Βιώνοντας τον πόνο ,την απώλεια και το πένθος στην εγκυμοσύνη μου…

(ένα κείμενο που καιρό τώρα τριγυρίζει στο μυαλό μου και με δυσκόλευε να το καταγράψω, γιατί έφερνε πάλι στην επιφάνεια οξύ τον πόνο… 

Για την απώλεια μιας αγαπημένης θείας μου θα γράψω, και γενικότερα για τον πόνο και το πένθος, κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης…)

.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βιώσει πόνο και θλίψη από την απώλεια αγαπημένων προσώπων κατά την διάρκεια της ζωής του… είναι μάλλον απίθανο να συμβεί αυτό.

Συνυφασμένη η ζωή μας και με την χαρά και με την λύπη. Και πώς να αποφύγεις τα δυσάρεστα;

 

Μόνο εκεί Ψηλά δεν υπάρχει «πόνος, λύπη και στεναγμός»…

.

Λένε: «Να μην στεναχωρείς για τίποτα την έγκυο» Και το δέχομαι απόλυτα αυτό.

Είναι γνωστό, και επιβεβαιωμένο από την επιστήμη της ψυχολογίας και της ιατρικής, πόσο επηρεάζεται το έμβρυο από την ψυχική κατάσταση της μητέρας του, και ψυχικά και σωματικά. Κάποια βιώματα ενδομήτρια καταγράφονται ανεξίτηλα στην ψυχούλα του και το συνοδεύουν σε όλη του την ζωή. Και είναι μεγάλη η ευθύνη της μητέρας, αλλά και του περιβάλλοντός της, για να διατηρούν ένα ήρεμο κλίμα.

 Κάποια γεγονότα όμως δεν μπορείς να τα αποφύγεις εντελώς.

.

Ναι, ως εγκυμονούσα να μην παρακολουθώ δυσάρεστες ειδήσεις, να μην βλέπω σκληρές εικόνες, να μην αφήνω λυπηρές σκέψεις να κατακλύζουν τον νου και την καρδιά μου,

Είναι , όμως, δυνατόν να ζήσω σε έναν εντελώς προστατευμένο κόσμο;

Να κλείσω τα αυτιά τα μάτια και την καρδιά μου σε κάθε δυσάρεστο;…

Όχι, δεν είναι δυνατόν…

.

Και πώς να βιώσω τον πόνο, πώς να συνυπάρξω με αυτόν, χωρίς να φορτώσω με αρνητικά αισθήματα την ψυχούλα που φέρω μέσα μου;… ένα ερώτημα που στην τελευταία μου εγκυμοσύνη με προβλημάτισε πολύ, καθώς έζησα την πάλη μιας αγαπημένης μου θείας με τον καρκίνο και την «φυγή» της από αυτό τον κόσμο…

Όχι, δεν είναι δυνατόν ξαφνικά να αποβάλεις από την ψυχή σου την συμπόνια, την έγνοια για τους αγαπημένους σου, την αγωνία κάποιες φορές… Έτσι νομίζω και έτσι το βίωσα.

Όσο και αν φρόντιζαν οι δικοί μου να με κρατούν μακριά από τις εξελίξεις, δεν μπορούσα να την βγάλω από το νου και την καρδιά μου… και δεν το ήθελα….

Την πονούσα την θεία μου, την σκεφτόμουν και προσευχόμουν γι αυτήν. Με την προσευχή ο πόνος γλύκαινε, έπαιρνε άλλη διάσταση και η ψυχή μου ξαλάφρωνε, ηρεμούσε.

Και παράλληλα, τα σκιρτήματα της ζωούλας μέσα μου, μού θύμιζαν ότι η ζωή συνεχίζεται… ότι όλοι, μετά το σύντομο πέρασμά μας από αυτό τον φθαρτό κόσμο, θα συνεχίσουμε να ζούμε αιωνίως. Η ψυχή δεν χάνεται, προορισμός της η αιωνιότητα. Και εκεί- μακάρι!- θα σμίξουμε όλοι, για πάντα μαζί, μέσα στην μακαριότητα του Παραδείσου, μέσα στην διαρκή παρουσία του Θεού- στόχος, ευχή και προσευχή μας-.

Ναι, δεν το φοβόμαστε τον θάνατο, όταν τον αντικρίζουμε με αυτό το βλέμμα. Κύριος της ζωής και του θανάτου Εκείνος που δίνει και παίρνει την ζωή.

***

 

.

Με τέτοιες σκέψεις, με ελπίδα και προσμονή, γλύκαινε ο φυσικός πόνος του πρόσκαιρου αποχωρισμού.

Και όπως το σκεφτόμουν τότες, όπως το αναλογίζομαι και σήμερα, δεν νιώθω ότι αδίκησα το μωρό μου, ούτε και τα υπόλοιπα παιδιά μου. Ήταν μια ευκαιρία να συζητήσουμε πολλά περί ζωής και θανάτου, περί του προορισμού μας, γενικότερα.

***

Μου έλεγαν: «Μην τα σκέφτεσαι, μην στεναχωριέσαι, τα νιώθει το μωρό σου…»

Ναι, τα νιώθει… αλλά γιατί να είναι αναίσθητο;… (συγχωρήστε μου την ένταση).

Εκτός από τον πόνο μου, νιώθει και την «μεταστροφή» της θλίψης μου σε ελπίδα, προσμονή για την αιώνια ζωή… νιώθει και όλη μου την αγάπη, το ενδιαφέρον και την συμπόνια- και δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω ως αρνητικά συναισθήματα, ακόμα και για  την τρυφερή ψυχούλα ενός εμβρύου.

Χαρμολύπη… η λύπη που εμπεριέχει χαρά και ελπίδα, που δίνει ώθηση και δύναμη και ζωή…

***

.

Έτσι βίωσα τον πόνο του αποχωρισμού κατά την εγκυμοσύνη μου…

Και νιώθω σαν να έγινε ένα «εμβόλιο» στο μωρό που κυοφορούνταν μέσα μου. Προς στιγμήν ίσως να το πόνεσε. Του δίδαξε, όμως, πως κοντά στην λύπη και η χαρά, περπατούν αντάμα στο δρόμο της ζωής. Και πως όλες τις δυσκολίες, όλους τους πόνους μας, τους αντιμετωπίζουμε με περίσσεια δύναμη και με άλλο σθένος, όταν τα βλέπουμε μέσα από το πρίσμα της Αιωνιότητας…

.

Με την αγάπη μου

Αλεξία

.

.

 

είχα γράψει τότε για την θεία μου… :

Καλό Παράδεισο, αγαπημένη μου ψυχή…

.