Άλλοτε και τώρα… Χριστουγεννιάτικη ιστορία!!

 

Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Σαν ήμουνα παιδί ονειρευόμουνα, ξύπνια και κοιμισμένη, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, ολόκληρη η χρονιά, νόμιζε κανένας είχε συμπτυχθεί το ενδιαφέρον σε εκείνο το μαγευτικό δεκαπενθήμερο των Χριστουγέννων και του Αγίου Βασιλείου.

Ο κόσμος δε ζούσε στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία. Ήταν ένας κόσμος που έβγαινε από πόλεμο, ζούσε ένα διχασμό, ήταν

.

«Η τέχνη της αγάπης»με αφορμή το τραγούδι «ο Πίκος το αρκουδάκι»

(ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΟΥ-ΣΟΥΡΕΛΗ)

Ήταν ένα τραγουδάκι που το τραγουδούσα στα παιδιά μου. Όλα το αγάπησαν πολύ. Θυμάμαι μάλιστα ένα μου παιδί που με τις χούφτες του, τις μικρές τρυφερές χούφτες του, μου σκέπαζε το στόμα ώστε να μη πω το τέλος της ιστορίας που ήταν ένα τέλος θλίψης, τέλος που δεν είχε το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», το τέλος δηλαδή των παραμυθιών.

Πιστεύω πάντα και κάθε φορά με ένα καινούργιο γεγονός εδραιώνεται αυτή η πίστη μου, πως δεν μπορεί να υπάρχει ένα τέλος καλό αν η πορεία είναι λαθεμένη.

Γι΄ αυτό, χωρίς να θέλω να πικράνω τα παιδιά μου, επέμενα να ακούσουν και το τέλος. Το τραγούδι, λοιπόν, μιλούσε για ένα ευτυχισμένο αρκουδάκι που μαζί με την μάνα του χαιρόταν τον κόσμο. Μα το βόλι του κυνηγού σκοτώνει τη μητέρα. Το αρκουδάκι μου, «πίνει νερό, πικραίνεται και πάει, είναι μονάχο και γι΄ αυτό πονάει».

Σαν παραμύθι

Ο παππούς μάζεψε τα παιδιά γύρω του και –σαν παραμύθι- άρχισε να λέει:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας, ένας μεγάλος γίγαντας, τόσο μεγάλος, όσο σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι μαζί.
Τον ίδιο καιρό κάπου κοντά στο γίγαντα ήταν κι ένας νάνος. Ένας μικρός νάνος.
Νάνος και γίγαντας ζούσαν ο καθένας στον τόπο του χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλο. Τους χώριζε άλλωστε ένα τεράστιο αυλάκι, μια ολόκληρη θάλασσα..
Κάθε πρωί ο μεγάλος γίγαντας έβανε στο στόμα του τα δυο του χέρια, τα ‘κανε χωνί και φώναζε στο μικρό νάνο: «Γεια σου, γείτονα». Έπαιρναν τη φωνή του τα κύματα και την πήγαιναν κατευθείαν στ’ αυτιά του μικρού νάνου. Άρπαζε τότε κι εκείνος έναν τεράστιο κόχυλα, εφτά φορές πιο μεγάλο απ’ το μπόι του, και φώναζε: «Γεια σου και σένα».
Και ήταν ευτυχισμένοι… Και περνούσε ο καιρός. Ο νάνος κοίταγε τη δουλειά του, ο γίγαντας τη δικιά του, και ζούσαν αγαπημένοι…

«Ξύπνα, παιδί μου, και πάλεψε για να γνωρίσεις τον Πατέρα και τη Μάνα που σου στέρησαν».

Όλοι, παιδί μου, σου μιλούν για τα δικαιώματα που έχεις. Και μάλιστα τα μπιστευτήκανε στον ΟΗΕ, για σιγουριά.

Σου κρύψαν όμως βασικό δικαίωμα που έχεις· να γνωρίσεις τον Πατέρα, το Θεό, και τη Μάνα σου, την Παναγιά.

Παιδί ορφανό, αγνώστου Πατέρα, άγνωστης Μάνας. Έτσι θέλουνε να ‘σαι. Μοναξιά, ο μόνος δρόμος που σου είπαν πώς υπάρχει!

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΕΓΗ …για πάντα!

Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Έχω ακούσει πολλά όνειρα: “Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω”, ή αργότερα: “Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω”, πιο έπειτα: “Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα, να ησυχάσω” κα απελπισμένες φωνές: “Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε, να ησυχάσω…”.

Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ. Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν, αλλά… Και ξεπετάχτηκαν αλλά…

Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα τα έλυναν μόνα τους, αλλά… Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πιά- αλλά… Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά ή με γάμο. Εγώ έκανα αυτό που από ένστικτο έκανε ο γονιός της Μεσογείου και έτσι πραγματικά ησύχασα. Τοποθέτησα τη φράση δηλαδή: γονιός για πάντα και από τότε… ησύχασα.