει πλέον μαζί της… Τότε είναι η ώρα της να βρει άλλες δραστηριότητες, ωφέλιμες για την ίδια και για την οικογένεια, ώστε να καλύπτει δημιουργικά τον χρόνο της. Και βεβαίως να διώξει από την ψυχή της τις αγωνίες για το παιδί που «φεύγει» από το σπίτι, αφήνοντάς το στα χέρια του Θεού, με προσευχή και αγάπη…
Προσαρμογή περνούν επίσης και τα αδελφάκια που μένουν μόνα τους στο σπίτι, όταν τα μεγαλύτερα αρχίζουν το σχολείο. Ξαφνικά χάνουν την παρέα του και γυρνούν γύρω από τη μαμά, γκρινιάζοντας ίσως κάποιες φορές και περιμένοντας την συντροφιά τους. Θα μάθουν κι αυτά να περνούν το πρωινό τους, όλοι θα προσαρμοστούν. Για όλους είναι απαιτητικές οι πρώτες εβδομάδες…
Επιπλέον, δυσκολίες έχουν και οι γονείς που τα παιδιά τους φεύγουν για σπουδές σε άλλη πόλη. Ξαφνικά το σπίτι αδειάζει. Η σκέψη τους ταξιδεύει μακριά, στο φοιτητή τους. Οι αγωνίες πολλές… Μένουν οι αναμνήσεις και, κάποιες φορές, μια πίκρα μοναξιάς… ¨Όμως, τι θα γίνει; Δεν πρέπει να μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Δεν πρέπει να ξανοιχτούν στη ζωή τους; Τι προτιμούμε, τη δική μας «μοναξιά» ή τη δική τους χαρά;… Και όπως είπαμε νωρίτερα, κάτι θα βρούμε να ασχοληθούμε και εμείς ώστε να γεμίσουμε με ενδιαφέρον το χρόνο μας και να δώσουμε την αγάπη μας πιθανόν και σε άλλα πρόσωπα που την έχουν ανάγκη.
Αυτές τις σκέψεις είχα να καταθέσω…
Εσείς τι λέτε;
Δυσκολεύστε με την προσαρμογή στο ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς;
Με την αγάπη μου,
Αλεξάνδρα
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 