Ευχαριστώ την αγαπημένη φίλη Ελευθερία για το ποίημα που μοιράστηκε μαζί μας.
Διαβάζοντάς το μπορείτε να ανακαλύψετε πολλά μηνύματα …
.
Μετρό
Μπαίνεις…
Αρχίζεις την κραυγή
«Είμαι άστεγος,
παρακαλώ μια μικρή βοήθεια».
Στους ώμους το σακίδιό σου.
Κουβαλάς όλη τη ζωή σου εκεί μέσα…
τα πάντα σου.
.
Διασχίζεις το διάδρομο.
«Είμαι άστεγος,
παρακαλώ μια μικρή βοήθεια»…
Μάτια σκυμμένα γύρω σου.
Όλοι, εκείνη τη στιγμή
συνδέονται
με άλλους
μέσα στη μικρή οθόνη του τηλεφώνου
που χωρά
όλο τον κόσμο τους.
Με ‘σένα κανείς,
κανείς δε συνδέθηκε…
.
.
Μια κυρία ανοίγει το πορτοφόλι της
και σου δίνει κέρμα.
Την ευχαριστείς…
η μόνη που συνδέθηκε.
Ένα χέρι κι ένα κέρμα
η αόρατη κλωστή μεταξύ σας!
.
.
Συνεχίζεις…
«Είμαι άστεγος,
παρακαλώ μια μικρή βοήθεια»
ώσπου χάνεσαι
απ’ τα μάτια και τα αυτιά τους.
.
.
Λύτρωση για όλους…
όλοι τους άκουγαν την ήρεμη κραυγή σου
μα κανείς δεν τόλμησε
να σε δει
να σε κοιτάξει και να σε δει…
.
.
Προτίμησαν
μια άψυχη οθόνη
που τους συνέδεσε βιαστικά
με κάποιον μακρινό
μα όχι με ‘σένα, τον διπλανό!
.
.
Ελευθερία Κιτσινάμα- Σομαλάκη
.
.
.
επιμέλεια ανάρτησης:
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 
Ελευθερία μου, σε ευχαριστούμε γι αυτό το μοίρασμα!
Το ποίημα σου αποπνέει πολλά μηνύματα για προβληματισμό και περίσκεψη.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ευτυχία μου σ’ευχαριστώ πολύ.
Ελπίζω να μας βάλει όλους σε προβληματισμό.
Την αγάπη μου, Ελευθερία
Μου αρέσει!Μου αρέσει!