Για την «ευχαριστία»…

«Απόηχοι της Κυριακής»

.

..

.

«Όποιος ευχαριστεί, παρακινεί τον ευεργέτην του να του δίδει περισσότερες ευεργεσίες.

Η ευχαριστία του λαμβάνοντος ερεθίζει τον δίδοντα να δώσει δωρήματα μεγαλύτερα από τα προηγούμενα».

(άγιος Ισαάκ)

.

Και πάλι ο ίδιος ο άγιος Ισαάκ λέγει:

«όποιος δεν ευχαριστεί για τα μικρότερα, και στα μεγαλύτερα είναι ψεύστης και άδικος».

.

“Η θυσία της μάνας φέρνει χαρά!”

 

από τους λόγους του αγίου Παϊσίου:

– «Ζαλούρα είναι τα παιδιά», μου είπε μια γυναίκα τα πού τα είχε όλα. Βαριέται να έχει παιδιά!

Όταν μια μάνα σκέφτεται έτσι, είναι ένα άχρηστο πράγμα, γιατί οι μανάδες κανονικά έχουν αγάπη.

Μπορεί μιά κοπέλα, πρίν κάνει οικογένεια, νά την ξυπνά ή μάνα της στις δέκα η ώρα το πρωί.
Από την στιγμή όμως που θα γίνη μάνα καί θά εχη νά ταΐζει το παιδί της, να το πλένει, να το καθαρίζει, δεν κοιμάται ούτε την νύχτα, γιατί παίρνει μπρος η μηχανή.

Όταν ο άνθρωπος έχει θυσία, δεν γκρινιάζει, δεν βαριέται· χαίρεται. Όλη η βάση εκεί είναι, να υπάρχει πνεύμα θυσίας.

 

«Βρέξει-χιονίσει, να χαίρεσαι την κάθε μέρα».

.

Χθες ήλιος… σήμερα βροχή…

«Βρέξει-χιονίσει,

να χαίρεσαι την κάθε μέρα».

.

Φυγή και επιστροφή…

.

.

Ίσως (;) κάποιες φορές χρειάζεται να φύγεις για λίγο

να αλλάξεις παραστάσεις

να γεμίσεις με άλλες εικόνες και βιώματα απ΄αυτά της καθημερινότητας:

.

Πέτα τα παράπονα μακριά!

.

(αντιγράφω από το ημερολόγιό μου)

μίλησα με μια  φίλη που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας… σοφά τα όσα μου είπε, κάθομαι να γράψω κάποιες σκέψεις όσο είναι φρέσκιες στο μυαλό μου, να τα διαβάζω και να θυμάμαι, γιατί εύκολα ξεχνιέμαι και ξεστρατίζω…  :

.

.

Άσε στην άκρη τα παράπονα και τα «γιατί;» και προχώρα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από την ίδια την ζωή.

Ζήσε την όπως έρθει, «ει το φέρον σε φέρει , φέρου και φέρει»

και να είσαι σίγουρη ότι καθοδηγείται απ΄Αλλού, από τα χέρια Εκείνα στα οποία την εμπιστεύτηκες.

.

.

Τα λάθη τα δικά σου μην τα κάνεις παράπονα… μην τα χρεώνεις αλλού. 

.

«Με την στεναχώρια δεν βγαίνει τίποτα…»

(από το προσωπικό μου ημερολόγιο…)

.

.

(…έτσι λέει η μαμά μου…)

και βλέπω ότι εν τέλει έχει δίκιο, όσο και αν παλιότερα την «παρεξηγούσα».

.

Θέλεις να στεναχωριέσαι;

Θέλεις να γκρινιάζεις;

Θέλεις να κλαις;

μπορείς ελεύθερα να το κάνεις 😦

αλλά ποιο το αποτέλεσμα;τι θα αλλάξει;

.

Όσα δεν «προλαβαίνω» να χαρώ…

φωτό: φεγγαρόφωτο στη θάλασσα…

Κάποιες φορές νιώθω ο χρόνος να περνά τόσο «γεμάτος», που δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα… Οι μέρες περνούν, φεύγουν και λέω «μα πόσο γρήγορα κυλά ο καιρός;! Το καλοκαίρι τελειώνει…» και μια μικρή θλίψη τρυπώνει στην ψυχή μου.

Έτσι ένιωσα σήμερα, επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από ολιγοήμερες διακοπές στο εξοχικό των γονιών μου. Όμορφες στιγμές, αναμνήσεις καλοκαιρινές που ως μνήμες θα ομορφαίνουν τις χειμωνιάτικες μέρες… αλλά κάπου νιώθω ότι άφησα πολλά να φύγουν «μέσα από τα χέρια μου», χωρίς να τους δώσω την αξία που τους αναλογούσε.

Και αναρωτιέμαι: γιατί;