«Ράντισέ μου τη σιωπή με ήχο» (σπάζοντας το κέλυφος του αυτισμού)

«Σιωπώντας έρχεται η άνοιξη

παρακαλώ να ανοίξουν τα παράθυρα της ψυχής και θα παρακαλέσω να μπει

ήλιος

Φεύγω από τα σκοτάδια της σιωπής

Καταφέρνω το φωνάζειν

Φανερώνω…»

(απόσπασμα από το βιβλίο του Μιχάλη Κούμπα και της Λάουρας Μελετοπούλου)

Μιχάλης Κούμπας :Ο Μιχάλης μεγαλώνει σαν ένα φυσιολογικό παιδί, όταν στην ηλικία των δυόμιση ετών μέσα σε μόλις έναν μήνα αποδιοργανώνεται εντελώς, χάνει την ομιλία του και την επικοινωνία με το περιβάλλον και απομονώνεται. Η διάγνωση: Βαρύς αυτισμός. Μετά από συνεχή και επίπονη δουλειά με μια ομάδα θεραπευτών ο Μιχάλης στα οκτώ του μαθαίνει να γράφει. Και η εικόνα, που είχαμε έως τότε για τον Μιχάλη, αλλάζει εντελώς… (από το οπισθόφυλλο)

Διαβάζοντάς το βιβλίο αυτό συγκινούμαι, αλλά και διδάσκομαι, μπαίνω σε σκέψεις και προβληματισμούς, κατανοώ εν μέρει τη μοναξιά των ανθρώπων που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με λέξεις και την ανάγκη τους για έκφραση.

Κάθε σελίδα και μια ανακάλυψη, μια στροφή προς τα έσω και μια πρόκληση για ενδοσκόπηση, αλλά και για κατάθεση βιωμάτων. Μια παρότρυνση για πλησίασμα του Άλλου…

«Άνθρωπον ουκ έχω…»

Η μοναξιά του ανθρώπου στο μεγαλείο της…

«Δεν έχω άνθρωπο…»

Αν και ο ίδιος ο Θεός δίνει ευκαιρίες, χρειάζεται συχνά και το χέρι κάποιου συνανθρώπου, για να βοηθηθεί αυτός που αναμένει τη βοήθειά Του.

Αλλά, παρ΄ όλα αυτά, ακόμα και αν για χρόνια δεν υπάρχει η ανθρώπινη βοήθεια και συμπαράσταση, αλλά ωστόσο δεν χάνεται η ελπίδα και η πίστη, τότε έρχεται ο ίδιος ο Θεός να δώσει λύσει στο πρόβλημα και στις δυσκολίες.

Στο μετρό…

Ευχαριστώ την αγαπημένη φίλη Ελευθερία για το ποίημα που μοιράστηκε μαζί μας.  

Διαβάζοντάς το μπορείτε να ανακαλύψετε πολλά μηνύματα …

 

.

Μετρό

Μπαίνεις…

Αρχίζεις την κραυγή

«Είμαι άστεγος,

παρακαλώ μια μικρή βοήθεια».

Στους ώμους το σακίδιό σου.

Κουβαλάς όλη τη ζωή σου εκεί μέσα…

τα πάντα σου.

.

Να τολμάς να ζεις…

.

.

Να τολμάς να ζεις

να τολμάς να είσαι αυθεντικός…

Να κινείσαι στο δρόμο της Αλήθειας.

.

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;

.

ένα υπέροχο ποίημα από την φίλη μας την Ελευθερία

.

.

Μην πολεμάς άλλο
κουράστηκες
σταμάτησε για λίγο,
πάρε ανάσα..
.

σήκωσε το βλέμμα σου
ψηλά για μια μια στιγμή,
σ’Αυτόν που κάποτε,
πριν χρόνια
σου έδωσε πνοή,καρδιά ψυχή..

.

«Ξύπνα, παιδί μου, και πάλεψε για να γνωρίσεις τον Πατέρα και τη Μάνα που σου στέρησαν».

Όλοι, παιδί μου, σου μιλούν για τα δικαιώματα που έχεις. Και μάλιστα τα μπιστευτήκανε στον ΟΗΕ, για σιγουριά.

Σου κρύψαν όμως βασικό δικαίωμα που έχεις· να γνωρίσεις τον Πατέρα, το Θεό, και τη Μάνα σου, την Παναγιά.

Παιδί ορφανό, αγνώστου Πατέρα, άγνωστης Μάνας. Έτσι θέλουνε να ‘σαι. Μοναξιά, ο μόνος δρόμος που σου είπαν πώς υπάρχει!