αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο, χωρίς να επεξεργαστώ το κείμενο…
.
.
Ήμουν έτοιμη, στο ξεκίνημα της σημερινής, ηλιόλουστης μέρας, να γράψω κάτι όμορφο και τρυφερό για την σημασία του αποχαιρετισμού των παιδιών – και του συζύγου- κατά την πρωινή τους αποχώρηση.
Αλλά, ανοίγοντας τον υπολογιστή, έπεσα επάνω στο κείμενο αυτό… (συγκλονιστικό κείμενο- μαρτυρία, από τον Ηλία Βενέζη και εφημερίδες της εποχής).
Το έχω διαβάσει, μικρή, το βιβλίο αυτό… και παρ΄όλο που σε μικρή ηλικία δεν ζεις όλη την φρίκη των περιγραφών ενός βιβλίου, κάποιες εικόνες του έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου… σήμερα, μάλλον, δεν θα τολμούσα εύκολα να το πιάσω στα χέρια μου…
και σκέφτηκα… πώς άντεξαν εκείνοι οι άνθρωποι; τόση σκληρότητα, τόση κτηνωδία… κι όμως παρέμειναν άνθρωποι, κοντά στην ανθρώπινη φύση τους, δεν την απέβαλαν λόγω των καταστάσεων.