Προσαρμογή και «σχολική άρνηση: ισχύει και για τους γονείς;

Έχουμε περάσει πολλές φορές το στάδιο προσαρμογής με τα «πρωτάκια», είτε τα παιδιά πήγαν στα νήπια, είτε στο Δημοτικό είτε στο Γυμνάσιο. Ναι, υπάρχουν πρωτάκια και στο Γυμνάσιο. Είχα γράψει σχετικό άρθρο: Το δικό μας πρωτάκι στο Γυμνάσιο.

Αυτό που βλέπω όμως να συμβαίνει ενίοτε, ειδικά για τα παιδιά που «φεύγουν» για πρώτη φορά από το σπίτι, είναι να υπάρχει μια δυσαρέσκεια από την πλευρά των γονιών, ειδικά της μητέρας που μένει στο σπίτι. Και αυτός ο προβληματισμός της μητέρας καθώς και η δική της ενδόμυχη «άρνηση» για την είσοδο του παιδιού στην σχολική ζωή, αυτός είναι που φέρνει αρνητικά συναισθήματα για το σχολείο και στο παιδί.

Καλή σχολική χρονιά- με χαμόγελα!

Τελευταίο καλοκαιρινό απομεσήμερο για φέτος, πριν ξεκινήσει το σχολείο και η “ρουτίνα” του, και κάθισα να γράψω το newsletter και να το στείλω, για να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου …

Πώς να ετοιμαστώ (ψυχικά) για τη νέα σχολική χρονιά;

(Το κείμενο είναι  «εξομολογητικού» χαρακτήρα και δεν επιδιώκει να δώσει συμβουλές- είναι απλώς η κατάθεση της δικής μου, προσωπικής εμπειρίας).

Πολλά λέγονται αυτές τις μέρες για την οργάνωση πριν την έναρξη των σχολείων: δίνονται συμβουλές από ειδικούς και από έμπειρους γονείς και όλα αυτά είναι πολύ βοηθητικά, ειδικά για τις οικογένειες που έχουν μικρούς μαθητές. Τι γίνεται, όμως, με την «ψυχική» «προετοιμασία» μας;…

Καθώς αναλογίζομαι τα περασμένα χρόνια, σκέφτομαι πόσα απρόβλεπτα γεγονότα συνέβησαν αυτή την περίοδο, αμέσως μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, : δυσκολίες προσαρμογής, δυσκολίες μετακινήσεων, ελλείψεις εκπαιδευτικών, εντοπισμός μαθησιακών δυσκολιών κλπ). Καθώς πλησιάζουν αυτές οι μέρες, έρχονται οι αναμνήσεις και με «φοβίζουν»…

«Ποια φωνή επιλέγεις να ακούσεις στο διαδίκτυο;»

Μπαίνουμε στο διαδίκτυο για να ενημερωθούμε, να ψυχαγωγηθούμε, να «συναντηθούμε» με άλλους ανθρώπους. Και συχνά ψάχνουμε κάποιους ανθρώπους να «ταυτιστούμε», να στηριχτούμε επάνω τους και να τους ακολουθήσουμε – όχι μόνο να γίνουμε followers αλλά να τους έχουμε και ως οδηγούς της ζωής μας…

Είναι λογικό και αναμενόμενο να αναζητούμε απαντήσεις στα ερωτήματα και στις αγωνίες της ζωής μας και της μητρότητας. Είναι φυσικό να θέλουμε να νιώσουμε κάποια «ταύτιση» με άτομα που ακολουθούν ανάλογη με εμάς πορεία ζωής.

Όμως…. ίσως πρέπει να μπαίνουν και κάποια ερωτηματικά και κάποιες «αμφιβολίες» αν όλα όσα διαβάζουμε και ακούμε είναι ωφέλιμα για εμάς:

η συνέχεια- κλικ ΕΔΩ!

Στην απλότητα και στη φύση κρύβεται η ευτυχία…

Περάσαμε λίγες μέρες στο αγαπημένο μου χωριό, όπου και εμπνεύστηκα το μυθιστόρημα Στις φλόγες του Αη Λια. Μεσα στην φύση και την ηρεμία της. Με πολλές ευλογίες αλλά και με πρακτικές δυσκολίες. (Αν είχα την επιλογή και λίγο καλύτερο ίντερνετ, γιατί σε αυτό βασίζεται η εργασία μου, θα ήθελα να παραμείνω πολύ περισσότερο εκεί).

Τα φιδάκια της Παναγίας (ιστορία για παιδιά)

Αυγουστιάτικο απόγευμα και η Παράκληση της Παναγίας στην εκκλησία του χωριού μόλις τελείωσε. Ο Ιωάννης, ο Πέτρος και η Μαρία ,αφού προσκύνησαν την ομορφοστολισμένη εικόνα της Κοίμησης,  παίρνουν το δρόμο για το σπίτι τους με τον παππού και τη γιαγιά τους.

-Παππού, να πάμε από το δρόμο με τα εκκλησάκια, για να ανάψουμε και τα καντηλάκια; φωνάζει χαρούμενα η Μαρία.

-Βεβαίως, αν το θέλετε να πάμε, συμφωνεί ο παππούς.

«Πώς τα καταφέρνετε;…»

Οι προηγούμενες μέρες κύλησαν σαν νεράκι, με χαρά, συγκινήσεις και πολλές επικοινωνίες. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα όλη αυτή η δημοσιοποίηση της ιστορίας μου και μη αναμενόμενο αλλά… it΄s ok! όλα τα συνηθίζουμε 🙂

Η πιο συνηθισμένη ερώτηση ήταν : «Πώς τα καταφέρνετε με οικογένεια και σπουδές;» αλλά είναι τόσο πολύπλευρο αυτό το θέμα που δεν ήξερα από πού να αρχίσω.

