Καλώς ήρθες, φθινόπωρο!

Σεπτέμβριος! Καλώς μας ήρθε το φθινόπωρο!

Μεταβατική περίοδος αυτή η εποχή, με το τέλος της καλοκαιρινής περιόδου και με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.

Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί και αυτή η χρόνια…
Δεν θέλω να σκέφτομαι πολλά.

Προσπαθώ να διατηρώ την ηρεμία και την ειρήνη της ψυχής μέσα μου και γύρω μου – γιατί αυτήν έχω ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλο- για να μπορώ να ελπίζω.

«Κάθε εμπόδιο σε καλό…» (μικρό διήγημα)

(μια μικρή άσκηση δημιουργικής γραφής)

Ήταν όλα έτοιμα. Μαζεμένη η βαλίτσα μέρες τώρα και το εισιτήριο που είχε βγάλει με χίλιες δυο στερήσεις περίμενε πάνω στο ράφι την μεγάλη μέρα της αναχώρησης του πλοίου για την Αμερική- για την λεγόμενη Γη της Επαγγελίας. Είχε στηρίξει πολλές ελπίδες σ αυτή την απόφαση, πίστευε πως θα τον λύτρωνε από τη φτώχια που έτρωγε την πατρίδα του στις αρχές του εικοστού αιώνα και που δεν του έδινε ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του και τις δυνατότητές του. Αύριο θα ξημέρωνε η μεγάλη μέρα.

Στηρίζει τις καρδιές μας…

Σε μέρες δύσκολες, βαριές και ανέλπιδες, ο λόγος του Ευαγγελίου έρχεται να φέρει χαρά και ελπίδα στη ζωή μας…

Ένα μικρό απόσπασμα από την ανάλυση του Ευαγγελίου της Β΄ Κυριακής των Νηστειών:

«Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ – τὸ ὅτι ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ πάντα – ὅταν βιώνεται σωστά, μᾶς ὠφελεῖ καὶ μὲ ἄλλον τρόπο. Τὸ μικρὸ παιδάκι αἰσθάνεται ἀσφάλεια ὅταν παίζει κοντὰ στὴ μητέρα του καὶ κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα της. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πιστὸς ποὺ ἀγάπησε τὸν Θεὸ καὶ ταπεινώθηκε ἀπέναντί Του σὰν παιδί, νιώθει τὴν καρδιά του νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἀσφάλεια, διότι αἰσθάνεται τὸ στοργικὸ θεῖο βλέμμα ἐπάνω του, γλυκαίνεται ἀπὸ τὴ θαλπωρὴ τῆς θείας ἀγάπης.

«Στις τρεις τα μεσάνυχτα» (μικρό διήγημα)

.

(Παραθέτω ένα κείμενο- άσκηση, που έγραψα κατά τη διάρκεια μαθήματος δημιουργικής γραφής.

Eπιχείρησα να τονίσω την μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, τον εγκλεισμό στον εαυτό του και την ατολμία να ασχοληθεί με τα θέματα του «απέναντι».

