Περάσαμε λίγες μέρες στο αγαπημένο μου χωριό, όπου και εμπνεύστηκα το μυθιστόρημα Στις φλόγες του Αη Λια. Μεσα στην φύση και την ηρεμία της. Με πολλές ευλογίες αλλά και με πρακτικές δυσκολίες. (Αν είχα την επιλογή και λίγο καλύτερο ίντερνετ, γιατί σε αυτό βασίζεται η εργασία μου, θα ήθελα να παραμείνω πολύ περισσότερο εκεί).
Διαβάστε περισσότερα
Αφιέρωσα και σήμερα μία ολόκληρη ώρα από τη μέρα μου για να «συμμαζέψω» το σπίτι. Είναι αλήθεια πως, κατά διαστήματα, χρειάζεται μια γενική «τακτοποίηση» και προσπαθώ να την εντάξω στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Μια ημέρα της εβδομάδας την αφιερώνω στην τακτοποίηση των δωματίων και άλλη μία ημέρα στην τακτοποίηση της κουζίνας και του καθιστικού. Με αυτό τον τρόπο υπάρχει μια σχετική τάξη στο σπίτι και δεν χάνονται πράγματα, για τα οποία θα αφιέρωνα πολύτιμο χρόνο για να τα εντοπίσω. Όσες φορές δεν ακολουθώ αυτό το «τυπικό» (είτε γιατί αποφασίζω να δώσω χρόνο σε κάτι άλλο είτε γιατί προκύπτουν έκτακτες δουλειές) είτε γιατί επιλέγω να κάνω κάτι άλλο, παρατηρώ ότι δύσκολα συμμαζεύεται το σπίτι. Απαιτείται, ίσως, πολλαπλός χρόνος και κόπος, συγκριτικά με την εβδομαδιαία τακτοποίηση.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, έχω πλέον αποδεχτεί το γεγονός ότι, με μικρά παιδιά στο σπίτι, ποτέ δεν θα είμαστε εντελώς συμμαζεμένοι. Αλλά αυτό δεν με ενοχλεί και τόσο. Ξέρω, ότι στα επόμενα χρόνια θα υπάρχουν μέρες που θα αναπολώ παιδικές φωνές, σκόρπια παιχνίδια, ψίχουλα στο πάτωμα και δαχτυλιές στα τζάμια…
Διαβάστε περισσότερα
Μπήκα σήμερα το πρωί στον πανεπιστημιακό μου λογαριασμό να ελέγξω τα εισερχόμενα μηνύματα. Είναι μεγάλος ο αριθμός των μηνυμάτων που έχω κρατήσει και δεν έχω διαγράψει. Επιλέγω συνειδητα να κρατώ κάποια απ αυτά. Είδα εκεί και τα μηνύματα που μάς έστελνε ένας καθηγητής μας που πρόσφατα έφυγε απ’ αυτή τη ζωή. Συγκινήθηκα… Αν τα είχα διαγράψει, δεν θα έμενε κάτι από τα λεγόμενά του, κάτι από την έγνοια του για τους μαθητές του, κάτι δικό του στον υπολογιστή μου…
Διαβάστε περισσότερα
Tο καλοκαίρι μάς αποχαιρέτησε και το φθινόπωρο κατέφτασε ανεπιστρεπτί, όπως φαίνεται, μαζί με το άνοιγμα των σχολείων, των Πανεπιστημίων και των συναφών δεσμεύσεων και υποχρεώσεων.
Κάθε αλλαγή στις εποχές είναι, εξάλλου, και μια πρόκληση για την ψυχή….
.
Διαβάστε περισσότερα
Στο ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, και ενώ ένα σωρό σκέψεις και έγνοιες γυρνούν στο μυαλό μου, επιχείρησα και πάλι να οργανώσω την καθημερινότητά μας με τον απλό τρόπο, που έχω δει ότι «δουλεύει» για εμένα και τη δική μου οικογένεια.
Όταν καταγράφω ραντεβού, δουλειές, το εβδομαδιαίο μενού, και ό,τι άλλο πρέπει να έχω στο μυαλό μου και να το διεκπεραιώσω, νιώθω ότι φεύγει ένα μικρό βάρος από πάνω μου.
Διαβάστε περισσότεραΗ μοναξιά του ανθρώπου στο μεγαλείο της…
«Δεν έχω άνθρωπο…»
Αν και ο ίδιος ο Θεός δίνει ευκαιρίες, χρειάζεται συχνά και το χέρι κάποιου συνανθρώπου, για να βοηθηθεί αυτός που αναμένει τη βοήθειά Του.
Αλλά, παρ΄ όλα αυτά, ακόμα και αν για χρόνια δεν υπάρχει η ανθρώπινη βοήθεια και συμπαράσταση, αλλά ωστόσο δεν χάνεται η ελπίδα και η πίστη, τότε έρχεται ο ίδιος ο Θεός να δώσει λύσει στο πρόβλημα και στις δυσκολίες.
