Στο μικρό μου καταφύγιο…

 

Κάτω απ’ το φύλλωμα του δέντρου
ατενίζοντας λίγες στάλες ουρανό…
το μικρό μου καταφύγιο.

*

Μικρές διαδρομές…

 

Μικρές  διαδρομές

σύντομες αποδράσεις

Μια μικρή αναψυχή

ανάσα για την ψυχή

Γίνε για λίγο παιδί!

 (ο ανοιξιάτικος καιρός μας δίνει πολλές ευκαιρίες να επανασυνδεθούμε με την φύση και τη  τη Δημιουργία,

αλλά και να δεθούμε ακόμα περισσότερο με τα παιδιά μας…)

 

Κάθισε στα χόρτα μαζί με τα παιδιά.

Παίξε με το χώμα
αγνοώντας το τσαλάκωμα
των ρούχων σου
και του καθωσπρεπισμού σου...

Οι τουλίπες της…

.

Ό,τι απέμεινε από το πέρασμά σου απ’ αυτή τη γη
είναι η γλυκιά σου η μορφή
που μάς κοιτάει από μια φωτογραφία θολή

.

Η πασχαλιά…

.

Άνθισε η πασχαλιά!

Της Αναστάσεως προάγγελος

τα άνθη της τα μαβιά.

.

Δάκρυα…

.

Εκεί που πνίγεσαι από την ζάλη των λογισμών
Και κινδυνεύεις να καταποντιστείς από το βάρος των ευθυνών…

.

Εκεί που ανταριάζει η θάλασσα της ψυχής σου
Και μαυρίζει ο ουρανός της ύπαρξής σου…

.

Καλή Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Καλή Άνοιξη!

.

“Ανέτειλε το έαρ της νηστείας…”

.

Καλή Μεγάλη Σαρακοστή,
αναζωογονητική για τις ψυχές μας
όπως η άνοιξη που μόλις μπήκε.

.

Ο σπόρος που βλασταίνει…

.

.

Πρασίνισαν τα σταροχώραφα!…
Κρυμμένος ο σπόρος στην αγκαλιά της γης
για μήνες πολλούς
κράτησε την ζωντάνια του
παρά την φαινομενική φθορά του…

.

“Θα ξαναβγεί ο ήλιος…”

(για τις συννεφιές του ουρανού και της ψυχής)

.

“Θα ξαναβγεί ο ήλιος…

.
Εκεί είναι πάντα
κι ας τον κρύβουν τα σύννεφα”.

.

“Βρέξει-χιονίσει, να χαίρεσαι την κάθε μέρα”.

.

Χθες ήλιος… σήμερα βροχή…

“Βρέξει-χιονίσει,

να χαίρεσαι την κάθε μέρα”.

.

Στάλες Χάρης θεϊκής…

.

.

Σταλάζει ο Ουρανός την Χάρη Του…

Την δέχομαι άραγε ή την διώχνω από επάνω μου

με την ομπρέλα της λογικής, του “εγώ” και των μικροτήτων μου

και τον λυπώ τον Ουρανό και κλαίει για χάρη μου;…

.

.

Λευκό του χιονιού και της ψυχής

.

Το χιόνι λιώνει.
Το λευκό λερώνεται.
Χάνεται η καθαρότητά του
Σπιλώνεται…

.

Το κοιτώ και
σκέφτομαι:

.

Βόλτα στην χειμωνιάτικη φύση

.

.

Βόλτα στην χειμωνιάτικη φύση,

ο αέρας παγώνει το πρόσωπο

αλλά η ψυχή ζεστή

δεν νιώθει την κρύα ανάσα του…

.

Περπατάς και πας

και προχωράς

και δεν χορταίνεις την δόση της ελευθερίας σου

της ολογόλεπτης απ΄τα καθήκοντα και τις ευθύνες…

.

“Ο ξένος που μάς έλειψε πολύ” (ποίημα για το χειμώνα)

.

ένα ποίημα γραμμμένο από μια φίλη του ιστολογίου– σε ευχαριστώ πολύ, Ελένη, που το μοιράστηκες μαζί μας!

.

Χειμώνιασε…

                   Επιτέλους…

Σαν ξένος που χτυπά την πόρτα

                         όχι δειλά

                                        μα όλος γνώση

πως είν΄αυτός που όλοι  περιμέναμε

                                   και που μάς έλειψε καιρό.

.

Χιονίζει…

.

Χιονίζει…

κι άσπρισε η πλάση.

Όλα πήραν μια λευκάδα αγνότητας

μια επικάλυψη καθαρότητας

(που-μακάρι-να μην φυσήξει ο νοτιάς

και γίνει παγερότητα…)

.