Προσαρμογή και «σχολική άρνηση: ισχύει και για τους γονείς;

Έχουμε περάσει πολλές φορές το στάδιο προσαρμογής με τα «πρωτάκια», είτε τα παιδιά πήγαν στα νήπια, είτε στο Δημοτικό είτε στο Γυμνάσιο. Ναι, υπάρχουν πρωτάκια και στο Γυμνάσιο. Είχα γράψει σχετικό άρθρο: Το δικό μας πρωτάκι στο Γυμνάσιο.

Αυτό που βλέπω όμως να συμβαίνει ενίοτε, ειδικά για τα παιδιά που «φεύγουν» για πρώτη φορά από το σπίτι, είναι να υπάρχει μια δυσαρέσκεια από την πλευρά των γονιών, ειδικά της μητέρας που μένει στο σπίτι. Και αυτός ο προβληματισμός της μητέρας καθώς και η δική της ενδόμυχη «άρνηση» για την είσοδο του παιδιού στην σχολική ζωή, αυτός είναι που φέρνει αρνητικά συναισθήματα για το σχολείο και στο παιδί.

«Η μετάνοια γεννιέται από την ελπίδα…»

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι περίοδος μετανοίας, περίοδος κατά τήν ὁποία ἡ πέτρινη καρδιά μας πρέπει, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά γίνει σάρκινη, καί ἀπό ἀναίσθητη νά γίνει αἰσθαντική, ἀπό ψυχρή καί σκληρή νά γίνει ζεστή καί ἀνοιχτή πρός τούς ἄλλους καί, κυρίως, πρός τόν ῎Ιδιο τόν Θεό.

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι καιρός ἀνανέωσης, ὅπου καθετί -ὅπως γίνεται τήν ἄνοιξη- κάνει μία καινούρια ἀρχή· καί ἡ ἀνήλια ζωή μας ζωντανεύει καί πάλι μέ ὅλη τήν ἔνταση τήν ὁποία ὁ Θεός μπορεῖ νά δώσει σ’ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, κάνοντάς μας διά τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων καί τῶν πλούσιων δωρεῶν Του κοινωνούς τοῦ ῾Αγίου Του Πνεύματος, κοινωνούς θείας φύσεως.

Στηρίζει τις καρδιές μας…

Σε μέρες δύσκολες, βαριές και ανέλπιδες, ο λόγος του Ευαγγελίου έρχεται να φέρει χαρά και ελπίδα στη ζωή μας…

Ένα μικρό απόσπασμα από την ανάλυση του Ευαγγελίου της Β΄ Κυριακής των Νηστειών:

«Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ – τὸ ὅτι ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ πάντα – ὅταν βιώνεται σωστά, μᾶς ὠφελεῖ καὶ μὲ ἄλλον τρόπο. Τὸ μικρὸ παιδάκι αἰσθάνεται ἀσφάλεια ὅταν παίζει κοντὰ στὴ μητέρα του καὶ κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα της. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πιστὸς ποὺ ἀγάπησε τὸν Θεὸ καὶ ταπεινώθηκε ἀπέναντί Του σὰν παιδί, νιώθει τὴν καρδιά του νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἀσφάλεια, διότι αἰσθάνεται τὸ στοργικὸ θεῖο βλέμμα ἐπάνω του, γλυκαίνεται ἀπὸ τὴ θαλπωρὴ τῆς θείας ἀγάπης.

«Χριστός ανέστη, χαρά μου!»

 

Σήμερα, απόδοση της εορτής του Πάσχα,

είπαμε για τελευταία φορά για φέτος «Χριστός ανέστη!».

Μακάρι του χρόνου να γιορτάσουμε την Ανάσταση υπό καλύτερες συνθήκες

και όλα και όλοι να είναι καλύτερα…

.

«Όλα τα κακὰ αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή, φεύγουν με την ταπείνωση…»

τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου

 

Ὅλα τὰ κακὰ αἰσθήματα, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπογοήτευση, ποὺ πᾶνε νὰ κυριεύσουν τὴν ψυχή, φεύγουν μὲ τὴν ταπείνωση.

Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ταπείνωση, ὁ… ἐγωιστής, δὲν θέλει νὰ τοῦ κόψεις τὸ θέλημα, νὰ τὸν θίξεις, νὰ τοῦ κάνεις ὑποδείξεις. Στενοχωρεῖται, νευριάζει, ἐπαναστατεῖ, ἀντιδρᾶ, τὸν κυριεύει ἡ κατάθλιψη.

