«Κάθε εμπόδιο σε καλό…» (μικρό διήγημα)

(μια μικρή άσκηση δημιουργικής γραφής)

Ήταν όλα έτοιμα. Μαζεμένη η βαλίτσα μέρες τώρα και το εισιτήριο που είχε βγάλει με χίλιες δυο στερήσεις περίμενε πάνω στο ράφι την μεγάλη μέρα της αναχώρησης του πλοίου για την Αμερική- για την λεγόμενη Γη της Επαγγελίας. Είχε στηρίξει πολλές ελπίδες σ αυτή την απόφαση, πίστευε πως θα τον λύτρωνε από τη φτώχια που έτρωγε την πατρίδα του στις αρχές του εικοστού αιώνα και που δεν του έδινε ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του και τις δυνατότητές του. Αύριο θα ξημέρωνε η μεγάλη μέρα.

«Η νύφη» (μικρό διήγημα)

Την είδε εκεί στη βρύση του διπλανού χωριού, πριν λίγες μέρες, και δεν μπορούσε να τη βγάλει από το νου του… Πρόσωπο ευγενικό, με λεπτά χαρακτηριστικά, όσο επέτρεπε να φανούν το λευκό μαντήλι που φορούσε, και μια κορμοστασιά λυγερή, αλλά δυναμική συνάμα. Ήταν και το στήσιμο του κεφαλιού που την έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα στις άλλες κοπέλες που γέμιζαν τις στάμνες με νερό. Αν και χαμηλωμένο το βλέμμα, όπως όλα τα κορίτσια του τόπου, εξέπεμπε αποφασιστικότητα η μορφή της. Η φορεσιά της, παρόμοια με των άλλων κορών, δεν έδειχνε πλούτο αλλά ήταν φροντισμένα τα ρούχα της, φανέρωναν την νοικοκυροσύνη της.

«Φυγή…» (μικρό διήγημα)

(Παραθέτω ένα μικρό κείμενο- γραμμένο ως άσκηση στα πλαίσια μαθήματος δημιουργικής γραφής).

Κάθισε στο χώμα, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά, να πάρει μια ανάσα. Είχε εξαντληθεί από το τρέξιμο και τα αγκάθια που έσχισαν τα πόδια της τώρα πλέον τα ένιωθε να την πονούν. Εδώ, μέσα στο πυκνό δάσος και μέσα στις λόγχμες, ήλπιζε σε κάποια ασφάλεια. Πώς βρήκε τόσο κουράγιο να τρέξει μέσα σε μονοπάτια αδιάβατα, να ξεφύγει αυτούς που την κυνηγούσαν; Μεγάλος χαλασμός είχε γίνει στο χωριό και εκείνη ίσα που πρόλαβε να γλυτώσει- άραγε για πόσο;- από τα χέρια των Τσετών.

«Από γεννησιμιού του… ήρωας!» (μικρό διήγημα)

Χρόνια πολλά, Ελλάδα μας!

Τιμή και δόξα στους ήρωες είναι η μίμησή τους, έστω στο ελάχιστο…

Ειδικά στους άγνωστους ήρωες, στους αδικημένους από την Ιστορία, που ήταν – ίσως- και οι πιο αγνές και ανιδιοτελείς μορφές του Αγώνα.

Ελάχιστη συμβολή στην τιμή τους το μικρό αυτό διήγημα για τη Μάνα του Μακρυγιάννη και την ιδιαίτερη γέννα της, που ασφαλώς και σημάδεψε το παιδί αυτό… όπως και η γέννα άλλων ηρώων: της Μπουμπουλίνας, του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη.

(Το κείμενο γράφτηκε κατά τη διάρκεια μαθήματος δημιουργικής γραφής- τα σχόλια και οι παρατηρήσεις σας είναι ευπρόσεκτα).

«Στις τρεις τα μεσάνυχτα» (μικρό διήγημα)

.

(Παραθέτω ένα κείμενο- άσκηση, που έγραψα κατά τη διάρκεια μαθήματος δημιουργικής γραφής.

Eπιχείρησα να τονίσω την μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, τον εγκλεισμό στον εαυτό του και την ατολμία να ασχοληθεί με τα θέματα του «απέναντι».

Τα σχόλια και οι παρατηρήσεις σας ευπρόσδεκτα!)

~~~

.

   Ήταν ήδη τρεις ώρες που στριφογύριζε στο στρώμα του, τυλιγμένος με τη μοναξιά του. Άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα κυλούσε άχαρα και τον γέμιζε άγχος ‘ πώς θα μπορούσε να ανταπεξέλθει αύριο στην απαιτητική εργασία του, που τον απομυζούσε ψυχικά και σωματικά; Ήταν οι έγνοιες που τον έτρωγαν, οι σκοτούρες και οι μέριμνες οι καθημερινές που δεν τον άφηναν να κλείσει μάτι. Σηκώθηκε από το ζεστό κρεβάτι του και κινήθηκε προς την μπαλκονόπορτα, λες και ο ψυχρός αέρας του χειμώνα θα ανακούφιζε λίγο το κουρασμένο πνεύμα του.

.

Άνοιξε την τζαμόπορτα και βημάτισε αργά προς τα κάγκελα. Δεύτερος όροφος ήταν μιας τετραώροφης πολυκατοικίας, εκεί στα προάστια της μεγαλούπολης. Όλες οι κατοικίες γύρω σκοτεινές και ήσυχες, ήρεμες φαινόταν. Ελάχιστα, χαμηλά φώτα διέκρινε σε κάποια παράθυρα και αυτοκίνητα ούτε που περνούσαν στο στενό τους.

.