Προσαρμογή και «σχολική άρνηση: ισχύει και για τους γονείς;

Έχουμε περάσει πολλές φορές το στάδιο προσαρμογής με τα «πρωτάκια», είτε τα παιδιά πήγαν στα νήπια, είτε στο Δημοτικό είτε στο Γυμνάσιο. Ναι, υπάρχουν πρωτάκια και στο Γυμνάσιο. Είχα γράψει σχετικό άρθρο: Το δικό μας πρωτάκι στο Γυμνάσιο.

Αυτό που βλέπω όμως να συμβαίνει ενίοτε, ειδικά για τα παιδιά που «φεύγουν» για πρώτη φορά από το σπίτι, είναι να υπάρχει μια δυσαρέσκεια από την πλευρά των γονιών, ειδικά της μητέρας που μένει στο σπίτι. Και αυτός ο προβληματισμός της μητέρας καθώς και η δική της ενδόμυχη «άρνηση» για την είσοδο του παιδιού στην σχολική ζωή, αυτός είναι που φέρνει αρνητικά συναισθήματα για το σχολείο και στο παιδί.

«Αγαπάω και τον φόβο μου νικάω!»

Πολλές φορές η ψυχή αναζητά μέσα από απλά αναγνώσματα και βιβλία, ακόμα και μέσα από παραμύθια, την ανάπαυση και την αναψυχή που της προσφέρει η απλότητα του λόγου και η αξία των νοημάτων…

Κάπως έτσι νιώθω συχνά διαβάζοντας βιβλία γραμμένα για μικρά παιδιά. Μέσα από ανεπιτήδευτο λόγο και απλό κείμενο «αναδύονται» νοήματα και μηνύματα που γαληνεύουν, εμπνέουν, κινητοποιούν- αναλόγως με τη διάθεση και την κατάσταση της ψυχής.

«Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή…»

(λόγοι αγίου Πορφυρίου)

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ ὅλα τά κάνει προσευχή. Καί τή δυσκολία καί τή θλίψη, τίς κάνει προσευχή. Ὅ,τι καί νά τοῦ τύχει ἀμέσως ἀρχίζει: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…».

Ἡ προσευχή ὠφελεῖ σέ ὅλα, καί στά πιό ἁπλά. Γιά παράδειγμα, πάσχεις ἀπό αὐπνία· νά μή σκέπτεσαι τόν ὕπνο. Νά σηκώνεσαι, νά βγαίνεις ἔξω καί νά ἔρχεσαι πάλι μέσα στό δωμάτιο, νά πέφτεις στό κρεβάτι σάν γιά πρώτη φορά, χωρίς νά σκέπτεσαι ἄν θά κοιμηθεῖς ἤ ὄχι. Νά συγκεντρώνεσαι, νά λές τή δοξολογία καί μετά τρεῖς φορές τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…» κι ἔτσι θά ἔρχεται ὁ ὕπνος.

Μην σκέφτεσαι τους φόβους σου!

 

Τους φόβους σου μην τους πολυσκέφτεσαι.

Δεν βοηθά πάντα η ανάλυσή τους…

 

Μάλλον είναι προτιμότερο

να αφήσεις το Πνεύμα

να εμφυσήσει μέσα σου

και να τους σκορπίσει

 

Είμαστε μαζί…

.

.

Η παρουσία σου γεμίζει την ψυχή μου.

Η φωνή σου σκορπίζει τους φόβους μου.

Είσαι πάντα κοντά μου

ακόμα και τις ώρες της απουσίας σου.

.

Φόβος και πόνος… κι αυτός περαστικός…

.

.

14 Νοεμβρίου 2015

αυτό που με φοβίζει  περισσότερο

είναι που όλα γίνονται κατευθυνόμενα:

πότε θα φοβηθείς,πότε θα κλάψεις, πότε θα λυπηθείς…

.