.
.
Στην εκπνοή του Οκτωβρίου, του μήνα ευαισθητοποίησης για την απώλεια κύησης και την νεογνική απώλεια, διάβασα αυτή την αληθινή ιστορία… και συγκινήθηκα πολύ…
Και δεν μπορούσα να μην την αναρτήσω, μιας και όλο αυτό τον καιρό, μαζί με τα άλλα αγγελούδια μας, για τα οποία ευχόμαστε, τριγυρνούν στο νου μου κι αυτά τα μωράκια, που έφυγαν πρόωρα και βίαια από την ζωή, γιατί θεωρήθηκαν δυσβάστακτο βάρος… είτε γιατί δεν ήταν επιθυμητά από τους γονείς, είτε γιατί διαγνώστηκαν (όντως;…) με κάποιο σοβαρό πρόβλημα ή αναπηρία…
Και στο μυαλό μου ηχεί ένα παράπονο:
«Για εμάς, ποιος θα κλάψει;…»
.