Περάσαμε λίγες μέρες στο αγαπημένο μου χωριό, όπου και εμπνεύστηκα το μυθιστόρημα Στις φλόγες του Αη Λια. Μεσα στην φύση και την ηρεμία της. Με πολλές ευλογίες αλλά και με πρακτικές δυσκολίες. (Αν είχα την επιλογή και λίγο καλύτερο ίντερνετ, γιατί σε αυτό βασίζεται η εργασία μου, θα ήθελα να παραμείνω πολύ περισσότερο εκεί).
Διαβάστε περισσότερα
Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται τη μοναξιά, δεν μπορεί να μείνει μόνος. Φοβάται και στις πολυάνθρωπες πόλεις, και στα χωριά και στην εξοχή… ένα περίεργο γεγονός: αφού πας, αδελφέ μου, στο δάσος, γιατί δεν παρατάς το κινητό, το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση; Πήγαινε να αφουγκραστείς τη μοναξιά! Ν’ ακούσεις το θρόισμα των φύλλων, το τραγούδι των πουλιών, το ρυάκι το κελαρυστό, ν’ ακούσεις πώς περνά ο αέρας απ’ τα δένδρα και τα καθαρίζει και τα ανανεώνει και τα κάνει να τραγουδούν στο πέρασμά του, όταν δεν είναι άγριος και τυφωνικός, αλλά είναι αύρα απαλή που εικονίζει τον Θεό.
Διαβάστε περισσότερα
Μέσα στη μεσημεριανή ησυχία, ακούστηκε ήχος ελικόπτερων στην περιοχή μας. Τι να ΄ναι, άραγε; Η πρώτη σκέψη στο κακό, βγήκα έξω και κοίταξα να δω αν φαίνονται καπνοί κοντά μας…
«Μην ανησυχείτε, δεν φαίνονται καπνοί», είπα στα παιδιά. Και τα ελικόπτερα συνέχιζαν να κάνουν γύρους κοντά μας… «Τι να έγινε, άραγε;»
«Αστυνομικά είναι, όχι πυροσβεστικά».
«Δεν φαίνεται κάπου φωτιά, κάτι άλλο θα συμβαίνει» καθησύχασα και πάλι τα παιδιά.
.
Διαβάστε περισσότερα
Καλό μήνα! Ήρθε η Άνοιξη!
Ο καιρός ήταν υπέροχος το Σάββατο και επιχειρήσαμε έναν περίπατο σε κοντινό μας δάσος.
Το πόσο αγαπώ την φύση και το ότι αποτελεί «καταφύγιό» μας αυτό το διάστημα, το έχω πει πολλές φορές.
Τώρα όμως που μπαίνει η άνοιξη μάς καλεί ακόμη περισσότερο κοντά της.
Οι μέρες κυλούν σαν το νεράκι…
Πότε είναι Δευτέρα και πότε φτάνει σαββατοκύριακο, δεν το καταλαβαίνω.
Οι έννοιες και οι φροντίδες τόσες, που δεν προλαβαίνω να νιώσω πλήξη. 🙂
Αν και συχνά φτάνει το βράδυ και λέω:
θα ήθελα ένα δεκάλεπτο ακόμη, για να κάνω κάτι που δεν πρόλαβα,
να ασχοληθώ με κάτι που μου αρέσει και μου έλειψε,
να χαρώ για λίγο την ησυχία και την σιωπή…
Έρχεται η άνοιξη!
Φαίνεται ο ερχομός της στα πρώτα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς που άνθισαν
.
Mε αφορμή αυτά τα υπέροχα λουλούδια…
Λίγες σκέψεις πάνω σε αυτό το υπέροχο χωρίο της Επί του Όρους ομιλίας:
«Καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;
Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; Πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». (Ματθαίου στ´ 22 – 33)
Μια βόλτα νοερή στην παραλία της Θεσσαλονίκης ελάτε να κάνουμε μαζί.
