Το αφράτο συννεφάκι…

ένα πολύ αγαπημένο παραμύθι των παιδιών – από μια πολύ αγαπημένη μας φίλη! ❤

Το σπιτάκι της Μέλιας

Ένα παραμύθι ζωγραφισμένο από παιδιά!!

Μια φορά κι έναν καιρό και κάθε καιρό θα μπορούσα να σας πω, ψηλά πολύ ψηλά, στο μεγάλο γαλανό ουρανό, που αν σηκώσετε το κεφάλι σας ψηλά, θα τον δείτε, ζούσε ένα πολύ μικρό συννεφάκι, ένα μωρό συννεφάκι.

Το συννεφάκι αυτό που λέτε παιδιά, ζούσε ολομόναχο, γιατί ο μπαμπα-σύννεφος και η μαμα-σύννεφο, αποφάσισαν να ταξιδέψουν, ολόκληρο τον κόσμο, με αεροπλάνο τον ουρανό, παρέα με όλα τα άλλα μεγάλα, σύννεφα του ουρανού.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 783 επιπλέον λέξεις

«αγορούδιμ τα χερούδια’ς…»

Μια όμορφη, αληθινή ιστορία, γραμμένη σαν παραμύθι. ..
Η Μέλια γράφει για το δικό της Σωτήρη.

Το σπιτάκι της Μέλιας

.

Αφιερωμένο στον δικό μου Σωτήρη…

Μια φορά κι ένα καιρό, στην όμορφη Ξάνθη μας, πριν πολλά χρόνια, ζούσαν στην ίδια γειτονιά η Αμαλία και ο Γαβρίλης.

Κάποια στιγμή οι δρόμοι τους έσμιξαν και αποφάσισαν να παντρευτούν και να κάνουν τη δική τους οικογένεια, ήθελαν πολλά παιδιά γιατί όπως έλεγε ο Γαβρίλης «τα παιδιά είναι ευλογία και κοντά τους αγγίζεις τον Παράδεισο».

Πέρασαν πολλά χρόνια αλλά δεν κατάφεραν να γίνουν γονείς.

Η Αμαλία όμως δεν έχασε ποτέ την ελπίδα της και την πίστη της στον Θεό, κάπου βαθιά μέσα της το ένιωθε ότι κάποια μέρα θα γίνει μητέρα και περίμενε υπομονετικά αυτή τη χαρά.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 462 επιπλέον λέξεις

ΓΙΑΣΕΜΙ: συνταγή για γλυκό του κουταλιού και λικέρ

.

«Τα παλιά χρόνια έκαναν γλυκό του κουταλιού σχεδόν με τα «πάντα», έτσι μου είπε μια αγαπημένη φίλη και συν- blogger, η Μέλια, που έχει το αγαπημένο ιστολόγιο: «Το Σπιτάκι της Μέλιας».

Και μου πρότεινε, μετά το γλυκό τριαντάφυλλο (δείτε την συνταγή ΕΔΩ), να φτιάξω και γλυκό γιασεμί.

Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο δεν απέδωσε… αλλά η φίλη μου , ως έμπειρη νοικοκυρά, μου έδωσε την συνταγή της γιαγιάς της. Και μιας που δεν υπάρχει στο διαδίκτυο, σκέφτηκα να την ανεβάσω, μαζί με την συνταγή για λικέρ γιασεμί.

Το άσπρο παραμύθι μου

 .

Ένα παραμύθι ζωγραφισμένο από παιδιά!!

.

Μια φορά κι έναν καιρό, όπως λέει και η γιαγιά μου, σε μια μακρινή άσπρη χώρα, τη Χιονόπολη, που δεν έχω πάει ακόμα και δε με νοιάζει, ζούσε ένα μικρούλι αρκουδάκι.

Ένα τόσο δα, άσπρο χνουδωτό αρκουδάκι, με μουτζουρωμένη, πλακουτσωτή, στραβή μύτη, που το έλεγαν… Γλυκουλίνι.

Γιατί Γλυκουλίνι;

Γιατί έτσι μ’ αρέσει να το λένε και γιατί το παραμύθι είναι δικό μου και το γράφω εγώ… για όλους μας.

Όλα εκεί… στη Χιονόπολη ντε… ήταν άσπρα!

.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

.

Αφήστε την «αγάπη» σας…

ένα όμορφο και συγκινητικό κείμενο, από την Μέλια

Εικόνα από:www.diakonima.gr

Στην γειτονιά μου τον τελευταίο καιρό τα δένδρα γέμισαν ευλογημένους καρπούς, που κρέμονται μεστωμένοι στα κλαδιά τους.

Το περίεργο είναι ότι τα δέντρα αυτά καρποφορούν κάθε μέρα, βρέξει χιονίσει νωρίς το πρωί και λίγο πριν ανοίξει ο Θεός τη μέρα, εξαφανίζονται.

Σακούλες γεμάτες αγάπη, με φρέσκο ψωμί, γάλα, γιαούρτι και καμιά φορά κανένα ζυμαρικό, ρύζι ή όσπρια, φρούτα, περιμένουν τον άγνωστο παραλήπτη.

Πριν από λίγες μέρες το περιεχόμενο άλλαξε, γιορτές βλέπετε, δεν γίνεται να λείψει ο κουραμπιές και το μελομακάρονο από το σπίτι.

.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

.

Μπλιαχ μαμούνια!!

