Σε μιαν ήσυχη μικρή πόλη της Ρωσίας γεννήθηκε στα παλιά τα χρόνια, από πιστούς, ορθόδοξους γονείς, ο Ιωάννης. Ο σπόρος της πίστης έπεσε στην τρυφερή καρδιά κι η αγάπη για τον Θεό μεγάλωνε τ’ αγόρι.
Έκανε όλων τα θελήματα κι όλους τους αγαπούσε. Όσες φορές τέλειωναν οι δουλειές κι έτρεχαν τ’ άλλα παιδιά σε ζαβολιές και σε παιχνίδια, ο Ιωάννης έβγαινε στην εξοχή. Έπεφτε ανάσκελα μες στο πυκνό χορτάρι κι έχωνε βαθιά το βλέμμα του πάνω απ’ τα σύννεφα. Γέμιζε ειρήνη τότε η ψυχή του κι άφηνε αμίλητος τη σκέψη του, να φτάνει ως τον Θεό.
Άλλοτε πάλι περπατούσε μέσα στο πυκνό το δάσος μ’ αργά, ανάλαφρα βήματα, σήκωνε ψηλά το πηγούνι, κι ανάμεσα από τα ψηλά κλαριά και τις πυκνές φυλλωσιές έψαχνε για μιαν ακτίνα φως, για λίγο γαλάζιο απ’ ουρανό. Γιατί για ουρανό ήτανε φτιαγμένος ο Ιωάννης.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 