«Με τη μητέρα στο σχολείο» (πρώτη μέρα στο σχολείο- από ένα παλιό αναγνωστικό)
Είναι πρωί. Ο Θανασάκης κοιμάται ακόμα. Η μητερούλα τον σκουντά απαλά.
-Ξύπνα ,του λέει, παιδάκι μου. Σήμερα το σχολείο ανοίγει. Πρέπει να ετοιμαστείς, για να πάμε.
Ο Θανασάκης ξυπνά. Βλέπει τη μητερούλα του και χαμογελά.
Έπειτα σηκώνεται και ετοιμάζεται.
Σε λίγο βρίσκεται μπροστά στο εικόνισμα. Κάνει την προσευχή του:
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου Προηγουμένου Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου
ΕΙΝΑΙ θλιβερό γεγονός, ότι σήμερα από τα προσωπάκια των παιδιών μας αν δεν έχει χαθεί ωστόσο έχει ξεθωριάσει η αγνή αθωότητα και ο άδολος αυθορμητισμός και αυτή τούτη η χαριτωμένη παιδικότητα τους. Κι ευλόγως αναρωτιέται κανείς, πώς και γιατί συνέβη αυτό; Ιδιαιτέρως αναρωτιέται μελαγχολικά εκείνος που έχει ζήσει και βιώσει σε άλλες εποχές, όχι και τόσο μακρινές, μόλις δυο-τρεις δεκαετίες πριν, εκείνη την αυθεντική παιδική αγνότητα μέσα στο καθαρό βλέμμα τους και στα αθώα φερσίματά τους.
Κι έρχεται στον νου του αυτό που με τόση φροντίδα προσπαθούμε να κρύψουμε κάτω από το χαλί της αυτάρεσκης συνειδήσεως : ήταν καιροί όπου ο άνθρωπος και η κοινωνία μας είχαν σημεία αναφοράς πίστη μας και τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, που ανάβλυζαν το ήθος και την χάρη μιας κλίμακας αξιών που ιεραρχούσε τις ανθρώπινες σχέσεις σε πνευματικό επίπεδο και πατριωτικό περιβάλλον, διαπνέοντας κάθε έκφανση και δράση του Έλληνα.
Ό,τι έχει να κάνει με παλιότερες εποχές, όποιο σχολικό βιβλίο έρχεται από τα χρόνια τα παλιά, το αγαπώ και το εκτιμώ ιδιαιτέρως.
Μεγάλωσα με διηγήσεις του παππού μου, που αγαπούσε πολύ τα γράμματα και ήθελε να γίνει δάσκαλος (αν και οι συνθήκες δεν του το επέτρεψαν…).
Κρατάει όμως ακόμα ως κειμήλια τα πρώτα του αναγνωστικά, τα παλιά του τετράδια, την πλάκα του.
Τα καλοκαίρια στο χωριό, τριγυρνούσαμε μέσα στο παλιό σχολείο και περιεργαζόμασταν τα παλιά βιβλία και το σχολικό ύλικό, αφημένο στην φθορά του χρόνου.
Όλα αυτά έχουν ποτίσει την ψυχή μου με μια συμπάθεια σε ό,τι προέρχεται από το παρελθόν και σχετίζεται με την σχολική ζωή και εκπαίδευση.
.
Όταν μάθαμε ότι στην Αθήνα λειτουργεί αντίστοιχο μουσείο, δεν παραλήψαμε να το επισκεφτούμε οικογενειακώς, μόλις μάς δώθηκε η ευκαιρία.
.
.
