«Η πνευματική ζωή πάει πέρα από τη μετάνοια. Είναι στην αναγέννηση».

ένα δυνατό απόσπασμα από ομιλία που αναφέρεται στη Β΄ Κυριακή των Νηστειών και τη θεολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Εν μέσω της Μεγάλης Σαρακοστής, ας εμπνευστούμε από τους λόγους αυτούς.

+ π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

«Σήμερα λέμε «να μετανοήσεις» και μόλις μετανοήσω και πάω και εξομολογηθώ, έχω την αίσθηση μιας αυτάρκειας, ότι τελείωσα. Αφού πήγα και εξομολογήθηκα, επισφραγίζω την εξομολόγησή μου και με τη Θεία Κοινωνία και τελείωσα.

Τελείωσες; Εξαντλείται η πνευματική ζωή στο να μετανοήσεις μόνο; Η πνευματική ζωή πάει πέρα από τη μετάνοια. Είναι στην αναγέννηση. […]

Ο υιός και ο Πατέρας…

 

Η παραβολή του ασώτου υιού δεν έχει ως πρωταγωνιστή μόνο τον άσωτο υιό.

Έχει και τον σπλαγχνικό Πατέρα , που καρτερικά προσμένει την επιστροφή του και με άπειρη αγάπη δέχεται την ολόψυχη μετάνοιά του και τον βάζει και πάλι  στο πατρικό σπίτι.

 

Περιορισμός και ελευθερία των παιδιών

 

“Αναγκαίος ο περιορισμός των παιδιών ως την ενηλικίωσή τους…”

 

Τα παιδιά πρέπει πάντα να αισθάνονται ως ανάγκη μεγάλη τις συμβουλές, ειδικά στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, για να μη γλιστρήσουν στον γλυκό κατήφορο της κοσμικής κατηφόρας που γεμίζει την ψυχή από άγχος και την απομακρύνει αιώνια από τον Θεό. Πρέπει να μπουν στο νόημα της υπακοής. Να καταλάβουν ότι στην υπακοή προς τους γονείς κρύβεται το δικό τους συμφέρον ,ώστε να υπακούουν με χαρά και να κινούνται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο.

Βλέπετε, πως περιορίζουμε την ελευθερία του μικρού παιδιού; Το έμβρυο είναι περιορισμένο εννιά μήνες στην κοιλιά της μάνας του. Το νεογέννητο το βάζουν σε κούνια. Έπειτα από πέντε- έξι μήνες του βάζουν και κάγκελα . Αργότερα δεν το αφήνουν να μόνο του έξω, για να μη χτυπήση, να μην γκρεμισθή από καμιά σκάλα. Αν το αφήσουν ελεύθερο ,θα πέση και θα σκοτωθή.

 

Πώς μπορούμε να λυτρωθούμε από εμβρυϊκές καταβολές; …

 

«Μιὰ γενικὴ ἐξομολόγηση μπορεῖ νὰ σὲ λυτρώσει καὶ ἀπὸ ἐμβρυικὲς καταβολές»

 

 

(από τους λόγους του αγίου Πορφυρίου)

.

“Δὲν εὐθύνεται μονάχα ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὰ παραπτώματά του. Τὰ λάθη, οἱ ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη δὲν εἶναι μόνο προσωπικὰ βιώματα τοῦ ἐξομολογούμενου.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικὰ τῆς μητέρας, δηλαδὴ τὸ πῶς ζοῦσε ἡ μητέρα του, ὅταν τὸν κυοφοροῦσε, ἂν στενοχωριόταν, τί ἔκανε, ἂν κουραζόταν τὸ νευρικό σύστημα τοῦ ἐμβρύου της. Ὁπότε, ὅταν γεννηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ μεγαλώσει, παίρνει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῆς μητέρας του, δηλαδὴ ἄλλου ἀνθρώπου.

Δημιουργεῖται μία κατάτασταση στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν γονέων του, ποὺ τὴν παίρνει μαζί του σ’ ὅλη του τὴ ζωή, ἀφήνει ἴχνη μέσα του καὶ πολλὰ πράγματα ποὺ συμβαίνουν στὴ ζωή του εἶναι ἀπόρροια τῆς καταστάσεως αὐτῆς. Τὰ φερσίματά του ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν κατάσταση τῶν γονέων του.

Μεγαλώνει, μορφώνεται, ἀλλὰ δὲν διορθώνεται.

Ἐδῶ βρίσκεται μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

 

«Αναγκαίος ο περιορισμός των παιδιών ως την ενηλικίωσή τους…»

.

