Τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο…

 

Όταν αναπάντεχα βρεθείς με το μικρό σου στο νοσοκομείο…

τότε τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τι νιώθει η ψυχή της μάνας

που μένει δίπλα στο παιδί

και ζει πολλαπλά τις αγωνίες και την έγνοια του

μέχρι να γιάνει και να επιστρέψουν γεροί στο σπίτι…

.

Απογοήτευση …και ελπίδα!

.

Την απογοήτευση την φοβάμαι, την απεύχομαι.

Με τρομάζει η μαυρίλα της

το κενό που νιώθω όταν εισβάλει στην ψυχή μου.

Όμως…

“ουδέν κακόν αμιγές καλού”.

.

Δάκρυα…

.

Εκεί που πνίγεσαι από την ζάλη των λογισμών
Και κινδυνεύεις να καταποντιστείς από το βάρος των ευθυνών…

.

Εκεί που ανταριάζει η θάλασσα της ψυχής σου
Και μαυρίζει ο ουρανός της ύπαρξής σου…

.

“Θα ξαναβγεί ο ήλιος…”

(για τις συννεφιές του ουρανού και της ψυχής)

.

“Θα ξαναβγεί ο ήλιος…

.
Εκεί είναι πάντα
κι ας τον κρύβουν τα σύννεφα”.

.

Καλοκαιρινή βροχή…

.

.

Βροχούλα καλοκαιρινή

Δρόσισε την πυρωμένη γη

Ανάσανε η φύση…

.

Είμαστε μαζί…

.

.

Η παρουσία σου γεμίζει την ψυχή μου.

Η φωνή σου σκορπίζει τους φόβους μου.

Είσαι πάντα κοντά μου

ακόμα και τις ώρες της απουσίας σου.

.

ΛΥΤΡΩΣΗ…

(το έστειλε μια φίλη του ιστολογίου, ως έκφραση του ψυχικού πόνου που βιώνει…

Ο Θεός ας είναι μαζί με όλους όσους πονούν ψυχικά ή σωματικά. Ας ευχόμαστε …)

frosty natural pattern and sun on winter window

.
Πόνε!Πόνε δυνατέ!
Σκαλίζεις την ψυχή,
χαράζεις το κορμί..
Δηλητήριο!Ως πότε;…

Πίκρα,ατέρμονε καημέ
κεντάτε την καρδιά
κι’ όλα μοιάζουνε θολά,
φύγε,φυγε μακρυά…

Δείξε μου Εσύ το δρόμο…

.

.

Στα σταυροδρόμια της ζωής

εκεί που με έφεραν τα γεγονότα, οι πράξεις και οι αποφάσεις μου

εκεί που στέκομαι διστακτική

με αγωνία στην καρδιά και φόβο και ατολμία μπροστά στο άγνωστο…

.

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ;

.

ένα υπέροχο ποίημα από την φίλη μας την Ελευθερία

.

.

Μην πολεμάς άλλο
κουράστηκες
σταμάτησε για λίγο,
πάρε ανάσα..
.

σήκωσε το βλέμμα σου
ψηλά για μια μια στιγμή,
σ’Αυτόν που κάποτε,
πριν χρόνια
σου έδωσε πνοή,καρδιά ψυχή..

.

Ανθισμένη αμυγδαλιά…

.

.

Άνθισε η αμυγδαλιά!

Ανυπομονεί και εκείνη για την άνοιξη…

Ο χειμώνας μακρύς. Θέλει αναψυχή,

θέλει ζέστη και φως η ψυχή.

.

Να φεύγουν γρήγορα οι μαυρίλες…

.

(ένα απόσπασμα από το προσωπικό μου ημερολόγιο- γραμμένο πριν από καιρό.Το ξαναθυμήθηκα με αφορμή το υπέροχο ποίημα που μοιράστηκε μαζί μας η Ευτυχία (εδώ) και το καταθέτω για να ανατρέχω και να θυμάμαι πως τα δύσκολα πάντα περνούν και φεύγουν, αρκεί να το πιστέψω και ταπεινά να το ζητήσω …)

.

.

Μέρες τώρα δεν ένιωθα και τόσο καλά…

υπήρχαν διάφορα γεγονότα, που συνέβαλαν σε αυτό και  θεωρώ ότι πλέον τα ξεπέρασα, αλλά άφησαν τον αντίκτυπό τους… Η λύπη είναι βαθύ συναίσθημα, «χαράζει» την ψυχή, θέλει τον χρόνο της για να απαλύνει…

(πώς θα γίνει να μην γυρνώ προς τα πίσω;… στο χέρι μου είναι, θέλει ταπείνωση, θέλει αποδοχή, θέλει να πεις το «γένοιτο»…)

.

ΨΥΧΙΚΟΣ ΜΟΧΘΟΣ (ποίημα)

.

ένα υπέροχο ποίημα από την αγαπημένη φίλη και αναγνώστρια του ιστολογίου, Ευτυχία Χατζηνικολάου

.

.

Ο ουρανός συννέφιασε με λογιών λογιών βαριά, μαύρα σύννεφα

κι οι πρώτες σταγόνες της θλίψης, άρχισαν να σταλάζουν στην ψυχή μου.

Να τη βαραίνουν.

.

Στην αρχή ψιλοβρόχια, μα στη συνέχεια ξέσπασε δυνατή η μπόρα.

.

Να χαρείς τον ήλιο πριν τον χάσεις!…

.

.

Να βγεις στο Φως

να “μαζέψεις ήλιο” *

να γεμίσει η ψυχή σου γαλήνη

να ρουφήξει από την ηρεμία της φύσης…

.

Κάθε μέρα, νέα αρχή…

 

Είναι στιγμές που νιώθω πως όλα τα κάνω λάθος…

μια απογοήτευση τρυπώνει στην ψυχή μου και αναρωτιέμαι:

«τόσος κόπος και μόχθος…

το αποτέλεσμα , όμως, θα είναι καλό, θα είναι αγαθό ;

ή έδωσα λανθασμένη διαπαιδαγώγηση στα παιδιά μου;…»

 

Εκείνες, άντεξαν!…

αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο, χωρίς να επεξεργαστώ το κείμενο…

.

.

Ήμουν έτοιμη, στο ξεκίνημα της σημερινής, ηλιόλουστης μέρας, να γράψω κάτι όμορφο και τρυφερό για την σημασία του αποχαιρετισμού των παιδιών – και του συζύγου- κατά την πρωινή τους αποχώρηση.

Αλλά, ανοίγοντας τον υπολογιστή, έπεσα επάνω στο κείμενο αυτό… (συγκλονιστικό κείμενο- μαρτυρία, από τον Ηλία Βενέζη και εφημερίδες της εποχής).

Το έχω διαβάσει, μικρή, το βιβλίο αυτό… και παρ΄όλο που σε μικρή ηλικία δεν ζεις όλη την φρίκη των περιγραφών ενός βιβλίου, κάποιες εικόνες του έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου… σήμερα, μάλλον, δεν θα τολμούσα εύκολα να το πιάσω στα χέρια μου…

και σκέφτηκα… πώς άντεξαν εκείνοι οι άνθρωποι; τόση σκληρότητα, τόση κτηνωδία… κι όμως παρέμειναν άνθρωποι, κοντά στην ανθρώπινη φύση τους, δεν την απέβαλαν λόγω των καταστάσεων.