Το «μικρό καλοκαιράκι» πριν την βαρυχειμωνιά…. όπως τα γυρίσματα του καιρού , και η διάθεση της ψυχής μας…

.

.

Ο ήλιος χαμογελάει και πάλι τις τελευταίες μέρες και δίνει μια αίσθηση ανοιξιάτικου, ίσως και καλοκαιρινού καιρού. Και ενώ έχουμε ήδη κάνει την αλλαγή των ρούχων στις ντουλάπες μας, τα μπουφάν ακόμα δεν τα έχουμε εμφανίσει… μάλλον επιθυμώ για λίγο ακόμα την παράταση της καλοκαιρίας!

Είναι το μικρό καλοκαιράκι του αγίου Δημητρίου, που μας χαρίζει λίγες ζεστές, ηλιόλουστες μέρες στο τέλος του Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου, κάθε χρόνο… πριν να θεριέψει το κρύο.

Αγαπώ τις φωτεινές μέρες, οι μουντές βαραίνουν, κάπως την ψυχή μου… αντιστάθμισμα, σ΄αυτό, τα παιδιά μου, ο ήλιος που πάντα λάμπει μέσα στο σπιτικό μας. Δόξα τω Θεώ!

.

Βιώνοντας τον πόνο ,την απώλεια και το πένθος στην εγκυμοσύνη μου…

(ένα κείμενο που καιρό τώρα τριγυρίζει στο μυαλό μου και με δυσκόλευε να το καταγράψω, γιατί έφερνε πάλι στην επιφάνεια οξύ τον πόνο… 

Για την απώλεια μιας αγαπημένης θείας μου θα γράψω, και γενικότερα για τον πόνο και το πένθος, κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης…)

.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βιώσει πόνο και θλίψη από την απώλεια αγαπημένων προσώπων κατά την διάρκεια της ζωής του… είναι μάλλον απίθανο να συμβεί αυτό.

Συνυφασμένη η ζωή μας και με την χαρά και με την λύπη. Και πώς να αποφύγεις τα δυσάρεστα;

 

Όταν έρχεται μια στεναχώρια χωρίς να την θέλω…

.

.

(ένας από τους κανόνες του blogging είναι να παρουσιάζουμε μόνο όμορφες στιγμές στα προσωπικά μας ιστολόγια- στιγμές που θα θέλαμε να θυμόμαστε, να διαβάζουμε και πάλι ,και να τις μοιραστούμε. Η ζωή μας όμως έχει και τις δύσκολες στιγμές της- «μια μέσα, μια έξω»… γι αυτό και  καταθέτω σ΄αυτή την ανάρτηση κάποιες σκέψεις και βιώματα, μαζί με κάποια λόγια ελπιδοφόρα. Ελπίζω να φανούν χρήσιμα και βοηθητικά και σε εσάς…)

.

Κάποιες φορές, ενώ όλα φαίνονται όμορφα και καλά,

ενώ δεν υπάρχει κάποιος εμφανής λόγος…

μέσα στην ψυχή μου τρυπώνει κάποια θλίψη

και μου την βαραίνει.

.

«Η θυσία της μάνας φέρνει χαρά!»

από τους λόγους του αγίου Παϊσίου:

 

– «Ζαλούρα είναι τα παιδιά», μου είπε μια γυναίκα τα πού τα είχε όλα. Βαριέται να έχη παιδιά! Όταν μια μάνα σκέφτεται έτσι, είναι ένα άχρηστο πράγμα, γιατί οι μανάδες κανονικά έχουν αγάπη.
Μπορεί μιά κοπέλα, πρίν κάνη οικογένεια, νά την ξυπνά ή μάνα της στις δέκα ή ώρα το πρωί.
Από την στιγμή όμως που θα γίνη μάνα καί θά εχη νά ταΐζη το παιδί της, νά το πλένη, νά το καθαρίζη, δεν κοιμάται ούτε την νύχτα, γιατί παίρνει μπρος ή μηχανή.