(Σκέψεις πολλές αυτές τις μέρες, ο χρόνος πιεσμένος και ελάχιστες οι ήσυχες στιγμές…)
Μια βόλτα στη θάλασσα με τα κορίτσια μου και οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στον φακό μας δίνουν λίγη από την ηρεμία του υγρού στοιχείου και από την απεραντοσύνη της αγάπης του Δημιουργού.
Τα παιδια το περιμένουν με λαχτάρα, αλλά και οι μεγάλοι ενθουσιάζονται με τις πρώτες νιφάδες που πέφτουν από τον ουρανό. Κι αν ξημερώσει μέρα ντυμένη στα λευκά, η χαρά όλων είναι αμέτρητη!
Μάς επισκέφτηκε και φέτος το χιόνι και χαρήκαμε την λευκή παρουσία του και την ολοφώτεινη αχλή του. Πήρε άλλη μορφή η πλάση, ντυμένη στα άσπρα, και τα παιδιά χόρτασαν παιχνίδι.
Ο ενθουσιασμός «Χιονίζει» ηχούσε στις φωνές όλων, μικρών – μεγάλων, και οι φωτογραφίες που επικρατούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν φωτεινές και ολόλευκες.
Έβλεπα πάλι σήμερα φωτογραφίες από τις μέρες τις γιορτινές που πέρασαν.
Άφησαν όμορφες αναμνήσεις στη μνήμη και στην ψυχή
και οι εικόνες που αποτυπώνονται στη μνήμη μας- και στις μνήμη του κινητού- τις επαναφέρουν στη σκέψη μου…
Ξεχώρισα κάποιες από τις μέρες τις βροχερές ,που μάς έφεραν κοντά στην υγρή φύση
και με έκαναν να αγαπήσω τη βροχή, την ομίχλη και το τοπίο, που έμοιαζε περισσότερο φθινοπωρινό παρά χειμωνιάτικο.
Πέρασε η γιορτινή περίοδος του Δωδεκαημέρου!
~Ήταν ιδιαίτερες οι φετινές «διακοπές», χωρίς εξόδους από το σπίτι και χωρίς κατά πρόσωπον επικοινωνία με αγαπημένους και φίλους,
αλλά τουλάχιστον προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε, κατά το δυνατόν, την εγγύτητα των σχέσεων με τηλεφωνήματα και ευχές γραπτές.
~Επιστροφή στα μαθήματα από σήμερα για τα μεγάλα παιδιά και τους φοιτητές- έστω σε αυτή την διαδικτυακή εκπαίδευση, με τις ιδιαιτερότητες, τις ευκαιρίες αλλά και τις «παγίδες» της.
~Τα μικρά αναμένουν με χαρά την επιστροφή στο σχολείο, στο μάθημα «από κοντά», όπως λένε. «Είναι βαρετός ο υπολογιστής…»
Η ανατολή του ηλίου σήμερα είχε κάτι το ιδιαίτερο…
Η ατμόσφαιρα είχε μια ξεχωριστή αχλή, αυτή την μέρα την μοναδική,
που έρχεται στον κόσμο η «εξ ύψους Ανατολή». *
«Να βγούμε βόλτα έξω στη φύση, ή μήπως κρυώσουν τα παιδιά;
Μήπως μας πλησιάσουν άλλοι και κολλήσουμε κάποια αρρώστια;
Και όταν γυρίσουμε πίσω σπίτι, λερωμένοι (και ίσως λασπωμένοι), θα έχω πολλή δουλειά να κάνω…»
Είναι ανυπόστατα όλα αυτά;
Από το δικό μου μυαλό , πάντως, περνούν αυτές οι σκέψεις και ανησυχίες, το ομολογώ.
Όμως προσπαθώ να τις αναιρώ και να τις εκλογικεύω, γιατί ξέρω πως εν τέλει είναι πολύ ωφέλιμη μια βόλτα στη φύση .
Στιγμές της καθημερινότητας
ιδωμένες με βλέμμα φωτεινό
δίνουν χαρά και πληρότητα…
Η «μελία» , αυτό το πανέμορφο δέντρο,
με διαφορετική αμφίεση χειμώνα – καλοκαίρι,
λες και στολίστηκε με τα δικά της στολίδια
περιμένοντας τα Χριστούγεννα.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 