«Ποια φωνή επιλέγεις να ακούσεις στο διαδίκτυο;»

Μπαίνουμε στο διαδίκτυο για να ενημερωθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να «συναντηθούμε» με άλλους ανθρώπους. Και συχνά ψάχνουμε κάποιους ανθρώπους να «ταυτιστούμε», να στηριχτούμε επάνω τους και να τους ακολουθήσουμε – όχι μόνο να γίνουμε followers αλλά να τους έχουμε και ως οδηγούς της ζωής μας…

Είναι λογικό και αναμενόμενο να αναζητούμε απαντήσεις στα ερωτήματα και στις αγωνίες της ζωής μας και της μητρότητας. Είναι φυσικό να θέλουμε να νιώσουμε κάποια «ταύτιση» με άτομα που ακολουθούν ανάλογη με εμάς πορεία ζωής.

Όμως…. ίσως πρέπει να μπαίνουν και κάποια ερωτηματικά και κάποιες «αμφιβολίες» αν όλα όσα διαβάζουμε και ακούμε είναι ωφέλιμα για εμάς:

η συνέχεια- κλικ ΕΔΩ!

Μην σβήνεις (όλα) τα emails…

Μπήκα σήμερα το πρωί στον πανεπιστημιακό μου λογαριασμό να ελέγξω τα εισερχόμενα μηνύματα. Είναι μεγάλος ο αριθμός των μηνυμάτων που έχω κρατήσει και δεν έχω διαγράψει. Επιλέγω συνειδητα να κρατώ κάποια απ αυτά. Είδα εκεί και τα μηνύματα που μάς έστελνε ένας καθηγητής μας που πρόσφατα έφυγε απ’ αυτή τη ζωή. Συγκινήθηκα… Αν τα είχα διαγράψει, δεν θα έμενε κάτι από τα λεγόμενά του, κάτι από την έγνοια του για τους μαθητές του, κάτι δικό του στον υπολογιστή μου…

Γράμμα στα παιδιά της τηλεκπαίδευσης

Αγαπητό μου παιδί

που περνάς πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη- είτε εξ ανάγκης, λόγω της τηλεκπαίδευσης, είτε πλέον από συνήθεια, είτε από βαρεμάρα…

Άνοιξε λίγο τα παράθυρο και κοίτα τον ουρανό. Βγες στο μπαλκόνι να αναπνεύσεις λίγο αέρα.

Μπορείς για λίγο να ξεκολλήσεις από την οθόνη σου; Μπορείς για λίγο να αφήσεις το κινητό από το χέρι σου;

Ή μήπως νιώθεις ότι κάτι σου λείπει και σε τραβά και πάλι εκεί πίσω, στην οθόνη που έχει γίνει ζωή σου και σε έχει δέσει με τα δικά της δεσμά;

Θάλασσες… στην οθόνη μου

 

Με την ομορφιά που προβάλει μπροστά σου χαιρεσαι;

Με την εικόνα που βλέπεις ταξιδεύεις νοερά;

Απολαμβάνεις, έστω από μακριά,

το κύμα που σκάει στην ακτή και τα σμιλεμένα βότσαλα;

Εν τη ενώσει η ισχύς!

(ένα αυθόρμητο σχόλιο…

που εν τέλει γίνεται μια σύντομη ανάρτηση)

 

 

+Θα ήθελα να προσθέσω κάτι στην αρχική ανάρτηση περί συλλαλητηρίου, με αγάπη και καλή διάθεση για όλους…

Είναι πολύ εύκολο να καθόμαστε στον καναπέ μας και να πληκτρολογούμε, να κανουμε likes και να κοινοποιούμε
αλλά οι αγώνες μας κερδίζονται με την φυσική παρουσία μας σε τέτοιες εκδηλώσεις,

με την προσωπική ενημέρωση άλλων ανθρώπων και κυρίως με την προσευχή μας…

(Ας σκεφτόμαστε και τι παράδειγμα θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας...)