Διαβάστε περισσότερα
(λίγες σκέψεις για τη γιορτή της Μητέρας, γραμμένες βιαστικά)
Από χθες ήθελα να γράψω κάτι, αλλά δεν με αφήναν τα μικρά μου- και τα μεγάλα μου 
.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ολοκληρώσω σήμερα τις σκέψεις μου, αλλά ας το επιχειρήσω.
Διαβάστε περισσότερα
Έρχεται η άνοιξη!
Φαίνεται ο ερχομός της στα πρώτα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς που άνθισαν
.
Μια βόλτα νοερή στην παραλία της Θεσσαλονίκης ελάτε να κάνουμε μαζί.
(Σκέψεις πολλές αυτές τις μέρες, ο χρόνος πιεσμένος και ελάχιστες οι ήσυχες στιγμές…)
Μια βόλτα στη θάλασσα με τα κορίτσια μου και οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στον φακό μας δίνουν λίγη από την ηρεμία του υγρού στοιχείου και από την απεραντοσύνη της αγάπης του Δημιουργού.
Της Αγίας Άννας σήμερα … Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη σε αυτή την αγία, την μητέρα της Παναγίας μας, την γιαγιά του Χριστού μας.
Μια εικονίτσα της κρατώ εδώ και 19 σχεδόν χρόνια, από τότε που πρώτο έγινα μητέρα. Μας την είχε δώσει στο σαραντισμό της πρώτης μας κόρης, μια μοναχή ευλογημένη… Πόσα χρόνια πριν! Πόσες αναμνήσεις γλυκές και όμορφες! Τα χρόνια περνούν, οι ευλογίες πληθαίνουν, μαζί και οι δυσκολίες, που όλα μαζί είθε να μας οδηγούν σε δρόμους φωτεινούς.
Μου είπες:
«‘Εγραψες κανένα καινούριο άρθρο, μαμά;
Μου αρέσει να μπαίνω στο μπλογκ σου και να διαβάζω…»
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που σου κινεί το ενδιαφέρον για να διαβάζεις κείμενα
που απευθύνονται κυρίως σε μεγαλύτερες από εσένα ηλικίες και ενδιαφέροντα…
Αλλά αφού αγγίζουν την ψυχή σου και προκαλούν το ενδιαφέρον σου
αυτό μου δίνει χαρά και ώθηση
και, αν μου το ζητήσεις θα προσπαθήσω να ανεβάζω σε τακτική βάση
κάτι για εσάς, τα παιδιά μου, και για τα νέα παιδιά, γενικότερα.
Χαίρετε, αγαπημένες φίλες και φίλοι!
Πώς τα πάτε με τον «εγκλεισμό»; Πώς κυλά η καθημερινότητα; Εύχομαι πρωτίστως υγεία και ηρεμία- ειδικά τη δεύτερη θα την χρειαστούμε, νομίζω, πολύ, καθώς θα περνά ο καιρός και θα παραμένουμε «έγκλειστοι»…
Έχει ο Θεός! Κάπως θα τα βολέψουμε κι αυτή τη φορά. Ψυχραιμία και προσαρμοστικότητα- και όχι πολλές ειδήσεις! Θα μας «τρελάνουν»! 🙂
Μέσα σε όλα που προσπαθώ να κάνω, για να περνά πιο ευχάριστα η κάθε μέρα, είναι και κάποιες συνταγές, που είναι εύκολες, γρήγορες, οικονομικές και υγιεινές. Ώστε να έχουμε σπιτικό φαγητό, γλυκό και σνακ, ειδικά τώρα στη νηστεία των Χριστουγέννων και ιδιαιτέρως για τα παιδιά , για να έχουν θρεπτικές επιλογές.
-Μαμά, γιατί ντύθηκες με καλά ρούχα; Θα πας κάπου;
Αυτό με ρώτησε την προηγούμενη Κυριακή πρωί ένας μικρός μου, βλέποντας με έκπληξη να σηκώνομαι, να φορώ καλά ρούχα και να φτιάχνω λίγο τα μαλλιά μου.
Ήξερε πως τη συγκεκριμένη Κυριακή δεν θα μπορούσαμε να πάμε στην εκκλησία. Ήταν η αρχή της «καραντίνας»…
Σε καιρούς δύσκολους
(που δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα ζούσαμε…)
χωρίς παρελάσεις και επίσημες τελετές,
κρατούμε ψηλά την σημαία μας
και αποδίδουμε τιμή στους ήρωές μας
ατενίζοντας με ελπίδα το μέλλον,
όπως και εκείνοι θα έκαναν…
Ευχές πολλές για καλή αρχή,
φώτιση για τα παιδιά μας,
δύναμη για τους εκπαιδευτικούς
υγεία και χαρά για όλους!
Ιδιαίτερη η φετινή χρονιά, ξεκίνησε με συνθήκες διαφορετικές από τις συνηθισμένες.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να σκεφτώ, αν και είμαι άτομο γενικώς αισιόδοξο.
Δεν μπορώ να κλείσω μάτια και αυτιά μπροστά σε όσα συμβαίνουν,
σε όσα μας απειλούν την υγεία μας και κυρίως σε όσα απειλούν
την ενότητα και σύμπνοια του κοινωνικού συνόλου.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 