Σεβασμός στους γονείς και στους γεροντοτέρους

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Σήμερα όχι απλώς δεν σέβονται τα παιδιά τους γονείς, όχι απλώς δεν αναγνωρίζουν ότι ο άλλος είναι γεροντότερος, μεγαλύτερος – όχι μόνο με την έννοια ότι ως μεγαλύτερος μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω, αλλά και με την έννοια ότι αυτός καθ’ εαυτόν ο γεροντότερος είναι σεβαστό πρόσωπο – όχι μόνο, ας πούμε, δεν έχουν σεβασμό, αλλά το θεωρούν έγκλημα το να σέβεται κανείς. Θεωρούν ότι κάνουν κάτι που είναι ανήκουστο. «Τι θα πει να σέβομαι τους γονείς, να σέβομαι τους γεροντοτέρους, να σέβομαι τους μεγαλυτέρους;» Αυτό είναι το πνεύμα. Το θεωρεί υποτιμητικό, το θεωρεί ότι καταργεί την ύπαρξή του, το θεωρεί ότι καταδικάζει τον εαυτό του, εάν τυχόν σέβεται τους γονείς και γενικά τους μεγαλυτέρους.

«Η γιαγιά μας η καλή»… τραγουδάει στον υπολογιστή!

.

«Η γιαγιά μας η καλή έχει κότες στην αυλή…»

ακούω να τραγουδάει η γιαγιά στα εγγονάκια της μέσα από μια οθόνη…

.

Ο παππούς και η γιαγιά  βλέπουν τα εγγονάκια τους να μεγαλώνουν,

να κάνουν τα πρώτα τους βήματα

να λένε τις πρώτες λεξούλες

να φωνάζουν παππού και γιαγιά

Και όλα αυτά από μακριά…

.

Της Αγίας Άννας σήμερα …

 

Της Αγίας Άννας σήμερα … Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη σε αυτή την αγία, την μητέρα της Παναγίας μας, την γιαγιά του Χριστού μας.

Μια εικονίτσα της κρατώ εδώ και 19 σχεδόν χρόνια, από τότε που πρώτο έγινα μητέρα. Μας την είχε δώσει στο σαραντισμό της πρώτης μας κόρης, μια μοναχή ευλογημένη… Πόσα χρόνια πριν! Πόσες αναμνήσεις γλυκές και όμορφες! Τα χρόνια περνούν, οι ευλογίες πληθαίνουν, μαζί και οι δυσκολίες, που όλα μαζί είθε να μας οδηγούν σε δρόμους φωτεινούς.

 

«Η αντοχή της μητέρας»

 

– Γέροντα, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σὲ μιὰ ἐπιστολή του πρὸς τὶς μοναχὲς γράφει νὰ μὴν ξεχνοῦν πὼς εἶναι γυναῖκες καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ μιμοῦνται τὶς Ὅσιες καὶ ὄχι τοὺς Ὁσίους[1]. Γιατί τὸ λέει αὐτό; Μήπως γιατὶ οἱ γυναῖκες δὲν ἔχουν ἀντοχή;

– Ποιές; οἱ γυναῖκες δὲν ἔχουν ἀντοχή; Ἐγὼ τὶς ἔχω φοβηθῆ τὶς γυναῖκες. Ἔχουν πολλὴ ἀντοχή.

Ἡ γυναίκα μπορεῖ στὸ σῶμα νὰ εἶναι ἀδύναμη, νὰ ἔχη λιγώτερες σωματικὲς δυνάμεις ἀπὸ τὸν ἄνδρα, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιὰ ποὺ ἔχει, ἂν τὴν δουλεύη, ἔχει τέτοια ἀντοχή, ποὺ ξεπερνάει τὴν ἀνδρικὴ δύναμη. Ὁ ἄνδρας, ναὶ μὲν ἔχει σωματικὲς δυνάμεις, ἀλλὰ δὲν ἔχει τὴν καρδιὰ ποὺ ἔχει ἡ γυναίκα.

 

Δεν νιώθει κούραση η μάνα, αν τα κάνει όλα με χαρά…

 

Ἡ μάνα πονάει, κουράζεται, ἀλλὰ δὲν αἰσθάνεται οὔτε τὸν πόνο οὔτε τὴν κούραση. Ζορίζει τὸν ἑαυτὸ της, ἀλλὰ, ἐπειδὴ ἀγαπάει τὰ παιδιὰ της, ἀγαπάει τὸ σπίτι της, ὅλα τὰ κάνει μὲ χαρά. 
Πιὸ πολύ κουράζεται ἕνας ποὺ ξαπλώνει συνέχεια παρὰ αὐτὴ.

