Άγγελος μετράει τα βήματά σου, Μητέρα!…

(από τα πρώτα κείμενα που είχα γράψει…)

αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες…και σε όσους τις στηρίζουν!

Μεσημέριασε πια και η Ελένη είναι ήδη κατάκοπη. Από την ώρα που σηκώθηκε το πρωί, στιγμή δεν έχει σταματήσει. Λες και κοιμήθηκε πολύ το βράδυ; Το μικρούλι ήταν ανήσυχο, τα δοντάκια του το ενοχλούν και θέλει παρηγοριά. Και αφού ξημέρωσε και η σημερινή μέρα, ανάσα δεν έχει προλάβει να πάρει.

Μα έχουν τελειωμό οι δουλειές του σπιτιού; Όχι ότι έχει τελειομανία με τις δουλειές του σπιτιού η Ελένη, το κάθε άλλο. Αλλά τόσα ρουχάκια να πλυθούν ,τόσα στοματάκια να χορτάσουν… Είναι και το μωράκι της, ου θέλει και αυτό τα δικά του: έχει ανάγκη τη μανούλα του: να το θηλάσει, να το πλύνει, να το παίξει, να το νανουρίσει…

Τα δυο μικρότερα που μένουν σπίτι, μια παίζουν, μια μαλώνουν… και πρέπει να τα απασχολεί, αλλά και να κάνει και το δικαστή στις μικρές διαμάχες τους…

 

“Αναγκαίος ο περιορισμός των παιδιών ως την ενηλικίωσή τους…”

.

λόγοι αγίου Παϊσίου:

Τα παιδιά πρέπει πάντα να αισθάνονται ως ανάγκη μεγάλη τις συμβουλές, ειδικά στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, για να μη γλιστρήσουν στον γλυκό κατήφορο της κοσμικής κατηφόρας που γεμίζει την ψυχή από άγχος και την απομακρύνει αιώνια από τον Θεό. Πρέπει να μπουν στο νόημα της υπακοής. Να καταλάβουν ότι στην υπακοή προς τους γονείς κρύβεται το δικό τους συμφέρον ,ώστε να υπακούουν με χαρά και να κινούνται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο.

Βλέπετε, πως περιορίζουμε την ελευθερία του μικρού παιδιού; Το έμβρυο είναι περιορισμένο εννιά μήνες στην κοιλιά της μάνας του. Το νεογέννητο το βάζουν σε κούνια. Έπειτα από πέντε- έξι μήνες του βάζουν και κάγκελα . Αργότερα δεν το αφήνουν να μόνο του έξω, για να μη χτυπήση, να μην γκρεμισθή από καμιά σκάλα. Αν το αφήσουν ελεύθερο ,θα πέση και θα σκοτωθή.

.

Το “μικρό καλοκαιράκι” πριν την βαρυχειμωνιά…. όπως τα γυρίσματα του καιρού , και η διάθεση της ψυχής μας…

.

.

Ο ήλιος χαμογελάει και πάλι τις τελευταίες μέρες και δίνει μια αίσθηση ανοιξιάτικου, ίσως και καλοκαιρινού καιρού. Και ενώ έχουμε ήδη κάνει την αλλαγή των ρούχων στις ντουλάπες μας, τα μπουφάν ακόμα δεν τα έχουμε εμφανίσει… μάλλον επιθυμώ για λίγο ακόμα την παράταση της καλοκαιρίας!

Είναι το μικρό καλοκαιράκι του αγίου Δημητρίου, που μας χαρίζει λίγες ζεστές, ηλιόλουστες μέρες στο τέλος του Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου, κάθε χρόνο… πριν να θεριέψει το κρύο.

Αγαπώ τις φωτεινές μέρες, οι μουντές βαραίνουν, κάπως την ψυχή μου… αντιστάθμισμα, σ΄αυτό, τα παιδιά μου, ο ήλιος που πάντα λάμπει μέσα στο σπιτικό μας. Δόξα τω Θεώ!

.

Πόσο να παλεύω μόνη μου, για να δείχνω πιο δυνατή;…

.

Λίγες σκέψεις, μετά τα προηγούμενα που είχα γράψει εδώ…

.

.

Πόσο να παλεύω μόνη μου; σε όλα τα επίπεδα…

Παλεύω με τον εαυτό μου,  με την φύση μου, με τους γύρω μου …

με όλες τις τρικυμίες που φέρνει η ζωή.

Και όσο κι αν  προσπαθώ , σε δύσκολες στιγμές, να δείχνω ότι τίποτα δεν συμβαίνει, ότι όλα καλά…

κάπου δεν προχωράει όλο αυτό, κάπου σκοντάφτει… και τότε βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα συμπλέγματα της ψυχής μου, τα παράπονα, οι μιζέριες και οι μικρότητες.

.