Προσαρμογή και «σχολική άρνηση: ισχύει και για τους γονείς;

Έχουμε περάσει πολλές φορές το στάδιο προσαρμογής με τα «πρωτάκια», είτε τα παιδιά πήγαν στα νήπια, είτε στο Δημοτικό είτε στο Γυμνάσιο. Ναι, υπάρχουν πρωτάκια και στο Γυμνάσιο. Είχα γράψει σχετικό άρθρο: Το δικό μας πρωτάκι στο Γυμνάσιο.

Αυτό που βλέπω όμως να συμβαίνει ενίοτε, ειδικά για τα παιδιά που «φεύγουν» για πρώτη φορά από το σπίτι, είναι να υπάρχει μια δυσαρέσκεια από την πλευρά των γονιών, ειδικά της μητέρας που μένει στο σπίτι. Και αυτός ο προβληματισμός της μητέρας καθώς και η δική της ενδόμυχη «άρνηση» για την είσοδο του παιδιού στην σχολική ζωή, αυτός είναι που φέρνει αρνητικά συναισθήματα για το σχολείο και στο παιδί.

Πώς να ετοιμαστώ (ψυχικά) για τη νέα σχολική χρονιά;

(Το κείμενο είναι  «εξομολογητικού» χαρακτήρα και δεν επιδιώκει να δώσει συμβουλές- είναι απλώς η κατάθεση της δικής μου, προσωπικής εμπειρίας).

Πολλά λέγονται αυτές τις μέρες για την οργάνωση πριν την έναρξη των σχολείων: δίνονται συμβουλές από ειδικούς και από έμπειρους γονείς και όλα αυτά είναι πολύ βοηθητικά, ειδικά για τις οικογένειες που έχουν μικρούς μαθητές. Τι γίνεται, όμως, με την «ψυχική» «προετοιμασία» μας;…

Καθώς αναλογίζομαι τα περασμένα χρόνια, σκέφτομαι πόσα απρόβλεπτα γεγονότα συνέβησαν αυτή την περίοδο, αμέσως μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, : δυσκολίες προσαρμογής, δυσκολίες μετακινήσεων, ελλείψεις εκπαιδευτικών, εντοπισμός μαθησιακών δυσκολιών κλπ). Καθώς πλησιάζουν αυτές οι μέρες, έρχονται οι αναμνήσεις και με «φοβίζουν»…

Στην απλότητα και στη φύση κρύβεται η ευτυχία…

Περάσαμε λίγες μέρες στο αγαπημένο μου χωριό, όπου και εμπνεύστηκα το μυθιστόρημα Στις φλόγες του Αη Λια. Μεσα στην φύση και την ηρεμία της. Με πολλές ευλογίες αλλά και με πρακτικές δυσκολίες. (Αν είχα την επιλογή και λίγο καλύτερο ίντερνετ, γιατί σε αυτό βασίζεται η εργασία μου, θα ήθελα να παραμείνω πολύ περισσότερο εκεί).

«Με περικύκλωσαν οι ζάλες της ζωής…»

(απόπειρα μεταφοράς στη νέα ελληνική

μιας στροφής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος της Παναγίας μας)

.

 «Με περικύκλωσαν

οι ζάλες της ζωής,

όπως οι μέλισσες το κερί,

Παρθένε…

.

Να βρούμε «ζώνες» σιωπής

Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται τη μοναξιά, δεν μπορεί να μείνει μόνος. Φοβάται και στις πολυάνθρωπες πόλεις, και στα χωριά και στην εξοχή… ένα περίεργο γεγονός: αφού πας, αδελφέ μου, στο δάσος, γιατί δεν παρατάς το κινητό, το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση; Πήγαινε να αφουγκραστείς τη μοναξιά! Ν’ ακούσεις το θρόισμα των φύλλων, το τραγούδι των πουλιών, το ρυάκι το κελαρυστό, ν’ ακούσεις πώς περνά ο αέρας απ’ τα δένδρα και τα καθαρίζει και τα ανανεώνει και τα κάνει να τραγουδούν στο πέρασμά του, όταν δεν είναι άγριος και τυφωνικός, αλλά είναι αύρα απαλή που εικονίζει τον Θεό.

Εμπιστεύομαι τα παιδιά μου;…

Αν και δυσκολεύτηκα, συγκράτησα τον εαυτό μου για να μην αντιδράσω.

Είναι μικρούλα, αλλά ανέβηκε πάνω στην τσουλήθρα και με κοιτούσε από κει.

Ήξερα ότι δεν πρόκειται να τσουλήσει αν δεν πάω κοντά της για να την κρατήσω από το χέρι. Είναι σε ηλικία που αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο.

Λίγα λεπτά χωρίς να κάνω τίποτα!

Προσπαθώ, κάθε μεσημέρι που κοιμίζω τη μικρούλα μου, να εκμεταλλεύομαι λίγα λεπτά ηρεμίας (όσο με αφήνουν τα υπόλοιπα ζουζούνια…).

Αναγκαίες κάποιες στιγμές μέσα στη μέρα που δεν κάνω ΤΙΠΟΤΑ! Νιώθω ότι χρειάζεται κι αυτό.

