(με αφορμή δήλωση που ακούστηκε μετά το πέρας της σημερινής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη)
Σε εμάς αρέσουν οι μαθητικές παρελάσεις!
Τις περιμένουμε κάθε χρόνο με χαρά και λαχτάρα.
Κάθε που μπαίνει ο Οκτώβριος και ο Μάρτιος, στο σχολείο και στο σπίτι πνέει ένα αεράκι Ελλάδας: αναθυμόμαστε την Ιστορία μας, οι διηγήσεις μας άρωμα ελληνικό, τα ακούσματά μας εμπνέουν αγάπη και τιμή για την πατρίδα μας.
.
το κείμενο αυτό, με σκέψεις των ημερών, το έγραψα αρχικά για να το μοιραστώ με λίγους καλούς φίλους, αλλά το αναρτώ και εδώ, γιατί και εσάς ως φίλους και συνοδοιπόρους σάς νιώθω)
.
.
Κάποιες στιγμές νιώθω να ασφυκτιώ απ΄αυτά που ακούω γύρω μου και την ανελευθερία σκέψης και έκφρασης που θέλουν κάποιοι να επιβάλουν… κάποιοι που πίνουν νερό στο όνομα του σεβασμού της διαφορετικότητας, αλλά επ’ ουδενί δεν θέλουν να δείξουν σεβασμό στις ρίζες μας, στην Ιστορία μας, στις αξίες της Φυλής μας…
Θα εκφραστω, ίσως, λίγο έντονα, αλλά θέλω να βγάλω προς τα έξω όσο έχω μέσα μου και με πιέζουν, θέλω να τα πω, γιατί εκεί έξω ίσως και άλλοι βιώνετε τα ίδια – και είναι παρήγορο να βρίσκεις ανθρώπους με τις ίδιες ανησυχίες.
.
λίγες σκέψεις,με αφορμή τις συζητήσεις μας με τα παιδιά μας, σχετικά με τους εορτασμούς της 28ης Οκτωβρίου 1940...
.
Φτάσανε και φέτος οι μέρες εορτασμού της εθνικής επετείου του ΟΧΙ…
Μέσα από τις συζητήσεις με τα παιδιά και τις καίριες ερωτήσεις που θέτουν, μπαίνω και εγώ η ίδια σε προβληματισμούς και βρίσκω την ευκαιρία να σκεφτώ καλύτερα κάποια πράγματα και να τα θέσω στη σωστή βάση.
Τα παιδιά είναι μικροί άνθρωποι που, με την καθαρότητα της ψυχής και του μυαλού, ίσως να «βλέπουν» και να αισθάνονται καλύτερα από τους μεγάλους, που έχουν παγιωμένες κάποιες αντιλήψεις.Και οι κουβέντες, η επικοινωνία μαζί τους, καλλιεργεί την κρίση τους και οξύνει την αντίληψή τους, ώστε και τα ίδια να βρίσκουν το «γιατί;» πίσω από ερωτήματα που φαίνονται εξ αρχής δεδομένα, αλλά φτάνουν στιγμές που αμφισβητούνται…
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 