Χιονισμένες αμυγδαλιές…

 

Οι μέρες κυλούν σαν το νεράκι…

Πότε είναι Δευτέρα και πότε φτάνει σαββατοκύριακο, δεν το καταλαβαίνω.

Οι έννοιες και οι φροντίδες τόσες, που δεν προλαβαίνω να νιώσω πλήξη. 🙂

Αν και συχνά φτάνει το βράδυ και λέω:

θα ήθελα ένα δεκάλεπτο ακόμη, για να κάνω κάτι που δεν πρόλαβα,

να ασχοληθώ με κάτι που μου αρέσει και μου έλειψε,

να χαρώ για λίγο την ησυχία και την σιωπή…

 

Ήλιος του χειμώνα

 

Μετά το χιόνι, που το χαρήκαμε πολύ

αλλά μας περιόρισε μέσα στο σπίτι για αρκετές μέρες, με τους πάγους που άφησε πίσω του,

βγήκαμε πάλι με τα μικρούλια να παίξουμε στην εξοχή!

 

Πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε τον ήλιο!

Για την υγεία μας, την καλή ψυχολογία μας…

 

Γιατί αγαπάμε το χιόνι;

 

Τα παιδια το περιμένουν με λαχτάρα, αλλά και οι μεγάλοι ενθουσιάζονται με τις πρώτες νιφάδες που πέφτουν από τον ουρανό. Κι αν ξημερώσει μέρα ντυμένη στα λευκά, η χαρά όλων είναι αμέτρητη!

Μάς επισκέφτηκε και φέτος το χιόνι και χαρήκαμε την λευκή παρουσία του και την ολοφώτεινη αχλή του. Πήρε άλλη μορφή η πλάση, ντυμένη στα άσπρα, και τα παιδιά χόρτασαν παιχνίδι.

Ο ενθουσιασμός «Χιονίζει» ηχούσε στις φωνές όλων, μικρών – μεγάλων, και οι φωτογραφίες που επικρατούσαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν φωτεινές και ολόλευκες.

 

Λευκό του χιονιού και της ψυχής

.

Το χιόνι λιώνει.
Το λευκό λερώνεται.
Χάνεται η καθαρότητά του
Σπιλώνεται…

.

Το κοιτώ και
σκέφτομαι:

.

Χιονίζει…

.

Χιονίζει…

κι άσπρισε η πλάση.

Όλα πήραν μια λευκάδα αγνότητας

μια επικάλυψη καθαρότητας

(που-μακάρι-να μην φυσήξει ο νοτιάς

και γίνει παγερότητα…)

.