Αν και δυσκολεύτηκα, συγκράτησα τον εαυτό μου για να μην αντιδράσω.
Είναι μικρούλα, αλλά ανέβηκε πάνω στην τσουλήθρα και με κοιτούσε από κει.
Ήξερα ότι δεν πρόκειται να τσουλήσει αν δεν πάω κοντά της για να την κρατήσω από το χέρι. Είναι σε ηλικία που αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο.
Διαβάστε περισσότερα(μικρός σχολιασμός στο Ευαγγέλιο της Απόκρεω:
«Κυριακή της Κρίσεως» )
«Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με… ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με».
Δὲν εἶναι σχῆμα λόγου ὅλα αὐτά. Οἱ ἅγιοι Πατέρες λένε: «Εἶδες τὸν ἀδελφόν σου; Εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου!». Πράγματι. Κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ.
«‘Oποιος διορθώνει τον άλλο κατ΄ ιδίαν,
θεραπεύει τη δική του κακία.
Κι όποιος κατηγορεί κάποιον δημόσια,
χειροτερεύει και τα δικά του πάθη….»
(όσιος Ισαάκ ο Σύρος)
Σκεφτόμουν…
Πόσο αληθινά τα λόγια αυτά!
Πόσο εύκολο να κατηγορούμε δημοσίως πρόσωπα και καταστάσεις,
ενώ θα ήταν πολύ πιο ωφέλιμο να μιλήσουμε σε κάποιον κατά πρόσωπο, με αγάπη και προσήνεια,
«θεραπεύοντας» και τα δικά μας πάθη
(γιατί, μόνο αν βελτιωθούμε εμείς, μπορούμε να ζητούμε και την βελτίωση των άλλων…).
Τα λόγια αυτά μπορούν να βρουν εφαρμογή ακόμα και στην αγωγή των παιδιών μας.
λόγοι αγίου Παϊσίου
Αν ό άλλος έχη φιλότιμο καί έσύ του δείξεις πολλή αγάπη, τότε αλλοιώνεται μέ τήν καλή έννοια καί προσπαθεί μέ κάθε τρόπο νά σέ ευχαρίστηση, νά μή σέ λυπήση. Ό αναιδής όμως, άν του δείξης πολλή αγάπη, γίνεται ακόμα πιό αναιδής, γιατί η πολλή αγάπη τους μέν φιλότιμους τους κάνει πιό φιλότιμους, τους δέ αναιδείς, τους κάνει πιό αναιδείς. Οπότε, όταν δής πώς δέν βοηθάς μέ τήν αγάπη σου, τήν λιγοστεύεις μέ διάκριση- αλλά καί αυτό από αγάπη τό κάνεις.
.
.
.
«Να μεγαλώσουν τα παιδιά με θεϊκή χαρά…
Να τα σκλαβώσεις με την αγάπη σου, με την ηρεμία του σπιτιού… και να μην αναζητήσουν αλλού την χαρά…».
Αυτά τα λόγια, μεταξύ άλλων, μου τα είπε το πρωί ένας σεβαστός κύριος (πατέρας και παππούς πολλών παιδιών) σε μια σύντομη συνομιλία μας. Και τα σημειώνων εδώ, για να ανατρέχω συχνά, καθώς είναι απόσταγμα μεγάλης πείρας και εμπειρίας ζωής…
.
.
Είναι ένα θέμα στο οποίο δεν αναφερόμαστε εύκολα, κι όμως συμβαίνει στις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά. Είναι δύσκολο να παραδεχτώ ότι δεν ασκώ πίεση στα παιδιά, ότι δεν τα»εξοργίζω» (όπως λέει ο τίτλος), έστω «για το καλό τους», με αποτελέσματα σίγουρα όχι τα προσδοκόμενα -ειδικά σε μεγαλύτερες ηλικές και κυρίως στην εφηβική, όπου η ψυχή του εφήβου βρίσκεται σε έκρηξη ελευθερίας και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσπάσει… –
Δεν θα σχολιάσω περισσότερα, ως μη ειδήμων… αλλά θα παραθέσω ένα κείμενο που διάβασα παλιότερα και στο οποίο και πάλι ανέτρεξα, μαζί με την αντίστοιχη ερμηνεία. Μου κάνει εντύπωση η διάκριση και η ευασθησία με την οποία αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος στα παιδιά και η αγάπη την οποία φαίνεται να τους έχει.
.
.
.
Ελευθερία στην ανατροφή των παιδιών μας… όχι πίεση…
έννοιες που τις τελευταίες μέρες, με απασχολούν πολύ,( ειδικά μετά τα κείμενα που έγραψα εδώ και εδώ και αναφέρονται στην έννοια της ελευθερίας και των προσωπικών επιλογών των παιδιών μου).
Και αυτό που περισσότερο απασχολεί την σκέψη μου, είναι το εξής:
Μέχρι πού πρέπει να φτάνει η ελευθερία στην αγωγή τους; Υπάρχουν κάποια όρια, που πρέπει να θέσουμε, και αν ναι, ποια είναι αυτά;…
Ερωτήσεις δύσκολες, με απαντήσεις ακόμα πιο πολύπλοκες… που γεννούν και άλλους συνειρμούς.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 