λόγοι αγίου Παϊσίου:

Τα παιδιά πρέπει πάντα να αισθάνονται ως ανάγκη μεγάλη τις συμβουλές, ειδικά στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, για να μη γλιστρήσουν στον γλυκό κατήφορο της κοσμικής κατηφόρας που γεμίζει την ψυχή από άγχος και την απομακρύνει αιώνια από τον Θεό. Πρέπει να μπουν στο νόημα της υπακοής. Να καταλάβουν ότι στην υπακοή προς τους γονείς κρύβεται το δικό τους συμφέρον ,ώστε να υπακούουν με χαρά και να κινούνται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο.

Βλέπετε, πως περιορίζουμε την ελευθερία του μικρού παιδιού; Το έμβρυο είναι περιορισμένο εννιά μήνες στην κοιλιά της μάνας του. Το νεογέννητο το βάζουν σε κούνια. Έπειτα από πέντε- έξι μήνες του βάζουν και κάγκελα . Αργότερα δεν το αφήνουν να μόνο του έξω, για να μη χτυπήση, να μην γκρεμισθή από καμιά σκάλα. Αν το αφήσουν ελεύθερο ,θα πέση και θα σκοτωθή.

.

Κρυστάλλινη Θάλασσα

.

Το ποίημα αυτό το έγραψε η φίλη μας Ε.Σ. – και την ευχαριστώ θερμά που το μοιράζεται μαζί μας.

Είναι γραμμένο για να αποδώσει το μεγαλείο του μυστηρίου της εξομολόγησης

.

Ποτάμια αφρισμένα,
ταραγμένα
τρέχουν κοντά Σου
τα πάθη μας
και οι λύπες μας
Θεέ μου…

.

Ο Γέροντας και οι οικογένειες … (μέρος 1ο)

.

(από τους λόγους του γέροντος  Ευσεβίου Γιαννακάκη – αντιγράφω από το υπέροχο βιβλίο , που αναφέρεται στο βίο και τη διδασκαλία του αγαπημένου γέροντα)

 

.

«Η οικογένεια, συνήθιζε να λέει, πρέπει να είναι θερμοκήπιο, όπου θά καλλιεργούνται οι αρετές του Θεού: η αγάπη, η γαλήνη, η υποχωρητικότητα, η καλή και άγια συνεργασία. Το Άγιο Πνεύμα νά πρυτανεύει μέσα στό σπίτι, νά ρυθμίζει και νά αγιάζει τις σχέσεις τών μελών και  κάθε ενέργεια».
Συμβούλευε τους γονείς νά ανατρέφουν τά παιδιά τους «έν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Έφ. ς’, 4).

.

Να φεύγουν γρήγορα οι μαυρίλες…

.

(ένα απόσπασμα από το προσωπικό μου ημερολόγιο- γραμμένο πριν από καιρό.Το ξαναθυμήθηκα με αφορμή το υπέροχο ποίημα που μοιράστηκε μαζί μας η Ευτυχία (εδώ) και το καταθέτω για να ανατρέχω και να θυμάμαι πως τα δύσκολα πάντα περνούν και φεύγουν, αρκεί να το πιστέψω και ταπεινά να το ζητήσω …)

.

.

Μέρες τώρα δεν ένιωθα και τόσο καλά…

υπήρχαν διάφορα γεγονότα, που συνέβαλαν σε αυτό και  θεωρώ ότι πλέον τα ξεπέρασα, αλλά άφησαν τον αντίκτυπό τους… Η λύπη είναι βαθύ συναίσθημα, «χαράζει» την ψυχή, θέλει τον χρόνο της για να απαλύνει…

(πώς θα γίνει να μην γυρνώ προς τα πίσω;… στο χέρι μου είναι, θέλει ταπείνωση, θέλει αποδοχή, θέλει να πεις το «γένοιτο»…)

.

Κάθε μέρα, νέα αρχή…

 

Είναι στιγμές που νιώθω πως όλα τα κάνω λάθος…

μια απογοήτευση τρυπώνει στην ψυχή μου και αναρωτιέμαι:

«τόσος κόπος και μόχθος…

το αποτέλεσμα , όμως, θα είναι καλό, θα είναι αγαθό ;

ή έδωσα λανθασμένη διαπαιδαγώγηση στα παιδιά μου;…»

 

Το «μικρό καλοκαιράκι» πριν την βαρυχειμωνιά…. όπως τα γυρίσματα του καιρού , και η διάθεση της ψυχής μας…

.

.

Ο ήλιος χαμογελάει και πάλι τις τελευταίες μέρες και δίνει μια αίσθηση ανοιξιάτικου, ίσως και καλοκαιρινού καιρού. Και ενώ έχουμε ήδη κάνει την αλλαγή των ρούχων στις ντουλάπες μας, τα μπουφάν ακόμα δεν τα έχουμε εμφανίσει… μάλλον επιθυμώ για λίγο ακόμα την παράταση της καλοκαιρίας!