Τα σχόλια και οι παρατηρήσεις σας ευπρόσδεκτα!)

~~~

.

   Ήταν ήδη τρεις ώρες που στριφογύριζε στο στρώμα του, τυλιγμένος με τη μοναξιά του. Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα κυλούσε άχαρα και τον γέμιζε άγχος ‘ πώς θα μπορούσε να ανταπεξέλθει αύριο στην απαιτητική εργασία του, που τον απομυζούσε ψυχικά και σωματικά; Ήταν οι έγνοιες που τον έτρωγαν, οι σκοτούρες και οι μέριμνες οι καθημερινές που δεν τον άφηναν να κλείσει μάτι. Σηκώθηκε από το ζεστό κρεβάτι του και κινήθηκε προς την μπαλκονόπορτα, λες και ο ψυχρός αέρας του χειμώνα θα ανακούφιζε λίγο το κουρασμένο πνεύμα του.

.

Άνοιξε την τζαμόπορτα και βημάτισε αργά προς τα κάγκελα. Δεύτερος όροφος ήταν μιας τετραώροφης πολυκατοικίας, εκεί στα προάστια της μεγαλούπολης. Όλες οι κατοικίες γύρω σκοτεινές και ήσυχες, ήρεμες φαινόταν. Ελάχιστα, χαμηλά φώτα διέκρινε σε κάποια παράθυρα και αυτοκίνητα ούτε που περνούσαν στο στενό τους.

.

Έρχεται η άνοιξη!

 

Έρχεται η άνοιξη!

Φαίνεται ο ερχομός της στα πρώτα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς που άνθισαν

 

.

Αναποδιές…

 

Και εκεί που λέμε ότι  όλα πηγαίνουν καλά…

έρχεται μια αναποδιά

και κλονίζει τη ζωή μας

την καθημερινότητά μας

τον προγραμματισμό μας.

 

Σαν τη μπόρα τη χθεσινή

που μαζί της έφερε καταστροφές…

 

Ημέρα μνήμης…

19 Μαΐου: Ημέρας μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

 

Πόσος πόνος, Θεέ μου…

Τι μαύρες μνήμες φέρνει η μέρα η σημερινή…

Πόσα έζησαν εκείνοι οι άνθρωποι,

πώς άντεξε τόσο πόνο η ψυχή τους;

 

Του εγκλεισμού…

 

Στο σπιτι μέσα το κλειστό 

πόσα να χωρέσουν;

Σκέψεις, ειδήσεις, συναισθήματα,

άνθρωποι και αισθήματα

κινούνται κι αλληλεπιδρούν

σε ρυθμούς άλλους γοργούς 

κι άλλοτε ήπιους.

 

Ο πόνος σου…

(σε όσους παλεύουν με τον πόνο της απώλειας ή με ασθενειες δύσκολες…)

 

.

Να μπορούσα να έπαιρνα 

λίγο από τον πόνο σου

να ξαλάφρωνε μια στιγμή η ψυχή σου…

.

Να μπορούσα να έπαιρνα

λίγη από την θλίψη σου

να χαμογελούσε για λίγο η μορφή σου…

.

Τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο…

 

Όταν αναπάντεχα βρεθείς με το μικρό σου στο νοσοκομείο…

τότε τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τι νιώθει η ψυχή της μάνας

που μένει δίπλα στο παιδί

και ζει πολλαπλά τις αγωνίες και την έγνοια του

μέχρι να γιάνει και να επιστρέψουν γεροί στο σπίτι…

.

Απογοήτευση …και ελπίδα!

.

Την απογοήτευση την φοβάμαι, την απεύχομαι.

Με τρομάζει η μαυρίλα της

το κενό που νιώθω όταν εισβάλει στην ψυχή μου.

Όμως…

«ουδέν κακόν αμιγές καλού».

.

Δάκρυα…

.

Εκεί που πνίγεσαι από την ζάλη των λογισμών
Και κινδυνεύεις να καταποντιστείς από το βάρος των ευθυνών…

.

Εκεί που ανταριάζει η θάλασσα της ψυχής σου
Και μαυρίζει ο ουρανός της ύπαρξής σου…

.

«Θα ξαναβγεί ο ήλιος…»

(για τις συννεφιές του ουρανού και της ψυχής)

.

«Θα ξαναβγεί ο ήλιος…

.
Εκεί είναι πάντα
κι ας τον κρύβουν τα σύννεφα».

.

Καλοκαιρινή βροχή…

.

.

Βροχούλα καλοκαιρινή

Δρόσισε την πυρωμένη γη

Ανάσανε η φύση…

.

Είμαστε μαζί…

.

.

Η παρουσία σου γεμίζει την ψυχή μου.

Η φωνή σου σκορπίζει τους φόβους μου.

Είσαι πάντα κοντά μου

ακόμα και τις ώρες της απουσίας σου.

.