Ἡ κατάσταση αὐτὴ θεραπεύεται μὲ τὴ χάρη. Πρέπει ἡ ψυχὴ νὰ στραφεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεραπεία θὰ γίνει μὲ τὸ ν’ ἀγαπήσει τὸν Θεὸ μὲ λαχτάρα.

Πολλοὶ ἅγιοί μας μετέτρεψαν τὴν κατάθλιψη σὲ χαρὰ μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό.

 

“Η θυσία της μάνας φέρνει χαρά!”

 

από τους λόγους του αγίου Παϊσίου:

– «Ζαλούρα είναι τα παιδιά», μου είπε μια γυναίκα τα πού τα είχε όλα. Βαριέται να έχει παιδιά!

Όταν μια μάνα σκέφτεται έτσι, είναι ένα άχρηστο πράγμα, γιατί οι μανάδες κανονικά έχουν αγάπη.

Μπορεί μιά κοπέλα, πρίν κάνει οικογένεια, νά την ξυπνά ή μάνα της στις δέκα η ώρα το πρωί.
Από την στιγμή όμως που θα γίνη μάνα καί θά εχη νά ταΐζει το παιδί της, να το πλένει, να το καθαρίζει, δεν κοιμάται ούτε την νύχτα, γιατί παίρνει μπρος η μηχανή.

Όταν ο άνθρωπος έχει θυσία, δεν γκρινιάζει, δεν βαριέται· χαίρεται. Όλη η βάση εκεί είναι, να υπάρχει πνεύμα θυσίας.

 

«Τα πρωτεία να δοθούν στην ομορφιά της ψυχής…»

(ένα απόσπασμα από τους λόγους του αγίου Παϊσίου που με «ταρακούνησε» καθώς αναλογίστηκα πόσο πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις -ψυχικές και σωματικές- καταναλώνω άσκοπα για το νοικοκυριό,την φροντίδα της εμφάνισης και άλλα μάταια πράγματα… Η πραγματική ομορφιά κρύβεται βαθιά μέσα μας και γι΄ αυτήν αξίζει να κοπιάζουμε…)

 

 

Ἡ ψυχή ποὺ συγκινεῖται ἀπὸ τὶς ὀμορφιές τοῦ ὑλικοῦ κόσμου

φανερώνει ὅτι ζῆ μέσα τῆς ὁ μάταιος κόσμος,

γι’ αὐτὸ ἕλκεται ἀπὸ τὴν πλάση καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Πλάστη,

ἀπὸ τὸν πηλό καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Θεό.

.

Το μικρό καλοκαιράκι θα ΄ναι πάντα εκεί …

(λίγες σκέψεις από το ημερολόγιό μου,γραμμένες έναν χρονο πριν, αλλά και πάλι επίκαιρες για εμένα…)

.

Μικρό καλοκαιράκι του αη Δημήτρη οι τελευταίες μέρες! Πόσο αγαπώ τον ήλιο και στεναχωριέμαι λίγο όταν σκέφτομαι ότι θα τον χάσω για πολλές μέρες μέσα στον χειμώνα…

Δόξα τω Θεώ, με τα μικρά μας μπορούμε πάντα να έχουμε τις ακτίδες και την ζεστασιά του «ήλιου»  μέσα στο σπιτικό μας- (όπως έλεγα εδώ …)

.

«Συνέχισε…»

γραμμένο από την αγαπημένη μου φίλη Ε.Σ.

Την ευχαριστώ για όλα και ευγνωμονώ το Θεό που έδωσε να συναντηθούν οι δρόμοι μας…

.

.

Μη σταματάς,

συνέχισε όσο μπορείς

να προχωράς 

στο μονοπάτι 

που ο Θεός

όρισε για ΄σένα…

.

«Να μεγαλώσουν τα παιδιά με θεϊκή χαρά…»

.

.

«Να μεγαλώσουν τα παιδιά με θεϊκή χαρά…

Να τα σκλαβώσεις με την αγάπη σου, με την ηρεμία του σπιτιού… και να μην αναζητήσουν αλλού την χαρά…».

Αυτά τα λόγια, μεταξύ άλλων, μου τα είπε το πρωί ένας σεβαστός κύριος (πατέρας και παππούς πολλών παιδιών) σε μια σύντομη συνομιλία μας. Και τα σημειώνων εδώ, για να ανατρέχω συχνά, καθώς είναι απόσταγμα μεγάλης πείρας και εμπειρίας ζωής…

.

Λιμάνι της ζωής μου…

.

.

Λιμάνι απάνεμο

απάγκιο

η αγκαλιά Σου,

Μητέρα μου…

.