Μέρες τώρα, καθώς αρχίζει μια νέα σχολική χρονιά, μια αγωνία και μια σκέψη διακατέχει και πάλι το μυαλό και την ψυχή μου:
Ποια «γράμματα» μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία;… (και εννοώ τα όσα προωθούνται από τα σχολικά βιβλία…).Είναι, άραγε, «γράμματα του Θεού»;;;
Μια απλή σύγκριση με τα παλιά αναγνωστικά αρκεί να καταλάβουμε την μεγάλη αλλαγή… Τι κρίμα, γιατί όλα εκείνα να θεωρούνται οπισδοδρομικά, παλιά, ξεπερασμένα και κάθε τι «νέο»,αμφιβόλου αξίας και ηθικής, να προσπαθούν να το επιβάλουν στις αθώες ψυχούλες…
.
.
η σχολική γιορτή, όπως εορταζόταν πριν λίγες δεκαετίες…
.
Από μέρες ετοιμάζεται το σχολείο για την εθνική εορτή. Πολλά παιδιά εργάζονται και φτιάχνουν σημαίες. Άλλα ψαλιδίζουν το χαρτόνι και φτιάχνουν γράμματα για τις επιγραφές, άλλα φτιάχνουν στεφάνια.
Ή Τασία θά φτιάσει τό φωτοστέφανο για τήν Παναγία. Αύτόν θά τόν φορέσει ή Θυμιοπούλα. Αύτή θά παραστήσει τήν Παναγία. Είναι πιό φρόνιμο καί ταπεινό κορίτσι. Όλο το σχολείο την άγαπά.
.
ένα όμορφο, νοσταλγικό κείμενο, που αντέγραψα από ένα παλιό αναγνωστικό…
Καλή χρονιά και ευλογημένη για τα παιδιά μας! Καλή δύναμη στους εκπαιδευτικούς και σε εμάς τους γονείς!
.
.
Είναι πρωί. Ο Θανασάκης κοιμάται ακόμα. Η μητερούλα τον σκουντά απαλά.
-Ξύπνα ,του λέει, παιδάκι μου. Σήμερα το σχολείο ανοίγει. Πρέπει να ετοιμαστείς, για να πάμε.
Ο Θανασάκης ξυπνά. Βλέπει τη μητερούλα του και χαμογελά.
Έπειτα σηκώνεται και ετοιμάζεται.
Σε λίγο βρίσκεται μπροστά στο εικόνισμα. Κάνει την προσευχή του:
-Παναγία μου, βοήθησέ με να πηγαίνω στο σχολείο. Φώτισε το νου μου να μαθαίνω γράμματα. Χάρισέ μου υγεία. Φύλαξε γερούς τους γονείς μου και όλο τον κόσμο.
.
.
κλικ:
(Από την ακολουθία του αγιασμού , που τελεί ο ιερέας στα σχολεία την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, παραθέτουμε μεταφρασμένη μία ευχή).
(κείμενο και για παιδιά)
Ε Ξ Ο Δ Ο Σ
του Γιάννη Βλαχογιάννη
Το Μεσολόγγι τώρα τοιμάζεται να βγει με το σπαθί. Τοιμάζεται κι η χήρα Μάνθα, η Μεσολογγίτισσα, να βγει κι αυτή. Ο Τούρκος αν νικήθηκε χίλιες φορές, της πείνας το θεριό είν’ ανίκητο. Έτσι ο λαός, μαζί με τη φρουρά, πήρανε την απόφαση. Κι απόψε…
Νύχτα, σκοτάδι. Η χήρα, στα τυφλά ψηλαφώντας, ήβρε το δέμα με τα ρούχα τ’ άχαρα του μακαρίτη αντρός της. Η μπότα η τούρκικη τον έκοψε στα δυο, μόλις άρχισε η πολιορκία. Κι αυτό μονάχα; Το βόλι, το σπαθί, της αρρώστιας η οργή, της πείνας η κατάρα θέρισαν κάθε δικό της γύρω της.
.
ένα μουσικό αφιέρωμα
“Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”…ολόκληρο (κλικ στον σύνδεσμο)
.
Γιάννης Βλαχογιάννης « Μεγάλα Χρόνια »
ΠΗΓΗ: Νεοελληνικά Αναγνώσματα Β’ Λυκείου (1967) :
.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 