19 Μαΐου: Ημέρας μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου
Πόσος πόνος, Θεέ μου…
Τι μαύρες μνήμες φέρνει η μέρα η σημερινή…
Πόσα έζησαν εκείνοι οι άνθρωποι,
πώς άντεξε τόσο πόνο η ψυχή τους;
Στη Γεθσημανή
.
Έρχομαι νοερά
Αγνή Παρθένε,
μάνα όλων μας…
.
στον πάνσεπτο
Τάφο σου
στη Γεθσημανή…
.
Ο πόνος σου…
(σε όσους παλεύουν με τον πόνο της απώλειας ή με ασθενειες δύσκολες…)
.
Να μπορούσα να έπαιρνα
λίγο από τον πόνο σου
να ξαλάφρωνε μια στιγμή η ψυχή σου…
.
Να μπορούσα να έπαιρνα
λίγη από την θλίψη σου
να χαμογελούσε για λίγο η μορφή σου…
.
ΛΥΤΡΩΣΗ…
(το έστειλε μια φίλη του ιστολογίου, ως έκφραση του ψυχικού πόνου που βιώνει…
Ο Θεός ας είναι μαζί με όλους όσους πονούν ψυχικά ή σωματικά. Ας ευχόμαστε …)
.
Πόνε!Πόνε δυνατέ!
Σκαλίζεις την ψυχή,
χαράζεις το κορμί..
Δηλητήριο!Ως πότε;…
Πίκρα,ατέρμονε καημέ
κεντάτε την καρδιά
κι’ όλα μοιάζουνε θολά,
φύγε,φυγε μακρυά…
«Μπαμπά…»
(είναι στιγμές που, σαν μάνα, λυπάμαι με την λύπη των παιδιών μου , αλλά παράλληλα η ψυχή μου γεμίζει με πληρότητα, γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι να εκφράζουν τα παιδιά όλα τα συναισθήματά τους, να μην τα καταπνίγουν και να καλλιεργούν με ευαισθησία την ψυχούλα τους…)
Μετά από πέντε μέρες που περάσαμε όλη η οικογένεια μαζί (τις διακοπές του Πάσχα), ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο μπαμπάς στη δουλειά. Το μικρό μας του έχει ιδιαίτερη αδυναμία και την εκφράζει με κάθε τρόπο… Και όταν είδε το αυτοκίνητο να φεύγει, έβαλε τα κλάματα και φώναζε από πίσω του: «Μπαμπάαααα, έφυγε ο μπαμπάαας…..»
Ενώ ξέρει ότι το απόγευμα θα γυρίσει, ενώ κάθε μέρα τον αποχαιρετά ήρεμα, με τρυφερότητα και αγάπη, σήμερα ήταν διαφορετικά… τον συνήθισε κοντά του τόσες μέρες, ο αποχωρισμός του στοίχισε πολύ… Είναι για όλους δύσκολη η περίοδος προσαρμογής στην καθημερινότητα, μετά τις διακοπές…
.
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;
.
ένα υπέροχο ποίημα από την φίλη μας την Ελευθερία
.
.
Μην πολεμάς άλλο
κουράστηκες
σταμάτησε για λίγο,
πάρε ανάσα..
.
σήκωσε το βλέμμα σου
ψηλά για μια μια στιγμή,
σ’Αυτόν που κάποτε,
πριν χρόνια
σου έδωσε πνοή,καρδιά ψυχή..
.
Ο άνεμος που παγώνει την ψυχή …
.
.
Λυσσομανούσε έξω ο αέρας
σφύριζε και ήταν έτοιμος να τα πάρει και να τα σηκώσει όλα
να ξεριζώσει τα δέντρα που αντιστέκονταν στο φύσημά του
και να πετάξει πέρα κάθε τι που έβρισκε στο πέρασμά του…
και εμείς, μέσα στην ζεστασιά του σπιτιού μας
απολαμβάναμε την θαλπωρή του.
.
Φόβος και πόνος… κι αυτός περαστικός…
.
.
14 Νοεμβρίου 2015
αυτό που με φοβίζει περισσότερο
είναι που όλα γίνονται κατευθυνόμενα:
πότε θα φοβηθείς,πότε θα κλάψεις, πότε θα λυπηθείς…
.
Βιώνοντας τον πόνο ,την απώλεια και το πένθος στην εγκυμοσύνη μου…
(ένα κείμενο που καιρό τώρα τριγυρίζει στο μυαλό μου και με δυσκόλευε να το καταγράψω, γιατί έφερνε πάλι στην επιφάνεια οξύ τον πόνο…
Για την απώλεια μιας αγαπημένης θείας μου θα γράψω, και γενικότερα για τον πόνο και το πένθος, κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης…)
.
Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βιώσει πόνο και θλίψη από την απώλεια αγαπημένων προσώπων κατά την διάρκεια της ζωής του… είναι μάλλον απίθανο να συμβεί αυτό.
Συνυφασμένη η ζωή μας και με την χαρά και με την λύπη. Και πώς να αποφύγεις τα δυσάρεστα;
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 