«…πρέπει ν’ αφήνεις το παιδί μόνο του να ενδιαφερθεί για την πρόοδό του. Τότε θα πετύχεις».

.

Άραγε είμαι υπερπροστατευτική και πιεστική μάνα- γονιός;…Αφήνω τα παιδιά μου να κινηθούν ελεύθερα στις επιλογές τους (έστω από μια ηλικία και μετά, και σε θέματα που δεν αφορούν την ασφάλειά τους);… Σέβομαι την προσωπική τους ελευθερία, που ο ίδιος ο Θεός σέβεται στον κάθε άνθρωπο;…

Εκ πρώτης όψεως, αρνούμαι ότι υπερ- προστατεύω τα παιδιά μου.Όμως,  είναι πολύ λεπτό το θέμα… Όσο το σκέφτομαι, βλέπω ότι θεωρητικά είναι εύκολo να μην το δέχομαι, αλλά η πράξη δείχνει άλλα. Θέλω να προστατεύω τα παιδιά μου από πολλά- που εν τέλει δεν τους επιτρέπουν να  έχουν γνώση δύσκολων καταστάσεων και των πραγματικών συνεπειών των πράξεών τους…

Και επιπλέον, συνειδητοποιώ ότι συχνά έχω υπερβολική έννοια και άγχος για τα παιδιά(αυτό είναι και θέμα Πίστεως…)

Μέσα από τους προβληματισμούς αυτούς,  θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα και, όσες φορές το έχω ξαναδιαβάσει, πάντα με εντυπωσιάζει η αντιμετώπιση του οσίου Πορφυρίου…

Δεν θα γράψω περισσότερα δικά μου λόγια, θα παραθέσω τα λόγια του , που μέσα από δυο πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα «δύσκολων» παιδιών, δίνει κατευθύνσεις για σωστή αντιμετώπιση – που συνοψίζεται κυρίως σε αυτά τα λόγια:

«πρέπει ν’ αφήνεις το παιδί μόνο του να ενδιαφερθεί για την πρόοδό του. Τότε θα πετύχεις».

***

.

Η υπερπροστασία αφήνει ανώριμα τα παιδιά

Ένα άλλο πάλι, που βλάπτει τα παιδιά, είναι η υπερπροστασία, δηλαδή η υπερβολική φροντίδα, η υπερβολική αγωνία κι άγχος των γονέων. Ακούστε ένα περιστατικό.

                Μια μητέρα μου παραπονιόταν ότι το παιδί της, πέντε χρονώ, δεν υπάκουε. Της έλεγα, «εσύ φταίεις», αλλά δεν το καταλάβαινε. Κάποια φορά επήγαμε με την μητέρα αυτήν ένα περίπατο στη θάλασσα με τ’ αυτοκίνητο της. Είχε μαζί της και το παιδί. Σε λίγο ο μικρός ξέφυγε απ’ το χέρι της κι έτρεξε προς τη θάλασσα. Υπήρχε, μάλιστα, ένας σωρός από άμμο κι απ’ την πίσω πλευρά του απότομα απλωνόταν η θάλασσα. Η μητέρα αγχώθηκε, ήταν έτοιμη να φωνάξει, να τρέξει, διότι είδε τον μικρό στην κορυφή του σωρού, μ’ απλωμένα τα χέρια να κάνει ισορροπία. Εγώ την καθησύχασα, της είπα και γύρισε την πλάτη προς το παιδί και λίγο λοξά παρακολουθούσα. Όταν ο μικρός απελπίσθηκε να προκαλεί την μητέρα του, για να την τρομάξει και να φωνάξει, όπως συνήθως, σιγά σιγά κατέβηκε ήσυχος και μας επλησίασε. Αυτό ήταν! Τότε πήρε η μητέρα το μάθημα της σωστής αγωγής.

***

Δεν είναι δύσκολα αυτά. Κι όμως πολλές μητέρες δεν τα καταφέρνουν και δίδουν πολύ αρνητική αγωγή στα παιδιά τους. Μητέρες που κάθονται πάνω απ’ τα παιδιά τους συνεχώς και τα καταπιέζουν, δηλαδή τα υπερπροστατεύουν, απέτυχαν στο έργο τους. Ενώ πρέπει ν’ αφήνεις το παιδί μόνο του να ενδιαφερθεί για την πρόοδό του. Τότε θα πετύχεις. Όταν κάθεσαι συνεχώς από πάνω τους, τα παιδιά αντιδρούν. Αποκτούν νωθρότητα, μαλθακότητα και συνήθως αποτυγχάνουν στη ζωή. Είναι ένα είδος υπερπροστασίας, που αφήνει ανώριμα τα παιδιά.

***

                Πριν από λίγες ημέρες ήλθε απελπισμένη μια μητέρα για τις συνεχείς αποτυχίες του γιου της στις εισιτήριες εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Άριστος μαθητής στο δημοτικό, άριστος στο γυμνάσιο, άριστος στο λύκειο. Στη συνέχεια αποτυχίες, αδιαφορία του παιδιού, αντιδράσεις περίεργες.

«Εσύ φταίεις, της λέω της μάνας, κι είσαι και μορφωμένη! Τι θα έκανε το παιδί; Πίεση, πίεση, πίεση όλα τα χρόνια, ‘’να είσαι πρώτος, να μη μας ντροπιάσεις, να γίνεις  μεγάλος στην κοινωνία….’’. τώρα εκλώτσησε, δεν θέλει τίποτα. Να σταματήσεις αυτή την καταπίεση και την υπερπροστασία και θα δεις που το παιδί τότε θα ισορροπήσει. Τότε θα προχωρήσει, όταν τ’ αφήσεις ελεύθερο».

.

.

το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο:

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου,

«ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» Εκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής,  Χανιά, Κρήτη, 2003

αποσπάσματα από το κεφάλαιο «Περί της Αγωγής των Παιδιών» μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ

.

και σκέφτομαι…

τόσα χρόνια μάνα, βλέποντας και την εξέλιξη των παιδιών σε σχέση με την αγωγή που τους έχω δώσει, αρχίζω να αντιλαμβάνομαι  ότι όσο περισσότερη ελευθερία δίνουμε, τόσο μεγαλύτερη η πρόοδός τους στη ζωή…

Αλλά για να παρέχω ελευθερία στα παιδιά μου, μάλλον πρέπει να είμαι εγώ όντως ελεύθερη από όσα σκλαβώνουν την δική μου ψυχή- από τα πάθη μου.

Και αυτό θα επιτευχθεί, σύμφωνα με τους Πατέρες, με την  καλλιέργεια της ψυχής μου,  με τον εξαγιασμό , με το πλησίασμα στο «καθ΄ ομοίωσιν»… έτσι θα  δοθεί η καλύτερη αγωγή, με σεβασμό στο παιδί, στο πρόσωπο του οποίου οφείλω να βλέπω το πρόσωπο του Δημιουργού του…

με την αγάπη μου,

Αλεξία

.