Λες και τρέχουμε να γεμίσουμε κάθε χαραμάδα χρόνου, να μην μείνει κανένα κενό ανεκμετάλλευτο… Γιατί; Γιατί δεν χωράνε λίγα λεπτά απραξίας εντός της καθημερινότητας μας; Σαν να νιώθουμε τύψεις αν μείνουμε για λίγο άπραγοι…

«Μήπως ασχολούμαι με πολλά;»

Κάποιες φορές, ειδικά σε περιόδους μεταβατικές και σε φάσεις δύσκολες, αναρωτιέμαι:

«Μήπως ασχολούμαι με πολλά;» (εκτός των βασικών φροντίδων της οικογένειας).

Ο προβληματισμός αυτός προκύπτει είτε γιατί νιώθω ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω επαρκώς σε όλα όσα έχω αναλάβει και σε όλα όσα ασχολούμαι, είτε γιατί αισθάνομαι πιεσμένη και κουρασμένη. Και αυτή η πίεση μετατρέπεται σε άγχος που επιβαρύνει, φυσικά, την ψυχική και σωματική υγεία.

Πώς να βρω χρόνο για εμένα;

Ο χρόνος είναι πολύτιμος και ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που έχουν δοθεί στον άνθρωπο… Και ενώ τα λεπτά είναι τα ίδια για όλους, άλλοι νιώθουν πως κυλά ο χρόνος γρήγορα και άλλοι αργά.

Οι γονείς, και ιδιαίτερα οι μητέρες με μικρά παιδιά, συχνά παραπονιούνται για την έλλειψη προσωπικού και «ήρεμου» χρόνου. Και δεν έχουν άδικο! Είναι τόσες οι υποχρεώσεις μέσα στην οικογένεια και τόσες οι ανάγκες, που δεν είναι υπερβολή η φράση «δεν μου φτάνει ο χρόνος για αυτά που θέλω να κάνω». Όμως, αξίζει μια προσπάθεια για να βρεθεί , έστω και λίγος χρόνος για τη μαμά!

«Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με το χάδι της μητέρας και με το χάδι του πατέρα»

(από τους λόγους του αγίου Πορφυρίου)

Κ. Ι.: Ὑπάρχει ἕνα τεράστιο κεφάλαιο, ποὺ ἀφορᾶ τὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων· τὸ κεφάλαιο τοῦ ἔγγαμου βίου, μὲ τὰ πάμπολλα προβλήματά του καὶ τὶς δυσκολίες του. Ἀπὸ προσωπικὴ ἐμπειρία γνωρίζω ὅτι ὁ Γέρων Πορφύριος ἐνδιαφερόταν τὰ μέγιστα γιὰ τὴ διατήρηση τῶν σωστῶν συζυγικῶν σχέσεων καὶ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Μόνιμη δὲ ἔγνοια του ἦταν ἡ σωστὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μέσα σὲ μία ὑγιῆ, εἰρηνικὴ κι ἀγαπημένη οἰκογένεια.

Χ.Μ.Π.: Ἔχετε ἀπόλυτο δίκαιο. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἀσχολεῖτο κατὰ κύριο λόγο μὲ τὶς σχέσεις συζύγων καὶ τὶς σχέσεις γονέων καὶ παιδιῶν.

Μια βόλτα στη φύση με τα παιδιά κάνει καλό σε όλους μας!

«Να βγούμε βόλτα έξω στη φύση, ή μήπως κρυώσουν τα παιδιά;

Μήπως μας πλησιάσουν άλλοι και κολλήσουμε κάποια αρρώστια;

Και όταν γυρίσουμε πίσω σπίτι, λερωμένοι (και ίσως λασπωμένοι), θα έχω πολλή δουλειά να κάνω…»

Είναι ανυπόστατα όλα αυτά;

Από το δικό μου μυαλό , πάντως, περνούν αυτές οι σκέψεις και ανησυχίες, το ομολογώ.

Όμως προσπαθώ να τις αναιρώ και να τις εκλογικεύω, γιατί ξέρω πως εν τέλει είναι πολύ ωφέλιμη μια βόλτα στη φύση .

Κοίτα ψηλά!

.

Και να που έδωσες το πρώτο μάθημα!

Είσαι ήρεμη και ευχαριστημένη!

(κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία για εμένα…)

.

Συνέχισε τον αγώνα σου,μέχρι το τέλος,

με την ίδια ηρεμία και επιμονή

και με την ίδια εγκαρτέρηση.

.

Του εγκλεισμού…

Στο σπιτι μέσα το κλειστό 

πόσα να χωρέσουν;

Σκέψεις, ειδήσεις, συναισθήματα,

άνθρωποι και αισθήματα

κινούνται κι αλληλεπιδρούν

σε ρυθμούς άλλους γοργούς 

κι άλλοτε ήπιους.

Κάθε Σεπτέμβρης και μια νέα αρχή ! …

.

Κάθε Σεπτέμβρης και μια νέα αρχή,

ένα νέο ξεκίνημα…

.

Αρχή της σχολικής χρονιάς σε λίγες μέρες

και οι σκέψεις, όπως πάντα, πολλές…

Ευγνωμοσύνη για το καλοκαίρι που πέρασε

αλλά και κάποια αγωνία για τις αλλαγές που θα φέρει η νέα σεζόν.

.

“Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό…”

 

όσιος Πορφύριος

 

Όλα τα δυσάρεστα, που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σας καταπονούν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.

Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν’ ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.

Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.