Το ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή ανάμεσα στα βιβλία που λάβαμε απο την Ελληνοεκδοτική.
Είχε κάτι ιδιαίτερο η έκφραση αυτού του συμπαθητικού ζώου στο εξώφυλλο, κάτι που μου προκάλεσε μια συγκίνηση χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το λόγο….
Ξεκινησα όμως να διαβάζω κάποια άλλα βιβλια που μου ζήτησαν τα μικρότερα παιδιά και τότε πρόλαβαν και το πήραν οι μεγάλες κόρες. Και εκείνες, όταν ζήτησα τη γνώμη τους σχετικά με ποιο βιβλίο να ξεκινήσω τις αναρτήσεις, επέμεναν και μου είπαν:
«Αυτό να παρουσιάσεις πρώτα, μαμά!»
Πώς να μην εμπιστευτώ το κριτήριο την παιδιών; Εκείνα ξέρουν καλύτερα…
Μια ιστορία που σε καθηλώνει από την πρώτη σελίδα. Που κινεί το ενδιαφέρον και το κράτα αμείωτο μέχρι το τέλος όπου έρχεται η αποκάλυψη:
Γιατί αυτός ο γάτος πήγε και ξύρισε το κεφαλάκι και το σωματάκι του; Γιατί έβγαλε ακόμα και τα μουστάκια του;
.
Αν βιαστούμε ίσως τον κρίνουμε αρνητικά, ίσως σκεφτουμε πως ήταν μια ακόμα παραξενιά του άτακτου γατούλη αυτή η πράξη.
Κι όμως…
Στην πραγματικότητα παίρνει μια μεγάλη και δύσκολη απόφαση και επωμίζεται με τη θέλησή του τα πειράγματα των συμμαθητών του για να βοηθήσει με τον τρόπο του κάποιον που αγαπά.
Μόνο στη δασκάλα εμπιστεύεται τον σκοπό που εχει και εκείνη τον στηρίζει και τον εμψυχώνει όταν οι συμμαθητές του τον πειράζουν για την διαφορετική και ασυνήθιστη εμφάνιση του, καθώς δεν μπορούν να διανοηθούν το «γιατί;» …
Δεν θέλω να σας αποκαλύψω το τέλος για να μην σας χαλάσω την προσμονή της πρώτης ανάγνωσης.
Δάκρυα -ειμαι σιγουρη- θα κυλούν από τα μάτια σας και πλήθος όμορφων συναισθημάτων θα σας κατακλύσουν καθώς θα φτάνετε στο τέλος της τόσο όμορφης διήγησης.
Τα παιδιά θα λάβουν μηνύματα αγάπης και συμπαράστασης προς τον άλλο που περνά κάποια δυσκολία, που πονά και υποφερει- και ίσως βρουν εφευρετικούς τρόπους να σταθούν δίπλα του.
Είτε είναι μέλος της δικής τους οικογένειας, είτε μέλος της κοινωνίας…
Καλή ανάγνωση!
2/9/2019
*****************
Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:
Κοιτάχτηκα μια τελευταία φορά στον καθρέφτη.
Ευτυχώς οι γονείς μου έλειπαν, κι έτσι δεν θα με διέκοπταν.
Έπρεπε να το κάνω σωστά!
Χωρίς να χάσω άλλο χρόνο, έβαλα τη μηχανή στο κεφάλι μου
και τρίχες άρχισαν να πέφτουν.
Συνέχισα το έργο μου, και στο τέλος
δεν υπήρχε ούτε μια τρίχα στο κεφάλι μου.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή τρόμαξα λιγάκι.
Να, δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά φαινόμουν διαφορετικός…
Μια ιστορία για την ανιδιοτελή αγάπη.
Αλήθεια, μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, όταν αγαπάμε αληθινά;
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 