Ασφαλές καταφύγιο

στις τρικυμίες της ζωής

στη ζάλη των λογισμών

στον αναβρασμό της ψυχής…

.

«Μπαμπά…»

 

(είναι στιγμές που, σαν μάνα, λυπάμαι με την λύπη των παιδιών μου , αλλά παράλληλα η ψυχή μου γεμίζει με πληρότητα, γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι να εκφράζουν τα παιδιά όλα τα συναισθήματά τους, να μην τα καταπνίγουν και να καλλιεργούν με ευαισθησία την ψυχούλα τους…)

 

Μετά από πέντε μέρες που περάσαμε όλη η οικογένεια μαζί (τις διακοπές του Πάσχα), ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο μπαμπάς στη δουλειά. Το μικρό μας του έχει ιδιαίτερη αδυναμία και την εκφράζει με κάθε τρόπο… Και όταν είδε το αυτοκίνητο να φεύγει, έβαλε τα κλάματα και φώναζε από πίσω του: «Μπαμπάαααα,  έφυγε ο μπαμπάαας…..»

Ενώ ξέρει ότι το απόγευμα θα γυρίσει, ενώ κάθε μέρα τον αποχαιρετά ήρεμα, με τρυφερότητα και αγάπη, σήμερα ήταν διαφορετικά… τον συνήθισε κοντά του τόσες μέρες, ο αποχωρισμός του στοίχισε πολύ… Είναι για όλους δύσκολη η περίοδος προσαρμογής στην καθημερινότητα, μετά τις διακοπές…

.

“οι πειρασμοί μέσα στις γιορτές…” (αγίου Παϊσίου)

.

.

(Πλησιάζουν οι Άγιες Ημέρες των Χριστουγέννων… όμως πολύ συχνά, πριν από τις γιορτές, δημιουργούνται καταστάσεις που δεν μας αφήνουν να χαρούμε πνευματικά και αληθινά, αλλά και στεναχώρια και ταραχή μας προκαλούν…Ας δούμε τι λέει ο αγ. Παΐσιος για αυτό το θέμα…)

.

-Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει κάποιος πειρασμός;

.

-Δεν ξέρεις; Στις γιορτές ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι έχουν χαρά και κερνούν, δίνουν ευλογίες, δώρα πνευματικά στους ανθρώπους. Εδώ οι γονείς κερνούν, όταν γιορτάζουν τα παιδιά, ή οι βασιλείς χαρίζουν ποινές, όταν γεννιέται κανένα βασιλόπουλο,οι Άγιοι γιατί να μην κεράσουν;Μάλιστα η χαρά που δίνουν κρατάει πολύ και βοηθιούνται πολύ οι ψυχές.

 .

«Με την στεναχώρια δεν βγαίνει τίποτα…»

(από το προσωπικό μου ημερολόγιο…)

.

.

(…έτσι λέει η μαμά μου…)

και βλέπω ότι εν τέλει έχει δίκιο, όσο και αν παλιότερα την «παρεξηγούσα».

.

Θέλεις να στεναχωριέσαι;

Θέλεις να γκρινιάζεις;

Θέλεις να κλαις;

μπορείς ελεύθερα να το κάνεις 😦

αλλά ποιο το αποτέλεσμα;τι θα αλλάξει;

.

Εκείνες, άντεξαν!…

αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο, χωρίς να επεξεργαστώ το κείμενο…

.

.

Ήμουν έτοιμη, στο ξεκίνημα της σημερινής, ηλιόλουστης μέρας, να γράψω κάτι όμορφο και τρυφερό για την σημασία του αποχαιρετισμού των παιδιών – και του συζύγου- κατά την πρωινή τους αποχώρηση.

Αλλά, ανοίγοντας τον υπολογιστή, έπεσα επάνω στο κείμενο αυτό… (συγκλονιστικό κείμενο- μαρτυρία, από τον Ηλία Βενέζη και εφημερίδες της εποχής).

Το έχω διαβάσει, μικρή, το βιβλίο αυτό… και παρ΄όλο που σε μικρή ηλικία δεν ζεις όλη την φρίκη των περιγραφών ενός βιβλίου, κάποιες εικόνες του έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου… σήμερα, μάλλον, δεν θα τολμούσα εύκολα να το πιάσω στα χέρια μου…

και σκέφτηκα… πώς άντεξαν εκείνοι οι άνθρωποι; τόση σκληρότητα, τόση κτηνωδία… κι όμως παρέμειναν άνθρωποι, κοντά στην ανθρώπινη φύση τους, δεν την απέβαλαν λόγω των καταστάσεων.