ένα κείμενο που με προβλημάτισε πολύ…
.
«Όλοι θέλετε παιδιά με ανατροφή,
λίγοι όμως από εσάς τα διαπαιδαγωγείτε,
γιατί λίγοι καταλαβαίνετε
τι είδους πνεύμα χρειάζεται αυτός ο καιρός.
.
Είναι κορεσμένος αυτός ο καιρός με το πνεύμα της τεχνικής,
με το πνεύμα της εγωιστικής επανάστασης,
με το πνεύμα του χλιαρού ανθρωπισμού,
των ημιμέτρων
και της μυστικής συμφωνίας με το κακό.
.
.
Μαζί με το άνοιγμα των σχολειών, αρχίζουν και οι εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών: ξένες γλώσσες, ωδείο, αθλήματα, εικαστικά κ.α…. τι να πρωτοδιαλέξουμε δεν ξέρουμε και εμείς και τα ίδια.Τι τους ενδιαφέρει πραγματικά και σε πόσα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε από θέμα χρόνου, εξόδων κ.α; Σε τι να δώσουμε προτεραιότητα;…Ποια από όλα αυτά θα τα ωφελήσουν , δεν θα φορτώσουν απλώς το πρόγραμμά μας, και θα προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στην μόρφωση και την καλλιέργεια των παιδιών μας;…
Μέσα σε τέτοιες σκέψεις, θυμήθηκα το ακόλουθο κείμενο που, όταν πριν λίγα χρόνια είχα διαβάσει, με είχε εντυπωσιάσει πολύ. Δίνει μια άλλη προοπτική στην μόρφωση των παιδιών και θέτει τα πράγματα σε άλλη βάση. Το μεταφέρω εδώ:
.
(Aγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Αχρίδος)
(Απάντηση σε κάποια θλιμμένη μητέρα, για τα “κακά” παιδιά.)
«Παραπονείστε, αλίμονο, για τα ίδια σας τα παιδιά! Εκτός από το σχολείο τους, πληρώνατε ιδιαίτερους δασκάλους για να τα διδάξουν να παίζουν πιάνο και να μιλούν γαλλικά. Και τώρα σας έχουν πάρει το κεφάλι με το πιάνο. Και όταν μεταξύ τους μιλάν τα γαλλικά, κοροϊδεύουν. Νοιώθετε ότι συζητούν άσχημα για το πρόσωπό σας.
.
.
Ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα , που παραμένει πάντα επίκαιρο στην αγωγή των παιδιών : είναι η απάντηση σε μια θλιμμένη μητέρα για τα παιδιά της που, παρ΄όλο που φρόντισε να τους δώσει πολλές γνώσεις, παρέμειναν κακότροπα και αμόρφωτα εσωτερικά…
Ο ίδιος προβληματισμός με απασχολεί: μήπως οι στείρες γνώσεις είναι πολύ «λίγες» και ξεχνώ, μέσα στην καθημερινότητα, να καλλιεργήσω την ψυχή τους ;… Τα αποτελέσματα της διαπαιδαγώγησης φαίνονται συν τω χρόνω, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν- και ελπίζω και εύχομαι να είναι καλά για τα παιδιά μας, με την Χάρη και την φώτιση του Θεού.
.
(Aγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Αχρίδος)
.
«Λέγεται ότι κάποτε μια μητέρα, σύζυγος βογιάρου, ήρθε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του παραπονέθηκε ότι οι δάσκαλοι δεν μαθαίνουν καλά στα παιδιά της τη γαλλική γλώσσα, ρωτώντας τον τι να κάνει. Τότε ο άγιος εκείνος άνθρωπος της είπε: «εσύ μανούλα μου, μάθε καλλίτερα τα παιδιά σου πώς να προσεύχονται στο Θεό και εκείνα θα μάθουν αργότερα πιο εύκολα τα γαλλικά».
.
στις δύσκολες μέρες που περνούμε, πού αλλού να στραφούμε για να λάβουμε δύναμη, πού αλλού να στηρίξουμε τις ελπίδες μας;….
“Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι η στεναχώρια μας. Μιά από τίς σπουδαιότερες ωφέλειες τής πίστης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τίς πολλές στεναχώριες.
Όσο τό παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ό πατέρας, πού φροντίζει γιά τό σπίτι καί γιά δλες τίς δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι. Μόλις όμως χαθεί αυτή η αίσθηση, σωπαίνει τό τραγούδι! Τότε τό παιδί
αισθάνεται ορφανό καί μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τίς δικές του δυνάμεις νά «ξεφορτώσει» τίς στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στά δίχτυα τους.
.
(κάποιες σκέψεις που είχα γράψει όταν γεννήθηκε το προηγούμενο παιδάκι μας… και που πάλι νιώθω ότι με εκφράζουν…)
.
Κοιτάζοντας το νεογέννητο παιδί μας…
«Χριστέ, το Φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον,σημειωθείτω εφ ημάς το Φως του προσώπου Σου…», δέομαι ψιθυριστά.
Αισθήματα ανείπωτης χαρά, αλλά και δέους με πλημμυρίζουν…
Παιδί μου, που ως συνδημιουργοί Θεού σε φέραμε στον κόσμο, πώς θα είναι η πορεία σου σ΄ αυτή τη γη; Θα ακολουθήσεις το δύσκολο δρόμο της Αρετής ή την πλατειά οδό της Κακίας;
Οι κόποι και οι μόχθοι μας να σε φέρουμε στον κόσμο και να σε μεγαλώσουμε θα φέρουν άραγε «καρπόν καλόν»;
.
ένα κείμενο που διάβασα και με προβλημάτισε βαθιά, τόσο για τον εαυτό μου όσο και για την αγωγή των παιδιών μου…
.
«Είναι δυνατή ή διαπαιδαγώγηση; Κάποιοι ακόμα αναρωτιούνται!
Ή διαπαιδαγώγηση είναι ένα γεγονός σ’ αυτόν τόν κόσμο. Γιά ένα γεγονός δεν ρωτάς έάν είναι δυνατό, αλλά υπό ποιες συνθήκες καί σε ποιο μέτρο είναι δυνατό. Πώς θά ήταν άδύνατη ή αγωγή των ανθρώπων, όταν ή εξημέρωση των ζώων είναι δυνατή; Καί ή εξημέρωση τί άλλο είναι παρά μιά συγκεκριμένη βαθμίδα αγωγής; Δώστε στό ζυθοποιό κριθάρι, εκείνος θά σάς τό επιστρέψει σέ μορφή μπίρας, δώστε στον εργοστασιάρχη ζαχαρότευτλο, εκείνος θά σάς τό φέρει σέ μορφή ζάχαρης. Αυτά φαίνονται σάν πιό μεγάλη μαγεία από τό νά χαλινώσω άγριο θηρίο καί νά παιδαγωγήσω ανάγωγο άνθρωπο. Καί εφόσον είναι δυνατή ή μεγαλύτερη μαγεία, πώς νά είναι αδύνατη η μικρότερη μαγεία;
Δέν υπάρχουν, εξάλλου, στην πολιτισμένη κοινωνία ανάγωγοι άνθρωποι,υπάρχουν μόνο άνθρωποι με καλή ή κακή αγωγή. Οι άνθρωποι μέ καλή αγωγή είναι εκείνοι πού πιστεύουν στη νίκη του καλού στον κόσμο καί οι όποιοι μάχονται καί,έάν υπάρχει ανάγκη, θυσιάζονται γι’ αυτή τή νίκη του Διαβάστε περισσότερα
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 