Δάκρυα…

.

Εκεί που πνίγεσαι από την ζάλη των λογισμών
Και κινδυνεύεις να καταποντιστείς από το βάρος των ευθυνών…

.

Εκεί που ανταριάζει η θάλασσα της ψυχής σου
Και μαυρίζει ο ουρανός της ύπαρξής σου…

.

«Μπαμπά…»

 

(είναι στιγμές που, σαν μάνα, λυπάμαι με την λύπη των παιδιών μου , αλλά παράλληλα η ψυχή μου γεμίζει με πληρότητα, γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι να εκφράζουν τα παιδιά όλα τα συναισθήματά τους, να μην τα καταπνίγουν και να καλλιεργούν με ευαισθησία την ψυχούλα τους…)

 

Μετά από πέντε μέρες που περάσαμε όλη η οικογένεια μαζί (τις διακοπές του Πάσχα), ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο μπαμπάς στη δουλειά. Το μικρό μας του έχει ιδιαίτερη αδυναμία και την εκφράζει με κάθε τρόπο… Και όταν είδε το αυτοκίνητο να φεύγει, έβαλε τα κλάματα και φώναζε από πίσω του: «Μπαμπάαααα,  έφυγε ο μπαμπάαας…..»

Ενώ ξέρει ότι το απόγευμα θα γυρίσει, ενώ κάθε μέρα τον αποχαιρετά ήρεμα, με τρυφερότητα και αγάπη, σήμερα ήταν διαφορετικά… τον συνήθισε κοντά του τόσες μέρες, ο αποχωρισμός του στοίχισε πολύ… Είναι για όλους δύσκολη η περίοδος προσαρμογής στην καθημερινότητα, μετά τις διακοπές…

.