Αυγουστιάτικο απόγευμα και η Παράκληση της Παναγίας στην εκκλησία του χωριού μόλις τελείωσε. Ο Ιωάννης, ο Πέτρος και η Μαρία ,αφού προσκύνησαν την ομορφοστολισμένη εικόνα της Κοίμησης, παίρνουν το δρόμο για το σπίτι τους με τον παππού και τη γιαγιά τους.
-Παππού, να πάμε από το δρόμο με τα εκκλησάκια, για να ανάψουμε και τα καντηλάκια; φωνάζει χαρούμενα η Μαρία.
-Βεβαίως, αν το θέλετε να πάμε, συμφωνεί ο παππούς.
Διαβάστε περισσότερα
Μία νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω, έμεινε παράλυτη από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά. Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου. Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη:
«Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».
«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με».
«Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή».
Διαβάσαμε ένα νέο βιβλίο των εκδόσεων Άθως παιδικά και μας άρεσε πολύ για την πλοκή του και τα μηνύματα που δίνει.
Τα παιδιά το παρακολούθησαν με προσήλωση καθώς το άκουγαν και έβλεπαν τις ολοζώντανες εικόνες του. Η ιστορία είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και μη προβλέψιμη!
Η διήγηση αυτή, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, μας συγκίνησε και μας δίδαξε – ακόμα μια φορά- πόσο ζωντανή είναι η πίστη μας και πόσο παρόντες στη ζωή μας οι Άγιοι, ακόμα και αν δεν τους επικαλεστούμε… Πόσο απέραντη είναι η αγάπη τους και η αγκαλιά τους για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως…
Διαβάστε περισσότερα
.
Ένα ακόμη βιβλίο της Ελληνοεκδοτικής που διαβάσαμε και αγαπήσαμε.
Είναι μια συναρπαστική ιστορία Πίστης, αγάπης, δύναμης, ελπίδας και ευγνωμοσύνης.
Αγγίζει πολλά θέματα όπως η μετανάστευση, οι οικογενειακές σχέσεις, η σχέση της γιαγιάς με τα εγγόνια… ακόμα και θέματα οικολογικής ευθύνης
ενώ κυριαρχεί η πίστη στο Θαύμα.
.
«Όταν ήμουν παιδί» έλεγε ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, «με φώναζαν και σταύρωνα τους αρρώστους και τις ετοιμόγεννες που δυσκολεύονταν να γεννήσουν».
Και όντως… οι μητέρες, με τις προσευχές του, ελευθερώνονταν σύντομα.
Ένα ακόμα θαύμα του σύγχρονου αγίου της Ευβοίας, που αφορά επίτοκο μητέρα, διάβασα σε βιβλίο που αναφέρεται στη ζωή και στα θαύματά του- και το μεταφέρω και εδώ, γιατί πολύ με άγγιξε:
Καθώς φθινοπωριάζει μπαίνουμε πλέον σε άλλους ρυθμούς, αφήνουμε πίσω μας την ανεμελιά του καλοκαιριού και ακολουθούμε αναγκαστικά την καθημερινότητα που μάς επιβάλει το σχολείο και οι πολλές υποχρεώσεις… Οι φωτογραφίες που μένουν ως ενθύμιο από ταξίδια και εκδρομές είναι για εμένα μια παρηγοριά σε περιόδους όπου μακροχρόνια δεν μπορούμε να «αποδράσουμε» για λίγο από το σπίτι μας και να επισκεφτούμε άλλα μέρη, σαν μια μικρή ανάπαυλα από το άκαμπτο πρόγραμμα του χειμώνα.
Βλέποντας φωτογραφίες παλιότερων χρόνων, βρήκα και αυτές από το προσκύνημα που αξιωθήκαμε να κάνουμε στην Αγία Θεοδώρα της Βάστας. Και καθώς πριν λίγες μέρες (11 Σεπτεμβρίου) τιμήθηκε η μνήμη της , σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας λίγες φωτογραφίες και πληροφορίες για το βίο της και το προσκύνημα.
Τα φιδάκια της Παναγίας, στο Μαρκόπουλο της Κεφαλληνιάς: ένα θαύμα που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και συγκινεί κάθε πιστή ψυχή…
ένα κείμενο που έγραψα για τα παιδιά, φωτογραφίες και βίντεο
.
Αυγουστιάτικο απόγευμα και η Παράκληση της Παναγίας στην εκκλησία του χωριού μόλις τελείωσε. Ο Ιωάννης, ο Πέτρος και η Μαρία ,αφού προσκύνησαν την ομορφοστολισμένη εικόνα της Κοίμησης, παίρνουν το δρόμο για το σπίτι τους με τον παππού και τη γιαγιά τους.
-Παππού, να πάμε από το δρόμο με τα εκκλησάκια, για να ανάψουμε και τα καντηλάκια; φωνάζει χαρούμενα η Μαρία.
.
.
Η Σύναξη των Αρχαγγέλων σήμερα…
Χρόνια Πολλά σε έσους έχουν την ονομαστική τους γιορτή,
Χρόνια Πολλά σε όλους μας-
καθένας γιορτάζει σήμερα, γιατί καθένας έχει τον δικό του Άγγελο.
.
