Όταν βρεθείς σε εκείνα τα μέρη,
όταν ακούσεις την ιστορία του Παλληκαριού,
δεν μπορεί παρά να ριγήσεις από συγκίνηση,
να νιώσεις μέσα σου το μεγαλείο του Έλληνα
και το χρέος που σε καλεί να είσαι «ετοιμοπόλεμος»‘
ανά πάσα στιγμή, αναλόγως με τις συνθήκες της εποχής…
Σε καιρούς όπου αξίες και ιδανικά βάλονται,
μαζί με τα σύνορά μας,
το λαμπρό παράδειγμα του ήρωα
ας στέκει οδηγός για όλους μας και για τα παιδιά μας.
.
ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ
Μηνιαία Επιθεώρηση ΗΩΣ
1960
φωτο: Οικογένεια Παύλου και Ναταλίας Μελά
…Ο χειμώνας ήρχουνταν βαρύς από πάνω.
Από την Ελλάδα, αφήνουν το Μίκη Ζέζα χωρίς βοήθεια, ενώ τους παρακαλεί κάθε μέρα να του στείλουν και τους αρχηγούς που του έταξαν και τα όπλα, γιατί βλέπει πως ένας άνθρωπος, και σιδερένιος αν είναι, μόνος δεν μπορεί να τα προφθάση όλα.
Κάποτε, πριν έλθη, πίστευε πως στο χέρι του ήταν να κάμη μόνος ό,τι έπρεπε να γίνη.
Η κούραση πλακώνει που και που την ψυχή του τώρα.
Βάλσαμο του πόνου είναι η θύμηση μονάχα του σπιτιού του και τα γράμματα από κει, που τον εγκαρδιώνουν.
Και γράφει της γυναικός του σ’ ένα από τα τελευταία του γράμματα:
«Πότε σας συλλογίζομαι και σας επιθυμώ με πόθον ακατάσχετον, πότε πάλι είμαι ενθουσιασμένος και αισιόδοξος, πότε απογοητευμένος αλλ’ οπωσδήποτε πάντοτε πάσχων τόσον πολύ ηθικώς, ώστε λησμονώ τους σωματικούς κόπους και πόνους».
Και κάποτε στην άπονη μοναξιά, που βρίσκεται, σα να προβλέπη το θάνατο:
«Σε φιλώ άλλην μίαν φοράν και σου εύχομαι, αγάπη μου, ευτυχίαν και χαράν εις τον βίον σου.
Την νύκτα εις τα λημέρια μας όταν τυχόν φανή ενα άστρο σου στέλλω χίλια φιλιά…»
.
.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 