«Μήπως ασχολούμαι με πολλά;»

Κάποιες φορές, ειδικά σε περιόδους μεταβατικές και σε φάσεις δύσκολες, αναρωτιέμαι:

«Μήπως ασχολούμαι με πολλά;» (εκτός των βασικών φροντίδων της οικογένειας).

Ο προβληματισμός αυτός προκύπτει είτε γιατί νιώθω ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω επαρκώς σε όλα όσα έχω αναλάβει και σε όλα όσα ασχολούμαι, είτε γιατί αισθάνομαι πιεσμένη και κουρασμένη. Και αυτή η πίεση μετατρέπεται σε άγχος που επιβαρύνει, φυσικά, την ψυχική και σωματική υγεία.

Πώς να είμαι συνεπής σε όσα αναλαμβάνω και στους στόχους μου;

Η καθημερινότητα μου είναι ιδιαιτέρως φορτωμένη το τελευταίο διάστημα. Πάντοτε ήταν, αλλά πλέον έχω αναλάβει αρκετές υποχρεώσεις και δουλεύω πάνω σε καινούρια projects και σπουδές, οπότε και για να ανταπεξέρχομαι αποτελεσματικά και με συνέπεια απαιτείται πολύ καλή οργάνωση και προσήλωση στους στόχους μου.

Η ασυνέπεια με κουράζει πολύ, για αυτό και καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να είμαι εγώ η ίδια συνεπής προς τους άλλους.

Προσδοκίες και ελπίδες…

Οι τελευταίες μέρες είναι δύσκολες, βαριές. Με όσα συμβαίνουν στον κόσμο και με τον πόλεμο που μαίνεται σε κοντινή μας χώρα, είναι αναμενόμενο να έχει επηρεαστεί και η δική μας καθημερινότητα. Πολλά ερωτήματα προκύπτουν για το μέλλον μας και πώς μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς πίστη και ελπίδα;…

Με προβλημάτισαν αρκετά οι έννοιες της ελπίδας και των προσδοκιών, με αφορμή όσα ανέφερα, και έτσι προήλθε η ανάρτηση αυτή.

Στη ζωή μας προσδοκούμε το καλύτερο και ελπίζουμε ότι θα το έχουμε. Οι δυο αυτές λέξεις (προσδοκία και ελπίδα) μοιάζουν αρκετά ως προς το νόημά τους. Αν τις αναλύσουμε, όμως, βλέπουμε ότι έχουν κάποιες σημαντικές διαφορές.

Η αναβλητικότητα- και πώς να την νικήσουμε

Είναι πολύ συνηθισμένο να αναβάλουμε την πραγματοποίηση κάποιων εργασιών και στόχων και να χρονοτριβούμε άσκοπα, αντί να ξεκινούμε να ασχολούμαστε μαζί τους. Ίσως γιατί προτιμούμε να αποφύγουμε τον κόπο, ίσως γιατί μάς φοβίζει κάποια διαδικασία και αλλαγή. Αφήνουμε για αργότερα ένα τηλεφώνημα, ένα ιατρικό ραντεβού, την οργάνωση μιας εκκαθάρισης τους σπιτιού κλπ… Αφήνουμε πεταμένα πράγματα στο πάτωμα, αντί να σκύψουμε να τα μαζέψουμε…

Κάπως έτσι είναι η αναβλητικότητα… Με όποια μορφή και αν εμφανίζεται, δυσκολεύει την ζωή μας.

Oι αλλαγές θέλουν χρόνο

Όλα θέλουν τον χρόνο τους…

Θέλουν επιμονή και υπομονή.

Ξεκινάμε, βάζουμε στόχους, αλλά δεν αρκεί η αρχή.

Χρειάζεται δύναμη, αποφασιστικότητα πολλή θάρρος και τόλμη η πορεία αυτή.

Γιατί έρχονται δυσκολίες και πρέπει να μείνουμε εκεί,

πιστοί στον δρόμο που πήραμε.

.

Πολλοί στόχοι; … ή λίγοι και καλοί;

Στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς και ενώ ήδη κύλησαν οι δυο πρώτες εβδομάδες (δηλ. μισός μήνας), κάθισα για λίγο και αναλογίστηκα:

Τι είναι, εν τέλει, καλύτερο;

Να θέτουμε πολλούς στόχους και όπου βγει

ή να θέτουμε «λίγους και καλούς»;

Μάλλον κλίνω προς τη δεύτερη επιλογή.

Πρωτοχρονιά στο σπίτι μας…

 

 

Μπήκε ο νέος χρόνος και ευχόμαστε ολόψυχα να είναι χαρούμενος, καρποφόρος, με υγεία και κάθε ευλογία!

 

Το ξημέρωμα της νέας χρονιάς ήταν ιδιαίτερο και αποτυπώθηκε στη μνήμη μου.

Σκέψεις πολλές δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου, καθώς αυτές τις μέρες συνηθίζουμε να κάνουμε ανασκοπήσεις της χρονιάς που πέρασε και να θέτουμε στόχους για το νέο έτος.

Έθεσα και εγώ τους στόχους μου, μικρούς, εφαρμόσιμους κι απομένει να προσπαθήσω για να τους πετύχω.

Θέλει προσήλωση ,αλλά κυρίως θέλει προσαρμοστικότητα.