Διάβαζα πάλι τους λόγους του αγίου Παϊσίου για τους Αγγέλους και πώς προστατεύουν τα παιδιά- και συγκινήθηκα γιατί μια διήγηση που αναφερει ο άγιος, μάς το διηγούνταν και η γιαγιά μας. Είχε συμβεί και στην ίδια, όταν είχε μωρό την μικρή της κόρη, και την είχε πάρει μαζί της στο χωράφι.
.
.
(κάτι που διάβασα και το μεταφέρω εδώ, γιατί το είχα πολλή ανάγκη αυτές τις μέρες… Δόξα τω Θεώ, ποτέ δεν μας αφήνει, αλλά ενεργεί προς το συμφέρον μας, αν αφεθούμε με εμπιστοσύνη στα χέρια Του…).
.
.
«Όποιος παρακολουθεί τις ευεργεσίες του Θεού, μαθαίνει να εξαρτά τον εαυτό του από την θεία πρόνοια. Νιώθει μετά σαν το μωρό στην κούνια, που, αν το αφήσει για λίγο η μητέρα του, αρχίζει να κλαίει, μέχρι να τρέξει πάλι κοντά του.
Αν αφεθεί κανείς στον Θεό, είναι μεγάλη υπόθεση».
όσιος Παΐσιος
.
(μια ιστορία για μικρά και…μεγάλα παιδιά
για την πληγωμένη Παναγιά Ντινιούς)
(η Παναγία Ντινιούς εορτάζει στα εννιάμερα της Παναγίας, στις 23 Αυγούστου)
ένα κείμενο που είχα γράψει…
.
Αυγουστιάτικο μεσημέρι και η ζέστη μεγάλη. Τα παιδιά, αφού παίξαν όλο το πρωινό στην αυλή με τα γειτονόπουλα, μαζεύτηκαν πεινασμένα στο σπίτι να γευτούν το νόστιμο φαγητό, να ξαποστάσουν, να πάρουν δυνάμεις για το απογευματινό παιχνίδι.
Αφού, απόφαγαν, τα μεγαλύτερα μάζεψαν το τραπέζι και τα μικρότερα αδελφάκια ξάπλωσαν κατάκοπα στα κρεβατάκια τους. Πολλά τα παιδιά, αλλά με τη χάρη του Θεού καλόβουλα και υπάκουα. Το ένα βοηθά και νοιάζεται για το άλλα. Έτσι τα βγάζει πέρα και η μάνα με τις ατέλειωτες φροντίδες. Και ο πατέρας πώς τα καμαρώνει όταν γυρίζει το βραδάκι από τη δουλειά!…
Τα φιδάκια της Παναγίας, στο Μαρκόπουλο της Κεφαλληνιάς: ένα θαύμα που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και συγκινεί κάθε πιστή ψυχή… ένα κείμενο που έγραψα για τα παιδιά
Αυγουστιάτικο απόγευμα και η Παράκληση της Παναγίας στην εκκλησία του χωριού μόλις τελείωσε. Ο Ιωάννης, ο Πέτρος και η Μαρία ,αφού προσκύνησαν την ομορφοστολισμένη εικόνα της Κοίμησης, παίρνουν το δρόμο για το σπίτι τους με τον παππού και τη γιαγιά τους.
-Παππού, να πάμε από το δρόμο με τα εκκλησάκια, για να ανάψουμε και τα καντηλάκια; φωνάζει χαρούμενα η Μαρία.
.
Και η ασθενής, με δάκρυα στα μάτια και με όση φωνή της είχε απομείνει από τους πολλούς και αφόρητους πόνους, είπε ταπεινά:
– Ευλογημένη Μαρία Αειπάρθενε, νιώθω πως είμαι ανάξια να σε επικαλεστώ η παμβέβηλος, αφού προέρχομαι από το έθνος εκείνο που φόνευσε τον Υιό σου… Όμως, επειδή έχω ακούσει ότι η ευσπλαχνία σου και το έλεος δίνεται καθημερινά δωρεάν στους ανθρώπους, γι’ αυτό κι εγώ τώρα σε παρακαλώ και σε ικετεύω, λύτρωσέ με από αυτόν τον κίνδυνο και σου υπόσχομαι ότι και εγώ και το βρέφος που θα γεννήσω θα λάβουμε ευθύς το άγιο Βάφτισμα!
Ήρθαν από το χωριό Ποτιδάνεια Δωρίδος αρχές Ιουλίου το φετινό καλοκαίρι (2002). Η μητέρα, η γιαγιά, η εγγονούλα. Η γιαγιά και η εγγονούλα πανομοιότυπα! Συμπαθέστατες, με γαλάζια μάτια και οι δύο, αντιπρόσωποι δύο διαφορετικών γενεών. Η μητέρα είπε:
– Η γιαγιά μας το ότι ζει το οφείλει στην προσευχή της εγγονούλας της. Είχε βαρειά πνευμονία και ήταν στο νοσοκομείο. Εκεί έπαθε πνευμονικό οίδημα, οπότε τελείωσε. Η αδελφή μου με πήρε τηλέφωνο από το νοσοκομείο και μου είπε να ετοιμάσουμε το σπίτι για την κηδεία.
Διαβάστε περισσότερα
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 