Είναι το μικρό καλοκαιράκι του αγίου Δημητρίου, που μας χαρίζει λίγες ζεστές, ηλιόλουστες μέρες στο τέλος του Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου, κάθε χρόνο… πριν να θεριέψει το κρύο.

Αγαπώ τις φωτεινές μέρες, οι μουντές βαραίνουν, κάπως την ψυχή μου… αντιστάθμισμα, σ΄αυτό, τα παιδιά μου, ο ήλιος που πάντα λάμπει μέσα στο σπιτικό μας. Δόξα τω Θεώ!

.

Πόσο να παλεύω μόνη μου, για να δείχνω πιο δυνατή;…

.

Λίγες σκέψεις, μετά τα προηγούμενα που είχα γράψει εδώ…

.

.

Πόσο να παλεύω μόνη μου; σε όλα τα επίπεδα…

Παλεύω με τον εαυτό μου,  με την φύση μου, με τους γύρω μου …

με όλες τις τρικυμίες που φέρνει η ζωή.

Και όσο κι αν  προσπαθώ , σε δύσκολες στιγμές, να δείχνω ότι τίποτα δεν συμβαίνει, ότι όλα καλά…

κάπου δεν προχωράει όλο αυτό, κάπου σκοντάφτει… και τότε βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα συμπλέγματα της ψυχής μου, τα παράπονα, οι μιζέριες και οι μικρότητες.

.

Για τα αγέννητα παιδάκια, που διεκόπηκε πρόωρα και βίαια η ζωή τους…

.

.

Είναι ένα θέμα που πονάει πολύ… πονάει όσους το έχουν βιώσει και κάθε ευαίσθητη ψυχή.

Αν πιστεύεις ότι το έμβρυο εμψυχούται από την στιγμή της συλλήψεως, τότε το βλέπεις ως άνθρωπο. Και σε έναν άνθρωπο μόνο ο Θεός δίνει την ζωή και Εκείνος μόνο δικαιούται να την αφαιρέσει…

Εδώ και καιρό τριγυρνάει στο μυαλό μου το θέμα αυτό , ως ανάρτηση γι αυτό το ιστολόγιο. Αλλά δεν προχωρούσα, δίσταζα μπροστά στον πόνο που προκαλεί,στις τύψεις που φέρνει… Υπάρχει όμως και η Μετάνοια που λυτρώνει και δίνει ελπίδα και κουράγιο για ζωή, σε όσους έχουν βιώσει το τραγικό γεγονός της έκτρωσης.

.

«Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικὰ τῆς μητέρας…»

via

.

ένα κείμενο που, όσες φορές κι αν έχω διαβάσει, με συγκλονίζει, υπενθυμίζοντάς μου την μεγάλη μου ευθύνη αλλά και την δύναμη της Θείας Χάριτος…

(από τους λόγους του αγίου Πορφυρίου)

.

“Δὲν εὐθύνεται μονάχα ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὰ παραπτώματά του. Τὰ λάθη, οἱ ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη δὲν εἶναι μόνο προσωπικὰ βιώματα τοῦ ἐξομολογούμενου.

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει πάρει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῶν γονέων του καὶ εἰδικὰ τῆς μητέρας, δηλαδὴ τὸ πῶς ζοῦσε ἡ μητέρα του, ὅταν τὸν κυοφοροῦσε, ἂν στενοχωριόταν, τί ἔκανε, ἂν κουραζόταν τὸ νευρικό σύστημα τοῦ ἐμβρύου της. Ὁπότε, ὅταν γεννηθεῖ τὸ παιδὶ καὶ μεγαλώσει, παίρνει μέσα του καὶ τὰ βιώματα τῆς μητέρας του, δηλαδὴ ἄλλου ἀνθρώπου.

Δημιουργεῖται μία κατάτασταση στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐξαιτίας τῶν γονέων του, ποὺ τὴν παίρνει μαζί του σ’ ὅλη του τὴ ζωή, ἀφήνει ἴχνη μέσα του καὶ πολλὰ πράγματα ποὺ συμβαίνουν στὴ ζωή του εἶναι ἀπόρροια τῆς καταστάσεως αὐτῆς. Τὰ φερσίματά του ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὴν κατάσταση τῶν γονέων του.

Μεγαλώνει, μορφώνεται, ἀλλὰ δὲν διορθώνεται.

Ἐδῶ βρίσκεται μεγάλο μέρος ἀπὸ τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου.

.

-Υπάρχει λύση;… η συνέχεια ΕΔΩ

.