 

Μια «φυλακή» στην παλάμη μας…

 

Την πιο άθλια «φυλακή»

ίσως την κρατάμε στο χέρι μας…

.

Χωρά στην παλάμη μας

μέσα στην οθόνη μας,

και μπορεί να μάς «ρουφήξει» 

πνευματικά και ψυχικά

Φεύγε… και σώζου!

 

Σκεφτόμουν…

πόσος χρόνος σκορπισμένος

πόσες ανώφελες ώρες συζητήσεων

πόσοι άσκοποι διαπληκτισμοί

κουβέντες ατέλειωτες

σχόλια γραμμένα σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης…

Πόσες ώρες σπαταλημένες κυριολεκτικά 

χωρίς αποτέλεσμα

πόσος κόπος και μόχθος ψυχικός και νοητικός…

 

«Εσείς, θα πάτε διακοπές ; … «

(διάφορες σκόρπιες σκέψεις, εν μέσω καλοκαιριού και με αφορμή διάφορες συζητήσεις, είτε σε πραγματικό είτε σε «διαδικτυακό» χρόνο και τόπο…).

.

Κάποτε, πριν λίγα χρόνια, θεωρούνταν δεδομένο ότι κάθε οικογένεια θα πήγαινε κάπου διακοπές. Σχεδόν όλοι είχαν την οικονομική άνεση να διαθέσουν ένα ποσόν από τον ετήσιο οικονομικό προϋπολογισμό για να βρεθούν κάποιες μέρες κοντα στην θάλασσα ή σε κάποια εξοχή, ώστε να χαλαρώσουν οι γονείς και τα παιδιά και να περάσουν λίγες μερες όλοι μαζί, ξεκούραστες και αναζωογονητικές…

Κάποτε ίσχυαν τα παραπάνω… Σήμερα;…

.

Μήπως «προκαλούμε» με την ευτυχία μας ; …

.

(το κείμενο αυτό, από το προσωπικό μου ημερολόγιο, είχε γραφτεί  παλιότερα και το θυμήθηκα με αφορμή την συζήτηση που κάναμε με μια φίλη μου- το αναδημοσιεύω αυτούσιο…)

.

Σκεφτόμουν , μετά από διάφορες κουβέντες σε συναναστροφές με άλλες μητέρες: μήπως μιλώντας για την οικογενειακή μου ζωή, τις χαρές της, τις επιτυχίες των παιδιών μου, τις δικές μου δραστηριότητες, κ.α…

μήπως προκαλώ , άθελά μου, αρνητικά συναισθήματα στους άλλους, που έχουν περισσότερες δυσκολίες απ΄ όσες οι δικές μου ευλογίες;…

 

Φόβος και πόνος… κι αυτός περαστικός…

.

.

14 Νοεμβρίου 2015

αυτό που με φοβίζει  περισσότερο

είναι που όλα γίνονται κατευθυνόμενα:

πότε θα φοβηθείς,πότε θα κλάψεις, πότε θα λυπηθείς…

.

«Μαμά ,βγάλε με φωτογραφία!», είπε το δίχρονο…

.

(αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο, χωρίς τροποποιήσεις…)

.

Έπαθα σοκ όταν ,πριν λίγες μέρες, ο μικρός μου ,την ώρα που παίζαμε μαζί και τον χαιρόμουν,πήρε πόζα,κορδώθηκε και μού είπε:

«Μαμά,βάλε με φία!» (δηλ. βγάλε με φωτογραφία).

.

Η αλήθεια είναι ότι τα μεγαλύτερα αδέλφια του πολύ το χαίρονται και το καμαρώνουν και συχνά πυκνά το φωτογραφίζουν.

Όμως δεν περίμενα ένα παιδάκι που μόλις μιλά,να στήνεται και να ζητά να φωτογραφηθεί…

.