Αυτό που νιώθω πως με “έσωσε” και με σώζει όλα τα τελευταία χρόνια η είναι η οργάνωση, η προσήλωση στους στόχους και στα όνειρα αλλά και η προσαρμοστικότητα… Γίνονται όλα αυτά ταυτόχρονα; Κι όμως γίνονται, όπως φαίνεται. Αλλιώς, δεν «κυλά» το πράγμα και προκύπτουν -ή μάλλον προκαλούνται από εμένα- τόσες δυσκολίες που λέω «μα τι το «ήθελα» και επέμενα;»…

Αύγουστος, ο μήνας της Παναγίας μας…

λίγες σκέψεις αυγουστιάτικες, για την Χάρη Της…

Παναγία Οδηγήτρια, στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία, στον Αη Λια Καστοριάς

Αύγουστος! τι να πρωτογράψω γι’ αυτό τον ευλογημένο μήνα;… Καθώς κυλά το καλοκαίρι, προβάλει και ο τρίτος μήνας του, ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην Μητέρα όλων, την «Μεγάλη Κυρά», την Παναγία μας.

Μέσα στον χρόνο, πολλές μέρες είναι αφιερωμένες στην Χάρη Της, αλλά αυτός ο γλυκός μήνας είναι εξ΄ ολοκλήρου δικός της.

«Μήπως είναι εγωιστικό να ασχολούμαι με κάτι που μου αρέσει ;»

Είναι ένα ερώτημα που άκουσα από αρκετές κοπέλες και που βλέπω ότι προβληματίζει αρκετούς ανθρώπους, ιδιαίτερα όσους θέλουν να αγωνίζονται πνευματικά και προσπαθούν να ελέγχουν τον εαυτό τους και τις σκέψεις τους.

«Μήπως είναι εγωιστικό να προσπαθώ να κάνω κάτι που επιθυμώ και μου αρέσει;

Μήπως είναι εγωιστικό να κάνω κάτι πέρα από την οικογένειά μου και τα παιδιά μου;…»

Για τους μικρούς ήρωες που έχουν μαθήματα και το καλοκαίρι…

Υπάρχουν παιδιά που συνεχίζουν μαθήματα, θεραπείες κλπ και εν μέσω καλοκαιριού.

Είναι τα παιδιά που έχουν ευλογηθεί με κάποιες δυσκολίες, είτε μαθησιακές είτε σωματικές. Και αυτά τα παιδιά, αυτοί οι μικροί ήρωες, δεν δικαιούνται ανέμελες διακοπές χωρίς καθόλου βιβλία και διαβάσματα. Αυτοί οι μικροί ήρωες συνεχίζουν τον αγώνα τους καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, μαζί με τους γονείς και τους θεραπευτές- παιδαγωγούς τους, για να καλύψουν κενά, να κατακτήσουν περισσότερες δεξιότητες, να εκπαιδευτούν καλύτερα, να πλησιάσουν περισσότερο το «φυσιολογικό. Το οποίο «φυσιολογικό» είναι, εννοείται, συμβατικό και φτιαγμένο σύμφωνα με την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Εμπιστεύομαι τα παιδιά μου;…

Αν και δυσκολεύτηκα, συγκράτησα τον εαυτό μου για να μην αντιδράσω.

Είναι μικρούλα, αλλά ανέβηκε πάνω στην τσουλήθρα και με κοιτούσε από κει.

Ήξερα ότι δεν πρόκειται να τσουλήσει αν δεν πάω κοντά της για να την κρατήσω από το χέρι. Είναι σε ηλικία που αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο.

Όπως τα λουλούδια, έτσι και τα παιδιά…

Όπως τα λουλούδια, έτσι και τα παιδιά…

Θέλουν φροντίδα για να ανθίσουν,
για να δώσουν καρπό καλό…

«Άραγε θα τα καταφέρω;..»

Συναντώ συχνά σε συζητήσεις, και σε συνεδρίες coaching με άλλες γυναίκες, αυτή την ανησυχία:
«Άραγε θα τα καταφέρω;
Πώς θα πάει η προσπάθεια;
Και αν δεν πάει καλά;»…

Ο πόνος του Πόντου…

«…και ο παππούς συνέχισε λέγοντας:

«-Μην λυπάσαι τόσο, παιδί μου. Είμαστε δυνατή ράτσα εμείς. Δεν το βάλαμε κάτω. Τον πόνο μας τον κάναμε τραγούδι και τον καημό μας μουσική που τον παίζει η λύρα μας.

Εδώ, σ΄ αυτό το χωρίο, στήσαμε ξανά τα σπιτικά μας. Στήσαμε ξανά τη ζωή μας που συνεχίστηκε μέσα από τα παιδιά μας, μέσα από τα εγγόνια μας, μέσα από εσάς. Προκόψαμε, δόξα τω Θεώ. Ζήσαμε καλά.

Γυμναστική για τη μαμά

It’ s time for mom’s gym!
Νους υγιής εν σώματι υγιή.

Αναγκαία η κίνηση, η άσκηση, για ισορροπία πνεύματος και σώματος.
Φροντίδα του σώματος μας για να αντέχει στη συνεχή επιβάρυνση
Για να καταπολεμά το στρες και την ένταση της καθημερινότητας.
Για να αντέχει στην επιβάρυνση και να αποβάλει την ένταση.