ένα παραμύθι από την Μέλια,για μικρούς και μεγάλους. με πολλά μηνύματα αγάπης και αποδοχής του διαφορετικού…εικονογραφημένο από παιδιά!

Όλα άρχισαν μια μέρα, που είχα μια καταπληκτική ιδέα! «Βρε δεν πάω μια βόλτα στο δάσος, να πάρω καθαρό αέρα;

»Να κόψω κανένα λουλουδάκι;

»Να δω το στρογγυλό το φεγγαράκι;

»Να μετρήσω τα αστεράκια;

»Και γιατί όχι;

»Να κοιμηθώ εκεί το βράδυ»; σκέφτηκα, με το μικρό μου μυαλουδάκι.

Παρέα με τη πράσινη φύση, τα ψηλά δέντρα, τα μπλιαχ μαμούνια με τα πολλά πόδια, που με ανατριχιάζουν;

.

Ο Μάριος και το τσουλούφι του…

Θα σας πω ένα παραμύθι, για τον Μάριο.

Θα μου πείτε και με το δίκιο σας: «και ποιός είναι αυτός ο Μάριος;»

Ο Μάριος είναι ένας τυφλοπόντικας.

Και θα με ξαναρωτήσετε για άλλη μια φορά: «τι είναιτυφλοπόντικας;»

Και θα σας εξηγήσω πάλι, ότι τυφλοπόντικας είναι, ένα μεγάλο ποντίκι με μουστάκια.

Και μη με ξαναρωτήσετε: «τι είναι τα μουστάκια;»

Γιατί… γιατί θα φάμε τα μουστάκια μας, που ακόμα δεν έχετε βγάλει, γιατί είσαστε παιδιά! Εντάξει;

 

 

.

 

 

 

 

.

 

«να ’ρχεσαι στον ύπνο μου και να με κανακεύεις!»

ένα υπέροχο κείμενο για τα τρίχρονα μιας αγαπημένης ψυχής…

ενώ δεν είχα την «τύχη» να την ανταμώσω όσο ζούσε σε αυτή την γη, την γνωρίζω και την εκτιμώ βαθειά μέσα από το το ευλογημένο συναπάντημα που είχα με την κόρη της…Αλεξία

 

αφιερωμένο στην μητέρα μου. Μέλια

Πριν τρία χρόνια, στην καρδιά του καλοκαιριού, πήραμε αντάμα ένα άγνωστο ανηφόρι, εσύ μπροστά κι εγώ στο κατόπι σου ένα μαύρο χάλι, με σκυφτό το κεφάλι, να μετρώ με τα δάκρυά μου τις καυτές πέτρες, που μας οδηγούσαν στο στερνό σου αναπαυτήρι, στη μάνα γη.

Ούτε που θυμάμαι πόσο περπατήσαμε, αλλά δεν μπορώ να λησμονήσω, τη στιγμή που σήκωσα το κεφάλι μου για την τελευταία κλεφτή ματιά κι αντίκρισα το πανέμορφο και πόσο ήρεμο Θεέ μου πρόσωπό σου. Έλαμπες!

ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ…

ένα υπέροχο παραμύθι, για μικρά και … μεγάλα παιδιά!

Μια φορά, όπως και άλλες τόσες φορές, αλλά ένα διαφορετικό όμως καιρό, σε ένα ξερό λιβάδι, ζούσε ένα μικρό δεντράκι, δίπλα σε ένα καταπράσινο, ψηλόλιγνο κυπαρίσσι.
Τα δύο δέντρα, ήταν δηλαδή… γείτονες.
Το μικρό αυτό δεντράκι, όλη μέρα γκρίνιαζε.
Ξέρετε γιατί;

Γιατί είχε βαρεθεί, να φοράει τόσο καιρό, το ίδιο γκρίζο φόρεμα και έσκαγε από τη ζήλεια του, κάθε φορά που σήκωνε το κεφάλι του ψηλά και έβλεπε το καταπράσινο, φουντωτό, λυγερόκορμο κυπαρίσσι.

– «Πώς τα καταφέρνεις μου λες;» ρωτούσε συνέχεια το καταπράσινο κυπαρίσσι.
«Και δεν έχεις χάσει ακόμα, το ωραίο πράσινο χρώμα σου;»

Το κυπαρίσσι χαμογελούσε, κάθε φορά που τα άκουγε όλα αυτά και του έλεγε:

Το αφράτο συννεφάκι…

Παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά!  από την Μέλια

Φωτογραφία από:agrinioreport.com

Μια φορά κι έναν καιρό και κάθε καιρό θα μπορούσα να σας πω, ψηλά πολύ ψηλά, στο μεγάλο γαλανό ουρανό, που αν σηκώσετε το κεφάλι σας ψηλά, θα τον δείτε, ζούσε ένα πολύ μικρό συννεφάκι, ένα μωρό συννεφάκι.

Το συννεφάκι αυτό που λέτε παιδιά, ζούσε ολομόναχο, γιατί ο μπαμπα-σύννεφος και η μαμα-σύννεφο, αποφάσισαν να ταξιδέψουν, ολόκληρο τον κόσμο, με αεροπλάνο τον ουρανό, παρέα με όλα τα άλλα μεγάλα, σύννεφα του ουρανού.

Οι σύννεφο-γονείς, σκέφτηκαν ότι το παιδάκι τους, ήτανε πολύ μωρό και θα κουραζότανε σε αυτό