Λίγες μέρες στο χωριό…

Λίγες μέρες στο χωριό, μακριά από τα καθημερινά και τετριμμένα, κοντά σε ανθρώπους και τόπους που αγαπώ και μου δίνουν ζωή και φως…

Επιλογή μου μια μικρή ανάπαυλα από την καθημερινότητα, μια » πολυτελεια» που δεν την έχω συχνά και που «πληρωνω» με δυσκολίες πρακτικές, για τις οποίες όμως δεν μετανιώνω.

Χαμογελώ και αναπολώ τα πρώτα μου χρόνια, τις μέρες της παιδικής ανεμελιάς, τον παππού και τη γιαγιά, όσα έζησα στο χωριό, τα λόγια τους που κουβαλώ μέσα μου σαν θησαυρό. Τις ευχές τους που με στήριξαν και με καθοδηγούν στη ζωή.

Μικροί θησαυροί στο δάσος

 

Καλό μήνα! Ήρθε η Άνοιξη!

Ο καιρός ήταν υπέροχος το Σάββατο και επιχειρήσαμε έναν περίπατο σε κοντινό μας δάσος.

 

Το πόσο αγαπώ την φύση και το ότι αποτελεί «καταφύγιό» μας αυτό το διάστημα, το έχω πει πολλές φορές.

Τώρα όμως που μπαίνει η άνοιξη μάς καλεί ακόμη περισσότερο κοντά της.

 

Γιατί αγαπάμε το χιόνι;

 

Τα παιδια το περιμένουν με λαχτάρα, αλλά και οι μεγάλοι ενθουσιάζονται με τις πρώτες νιφάδες που πέφτουν από τον ουρανό. Κι αν ξημερώσει μέρα ντυμένη στα λευκά, η χαρά όλων είναι αμέτρητη!

Μάς επισκέφτηκε και φέτος το χιόνι και χαρήκαμε την λευκή παρουσία του και την ολοφώτεινη αχλή του. Πήρε άλλη μορφή η πλάση, ντυμένη στα άσπρα, και τα παιδιά χόρτασαν παιχνίδι.

Ο ενθουσιασμός «Χιονίζει» ηχούσε στις φωνές όλων, μικρών – μεγάλων, και οι φωτογραφίες που επικρατούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν φωτεινές και ολόλευκες.

 

Ευτυχώς που ταξιδεύει η ψυχή…

.

Εκεί που δεν μπορείς να βρεθείς

να σταθείς δίπλα σε πρόσωπα αγαπημένα

που έφυγαν για πάντα σε μέρη μακρινά

.

Καλό μήνα! με εικόνες φθινοπωρινές

Καλό και ευλογημένο μήνα!

με όμορφες εικόνες που «έφτασαν» από το χωριό.

 

 

.

Όλα σάς θυμίζουν…

Στον παππού και στη γιαγιά –

όλα σάς θυμίζουν στο χωριό…

 

Αναζητώντας τις γλυκές σας τις μορφές 
σε σημειώσεις παλιές 
σε μαζώματα μιας ζωής
σε αναμνήσεις ανεξίτηλες.

 

Τα λουλούδια της γιαγιάς…

 

Όπως τα φρόντιζες εσύ, γιαγιά,

όπως τα αγαπούσες και τα καμάρωνες,

όπως και ο παππούς συνέχισε,

στη μνήμη σου ,

να τα περιποιείται

και δεν τα άφησε να χαθούν

όταν εσύ «ταξίδεψες» για τον Ουρανό…

 

φωτο Στιγμές #4 : στο χωριό…

 

Βρεθήκαμε στο  χωριό μου για να τιμήσουμε την μνήμη του παππού και οι συγκινήσεις πολλές και πώς να αποτυπωθούν με τον φακό και τα λόγια;…

Λίγες εικόνες από την φύση του ορεινού χωριού και τις ομορφιές του, με την σιγουριά πως, όποιος έχει «χωριό» νιώθει πολύ περισσότερα…

Το εκκλησάκι του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, χτισμένο πάνω στα ερείπια παλαιού ναού, στον τόπο όπου αρχικά βρισκόταν το χωριό.

.

Ο τόπος μου…

 

Έκεί που γυρνά η καρδιά και η ψυχή 
εκεί που νιώθω και πάλι για λίγο παιδί…
ο τόπος μου.

Στου Αη Λια το πανηγύρι…

.

Τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο,

ανηφορίζαμε προς το ξωκκλήσι του Αη Λιά

που στέκεται φρουρός άγρυπνος του χωριού

μετώπη και στολίδι του

στην κορυφή του λόφου

στην πλαγιά του οποίου είναι χτισμένο

το ορεινό χωριουδάκι μας…

.

Οι τουλίπες της…

.

Ό,τι απέμεινε από το πέρασμά σου απ’ αυτή τη γη
είναι η γλυκιά σου η μορφή
που μάς κοιτάει από μια φωτογραφία θολή

.

Στο παλιό χωριό

.

.

Μέσα στο δάσος

κοντεύει να γίνει ένα μ’  αυτό

το παλιό χωριό…

.

Δασώνουν οι αυλές και οι κήποι

άλλοτε νοικοκυρεμένοι και περιποιημένοι…

.

Τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων…

.

Με τον ερχομό του Ιουνίου, καλωσορίζοντας το Καλοκαίρι, ήρθαν στην μνήμη μου εικόνες από τα καλοκαίρια που περνούσαμε στο ορεινό χωριό μας. Κάθισα και τις κατέγραψα, όσο είναι δυνατόν να μεταφέρω τις αναμνήσεις σε λίγες, άτεχνες γραμμές…

.

.

Τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων είναι χρωματισμένα στη μνήμη της καρδιάς μου

με το πράσινο του δάσους  και το θαλασσί του απέραντου ουρανού.

Αρωματισμένα με άρωμα παράδοσης και πηγαίας πίστης.

.

Η γιαγιά και ο παππούς- φύλακες άγγελοι- παράστεκαν κοντά μας, προλαβαίνοντας τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας,αλαφρώνοντας τον κόπο των γονιών μας.

.

Αναμνήσεις από τα Θεοφάνεια και τον Αγιασμό των υδάτων στο χωριό… με Πίστη στο θαύμα

 

Θυμάμαι…

(πώς να το ξεχάσω;…)

σαν να το βλέπω μπρος στα μάτια μου.

Φώτα- Θεοφάνεια, ο αγιασμός των υδάτων στο χωριό,

στην κεντρική βρύση…

(ορεινό το χωριό, χωρίς ποτάμια ή λίμνη ή θάλασσα για να ρίξει ο παπάς το Σταυρό- γι’ αυτό και στην πηγή του νερού τελούνταν η ακολουθία).

Και οι γριούλες, ολοχρονίς με τα μαύρα ρούχα και τα τσεμπέρια στο ολόλευκο κεφάλι,

έρχονταν με τα «γκούμια» (μεταλλικά παγούρια) στη βρύση του χωριού,

για να παραβρεθούν στην ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού

και να πάρουν από το αγιασμένο νερό, για να τα μεταφέρουν στο σπιτικά τους… για να το πιουν και για να ραντίσουν με αυτό όλο το βιος τους… όλα να λάβουν την χάρη του….