 

Θυμᾶμαι, ἡ μάνα μου, ὅταν ἤμασταν μικρά, ἔπρεπε νὰ κουβαλάη τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν βρύση ποὺ ἦταν πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι μας· ἔπρεπε νὰ μαγειρεύη, νὰ ζυμώνη, νὰ πλένη τὰ ροῦχα, νὰ πηγαίνη καὶ στὸ χωράφι.
Ἔκανε δηλαδὴ ὅλες τὶς δουλειές, εἶχε κι ἐμᾶς τὰ παιδιὰ νὰ τὴν ζαλίζουμε καὶ νὰ κάνη καὶ τὸ ….δικαστήριο, ὅταν μαλώναμε.Ἔλεγε ὅμως: «Αυτὸ εἶναι τὸ καθῆκον μου·εἶμαι ὑποχρεωμένη νὰ τὰ κάνω ὅλα, χωρὶς νὰ γογγίζω». Τὸ ἔλεγε μὲ τὴν καλὴ ἔννοια. Ἀγαποῦσε τὸ σπίτι, ἀγαποῦσε τὰ παιδιά της, καὶ δὲν κουραζόταν μὲ τὶς δουλειὲς· ὅλα τὰ ἔκανε μὲ τὴν καρδιά της, μὲ χαρά.

 

Ευτυχώς που ταξιδεύει η ψυχή…

.

Εκεί που δεν μπορείς να βρεθείς

να σταθείς δίπλα σε πρόσωπα αγαπημένα

που έφυγαν για πάντα σε μέρη μακρινά

.

Όλα σάς θυμίζουν…

Στον παππού και στη γιαγιά –

όλα σάς θυμίζουν στο χωριό…

 

Αναζητώντας τις γλυκές σας τις μορφές 
σε σημειώσεις παλιές 
σε μαζώματα μιας ζωής
σε αναμνήσεις ανεξίτηλες.

 

Τα λουλούδια της γιαγιάς…

 

Όπως τα φρόντιζες εσύ, γιαγιά,

όπως τα αγαπούσες και τα καμάρωνες,

όπως και ο παππούς συνέχισε,

στη μνήμη σου ,

να τα περιποιείται

και δεν τα άφησε να χαθούν

όταν εσύ «ταξίδεψες» για τον Ουρανό…

 

Στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς…

 

Είναι μεγάλη ευλογία να συγκεντρώνονται στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς παιδιά, νύφες, γαμπροί, εγγόνια.

Τρεις γενιές κάτω από την ίδια στέγη, γύρω από το ίδιο τραπέζι!…

 

Πόσο χαίρονται οι γεννήτορες! Πόσο καμαρώνουν τα παιδιά τους να είναι μονοιασμένα και αγαπημένα.

 

Πόσο όμορφη είναι η παρέα και η συντροφιά η αδελφική!

Γιατί «το  αίμα νερό δεν γίνεται»

και ποιος άλλος θα σε νιώσει και θα σε πονέσει καλύτερα παρά ο κατά σάρκα αδελφός!…

 

Η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς, μετά τον γάμο τους

για την αγάπη στους γονείς και στα πεθερικά…

από τους λόγους του αγίου Παϊσίου:

 

Ο Καλός Θεός οικονόμησε , ώστε το ανδρόγυνο να συνδέεται με τέτοιου είδους αγάπη, που να εγκαταλείπουν ακόμη και τους γονείς τους και ο άνδρας και η γυναίκα. Αν δεν υπήρχε αυτή η αγάπη, δεν θα μπορούσαν να κάνουν δική τους οικογένεια.

Ο σκοπός των γονέων λήγει μετά την αποκατάσταση των παιδιών. Στην συνέχεια τα παιδιά τους οφείλουν μόνον πολύ σεβασμό και τόση αγάπη, όση χρειάζεται προς τους γονείς. Δεν θέλω να πω με αυτό να μην αγαπούν τους γονείς τους, αλλά να έχουν πρώτα αγάπη μεγάλη μεταξύ τους και μετά να αγαπούν τους γονείς τους. Να είναι τόσο αγαπημένοι, ώστε από την άφθονη αγάπη που θα έχουν, να δίνουν και στους γονείς την υπερχείλιση της αγάπης τους και όλον τον σεβασμό τους και την ευγνωμοσύνη τους. Η αγάπη τους να είναι αρχοντική, για να φροντίζη ο ένας για τους γονείς του άλλου, όσο μπορεί περισσότερο.