Με πόσο λίγα είσαι ευχαριστημένο, παιδί μου !…

 .

Mε συγκίνησες και πάλι σήμερα, με μια συγκίνηση που διαδέχεται ,πολλές φορές, μέρες γεμάτες ένταση, αγώνα και κούραση. Και μου δίδαξες και πάλι πολλά…

 .

Ξύπνησες από τον μεσημεριανό σου ύπνο, χαρούμενο και κεφάτο όπως πάντα, και καταπιάστηκες με μια αγαπημένη σου ασχολία: να βάζεις και να βγάζεις κέρματα από έναν μεταλλικό κουμπαρά.

 .

τρία κέρματα και ένα κουτάκι…ο κόσμος σου όλος και εσύ προσηλωμένο εκεί!

σε είχε συνεπάρει η νέα σου «κατάκτηση» δεξιότητας και είχες απορροφηθεί τόσο πολύ!

Ἡ εἰρηνικὴ καὶ χαρούμενη ἀτμόσφαιρα τοῦ σπιτιοῦ

 

.

 η τεράστια σημασία της ήρεμης και χαρούμενης ατμόσφαιρας του σπιτιού, για την διαμόρφωση υγιών προσωπικοτήτων…μια υπενθύμιση μέσα στο ασταμάτητο τρέξιμο της καθημερινότητάς μας! ένα κείμενο που μίλησε στην ψυχή μου….Αλεξία

 .

Τὰ παιδιά, ὅσο βρίσκονται στὸ λιμάνι τῆς οἰκογένειας, περνοῦν μιὰ περίοδο ἀναπτύξεως, ὡριμάσεως καὶ προετοιμασίας γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι τῆς ζωῆς. Πρέπει νὰ μάθουν πολλά, νὰ ὁπλισθοῦν μὲ ἐφόδια, νὰ ἀποκτήσουν γνώσεις, νὰ ὡριμάσει ἡ σκέψη τους, νὰ ἀναπτύξουν τὴν προσωπικότητά τους, νὰ μεγαλώσουν.

.
Εἶναι γεγονός, ποὺ τὸ τονίζουν ἰδιαίτερα οἱ φορεῖς τῆς ἀγωγῆς, ὅτι τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον συμβάλλει ἀποφασιστικὰ στὴν ἀνάπτυξη τῶν γνωστικῶν, συναισθηματικῶν καὶ συμπεριφορικῶν ἱκανοτήτων τῶν παιδιῶν καὶ παίζει ἕνα ἰδιαίτερα σημαντικὸ ρόλο στὴν ­κοινωνικὴ καὶ συναισθηματικὴ ὡρίμασή τους. Πολὺ ἀποφασιστικότερη εἶναι ἡ συμβολὴ τῆς οἰκογένειας στὴν καλλιέργεια τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος μέσα στὴν παιδικὴ ψυχή, στὴν ἀνάπτυξη τῆς ὀρθῆς σχέσεως μὲ τὸν Θεό, στὴν πορεία μέσα στὸ θαυμαστὸ κόσμο τῆς ζωντανῆς πίστεως, καθὼς μάλιστα τὸ σύγχρονο σχολεῖο δὲν βοηθεῖ στὴν κατεύθυνση αὐτὴ καὶ ἡ κοινωνία μας ἀποπροσανατολίζει τὰ παιδιά.
Γιὰ νὰ βγοῦν τὰ παιδιὰ στὴ ζωὴ ἄρτια καὶ ὁλοκληρωμένα, ἄνθρωποι ὥριμοι, ἱκανοὶ νὰ παλεύουν στὴ ζωὴ καὶ νὰ νικοῦν, εἶναι ἀπαραίτητο οἱ γονεῖς ποὺ τὰ μεγαλώνουν νὰ προσέξουν πολὺ τὴν ἀτμόσφαιρα μέσα στὴν ὁποία τὰ παιδαγωγοῦν.