 

φωτο Στιγμές #4 : στο χωριό…

 

Βρεθήκαμε στο  χωριό μου για να τιμήσουμε την μνήμη του παππού και οι συγκινήσεις πολλές και πώς να αποτυπωθούν με τον φακό και τα λόγια;…

Λίγες εικόνες από την φύση του ορεινού χωριού και τις ομορφιές του, με την σιγουριά πως, όποιος έχει «χωριό» νιώθει πολύ περισσότερα…

Το εκκλησάκι του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, χτισμένο πάνω στα ερείπια παλαιού ναού, στον τόπο όπου αρχικά βρισκόταν το χωριό.

.

Άγγελοι: Καθημερινά προστατεύουν τα παιδιά μας…

.

Η Σύναξη των Αρχαγγέλων σήμερα…

Χρόνια Πολλά σε έσους έχουν την ονομαστική τους γιορτή,

Χρόνια Πολλά σε όλους μας-

καθένας γιορτάζει σήμερα, γιατί καθένας έχει τον δικό του Άγγελο.

.

Διάβαζα πάλι τους λόγους του αγίου Παϊσίου για τους Αγγέλους και πώς προστατεύουν τα παιδιά- και συγκινήθηκα γιατί μια διήγηση που αναφερει ο άγιος, μάς το διηγούνταν και η γιαγιά μας. Είχε συμβεί και στην ίδια, όταν είχε μωρό την μικρή της κόρη, και την είχε πάρει μαζί της στο χωράφι.

η συνέχεια ΕΔΩ

.

Όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν τον θάνατο αγαπημένων προσώπων…

 

Είναι κι αυτός μέσα στη ζωή: ο θάνατος….

είναι το μόνο σίγουρο για όποιον γεννηθεί.

Και δεν μπορούμε να τον κρύψουμε από τα παιδιά- και γιατί να έπρεπε, άραγε;…

Σημασία έχει η αντιμετώπισή του, η πίστη στην αθανασία της ψυχής και στην αιωνιότητα .

 

Αν πιστεύουμε ότι το ταξίδι της ζωής συνεχίζεται , και ο άνθρωπός  μας δεν χάνεται, το ίδιο μήνυμα περνάμε και στα παιδιά μας:

Ένας πρόσκαιρος αποχωρισμός ο θάνατος, ένα πέρασμα στην μακαριότητα του Παραδείσου-

για να κερδίσουμε την Όντως Ζωή αγωνιζόμαστε σ΄αυτή την πρόσκαιρη ζωή, σ΄αυτή τη γη…

 ***

 

Η «Ψυχομάνα» του Νικολάου Γύζη… και η δική μου γιαγιά

15 χρόνια χωρίς να είναι κοντά μας η γιαγιά Αλεξάνδρα …

.

Σαν σήμερα ήταν που έφυγε η αγαπημένη μου γιαγιά από τον κόσμο αυτό… Μου λείπει πολύ, παρ΄ όλο που πέρασαν πολλά χρόνια.

Και νιώθω πως στην επέτειο της μνήμης της οφείλω να γράψω για την επιλογή μου αυτή, που ως «διαδικτυακή φωτογραφία ταυτότητας» με σηματοδοτεί ως ιστολόγιο.

Πρόκειται για τον πίνακα «η Ψυχομάνα ή Καλομάνα », που είναι από τους αγαπημένους μου… Και μόνο το κεντρικό θέμα του, ο μητρικός θηλασμός, είναι κάτι που αγαπώ πολύ, με εκφράζει ως μητέρα και το ζω με χαρά και ευγνωμοσύνη τα τελευταία χρόνια, από τότε που πρωτοέγινα μάνα.

Όμως ο πίνακας αυτός, συνειρμικά, μου θυμίζει και την αγαπημένη μου γιαγιά.  Στο πρόσωπο του μαυροφορεμένου βρέφους που θηλάζει,  βλέπω την ίδια… θα εξηγήσω στην συνέχεια γιατί.

.

Το μεγάλο ταξίδι της γιαγιάς…

γραμμένο πριν 3 χρόνια, μετά την «αναχώρηση» της γιαγιάς των παιδιών μας από τον κόσμο αυτό…

Καλή αντάμωση να έχουμε, Καλό Παράδεισο…

 

» Η γιαγιά μας σήμερα έκανε το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής της!… και το τελευταίο. Γιατί από σήμερα θα ζει στα παλάτια του Ουρανού.

Πέρασαν τα χρόνια για την γιαγιά. Βάρυνε , αρρώστησε, πονούσε πολύ. Αλλά έκανε πάντα υπομονή και πάντα χαμογελούσε και πάντα έλεγε: “Δόξα τω Θεώ”! Και ήρθε η ώρα που ο Θεός έστειλε του Αγγέλους Του να πάρουν την ψυχούλα της . Και την μετέφεραν ψηλά, μπροστά στον θρόνο του Θεού, να τον προσκυνήσει και Εκείνος να ορίσει την αιώνια κατοικία της.

Συνέχεια ΕΔΩ