«Θεμέλιο της ζωής του ανδρογύνου η αγάπη»

Ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης γράφει για την αγάπη που οφείλει ο άνδρας προς την γυναίκα και αντίστροφα:

«Ο ένας αγαπάει τον άλλο γι’ αυτό που του χαρίζει. Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατεύση. Η γυναίκα είναι η αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και η μεγάλη υπηρέτρια. Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης.

Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα. Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξ αρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στη θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, τη σαρκική.

Ο γάμος είναι εμπόδιο για τη σωτηρία;

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Έχουμε ένα σημείωμα: «Πώς συμβιβάζεται η ασκητική σκέψη, η οποία θεωρεί την υπηρεσία της σαρκός θάνατο, με τη σωτηρία του ανθρώπου μέσα στον γάμο;…»

Κατ’ αρχήν, η ασκητική σκέψη δεν θεωρεί θάνατο την υπηρεσία της σαρκός όπως συντελείται μέσα στον γάμο. Για έναν όμως μοναχό, ο οποίος αποφάσισε να ζήσει άγαμος, κάθε σχέση σαρκική, όχι μόνο έμπρακτη αλλά και συναισθηματική και διανοητική, είναι θάνατος. Αλλά αυτή καθ’ εαυτήν η σαρκική σχέση – η υπηρεσία της σαρκός, όπως λέει το σημείωμα, και δεν ξέρω αν είναι καλή η λέξη αυτή – εντός του γάμου, καθ’ ο μυστήριο ο γάμος δεν είναι θάνατος και φθορά. Όχι!

Ο άνθρωπος «σμιλεύεται» μέσα στον γάμο

Δεν μπορεί να υπάρχει ενότητα, δεν μπορεί να υφίσταται ενωμένη ανθρωπότητα, δεν μπορεί να υπάρχει αληθινή κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, εάν αυτή η κοινωνία, αυτή η ενότητα δεν θεμελιωθεί επί της Αγίας Τριάδος και εάν δεν εμπνέεται και δεν παίρνει ζωή από εκεί.

Στην περίπτωση του γάμου, και το ένα και το άλλο φύλο από τη βρεφική ακόμη ηλικία, μέρα με την ημέρα και χρόνο με τον χρόνο, προχωρούν προς την πληρότητα, προς την ωριμότητα και φθάνουν σ’ αυτή την πληρότητα και ωριμότητα μέσα στον γάμο. Όμως, τελικά αυτό επιτυγχάνεται μόνο εφόσον ο γάμος θεμελιώνεται στην αγάπη του Θεού, θεμελιώνεται, πάλι θα λέγαμε, στην Αγία Τριάδα.

«Θεμέλιο της ζωής των συζύγων η αγάπη»

Ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης γράφει για την αγάπη που οφείλει ο άνδρας προς την γυναίκα και αντίστροφα:

«Ο ένας αγαπάει τον άλλο γι’ αυτό που του χαρίζει. Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατεύση. Η γυναίκα είναι η αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και η μεγάλη υπηρέτρια. Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης. Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα. Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξ αρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στη θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, τη σαρκική.

« Ζωή γεμάτη αγάπη σαν παραμύθι»(διήγημα)

Vintage photos.

– της Ελευθερίας Ξενοδόχου

Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄20, όταν σε ένα όμορφο νταρνακοχώρι του νομού Σερρών, το Ν. Σούλι, γεννήθηκαν δυο ευλογημένα παιδιά, ο Χρήστος και η Μαρία κι εκεί έμελλαν να μεγαλώσουν και να ανατραφούν. Ο Χρήστος ήταν δευτερότοκος γιος μιας πολύτεκνης οικογένειας έξι παιδιών και στο παραδοσιακά, χτισμένο διώροφο σπίτι του με τη χαριτωμένη αυλή ζούσαν και ο παππούς με τη γιαγιά του. Εκείνα τα χρόνια επικρατούσε αρκετή φτώχια και τα προς το ζην έβγαινα με δυσκολία ωστόσο η οικογένεια του Χρήστου εργαζόταν σκληρά στα χωράφια με τα καπνά. Ήταν καπνοκαλλιεργητές, φαινόμενο συνηθισμένο σε όλη σχεδόν τη Βόρεια Ελλάδα τότε.

Δύο βιβλία για το γάμο, τους συζύγους και την οικογένεια

Κάποια βιβλία αγγίζουν την ψυχή και την στηρίζουν στην πορεία της ζωής… Ιδιαιτέρως τα βιβλία που είναι γραμμένα από έμπειρα άτομα και μιλούν με βιωματικό τρόπο για την συζυγία και την οικογενειακή ζωή μπορούν να αποτελέσουν μεγάλο «εφόδιο».

Ο έρωτας των συζύγων (αφιέρωμα)

Μια αντιπρόταση για τη «μέρα του Βαλεντίνου» – και για κάθε μέρα που θέλουμε να ζήσουμε με έναν έρωτα που θα γεμίσει την ψυχή και την ζωή μας και θα μας ανεβάσει πνευματικά…

«Μέσα στο γάμο…»

«Μέσα στο γάμο, εάν δεν κατορθώσει ο άνθρωπος να κόψει το θέλημά του, να αρνηθεί το δικό του θέλημα και να θυσιάσει τον εαυτό του για τον άλλον άνθρωπο, τότε δεν αναπαύεται.

Δε βρίσκει ανάπαυση στην ψυχή του όπως είπε ο Κύριος όταν μας είπε: «Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν·»

“Κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμός και αγάπη στα παιδιά!” ~~~ (αγ. Πορφύριος)

Μνήμη του οσίου Πορφυρίου σήμερα, του αγαπημένου αγίου των ημερών μας που νοιαζόταν πολύ για τις οικογένειες, τις μητέρες και τα παιδιά και μάς άφησε ως πολύτιμη παρακαταθήκη τις φωτισμένες συμβουλές του. Αναδημοσιεύω ένα κείμενο που νομίζω πως περικλείει τη βάση της πνευματικής ζωής των γονέων και της αγωγής των παιδιών.

“Εκείνο που σώζει και φτιάχνει καλά παιδιά είναι η ζωή των γονέων μέσα στο σπίτι. Οι γονείς πρέπει να δοθούνε στην αγάπη του Θεού. Πρέπει να γίνουν άγιοι κοντά στα παιδιά με την πραότητά τους, την υπομονή τους, την αγάπη τους.

Να βάζουνε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, ενθουσιασμό κι αγάπη στα παιδιά. Και η χαρά που θα τους έλθει, η αγιοσύνη που θα τους έχει επισκεφθεί, θα εξακοντίσει στα παιδιά την χάρη.

Για την κακή συμπεριφορά των παιδιών φταίνε γενικά οι γονείς. Δεν τα σώζουν ούτε οι συμβου­λές, ούτε η πειθαρχία, ούτε η αυστηρότητα. Αν δεν αγιάζονται οι γονείς, αν δεν αγωνίζονται, κάνουν μεγάλα λάθη και μεταδίδουν το κακό που έχουν μέσα τους.

«Το μυστικό της διάρκειας ενός γάμου»

Ο γάμος ως σχέση αγάπης απαιτεί διαρκή αγώνα για τη διακράτηση και την επιβεβαίωσή του. Κι αυτό γιατί οι προκλήσεις του εγωισμού ως της ουσίας της αμαρτίας στον κόσμο τούτο απειλούν να τον διαλύσουν.

Αυτό σημαίνει ότι όπως ο κάθε πιστός πρέπει καθημερινά να επιβεβαιώνει την πίστη του στον Χριστό – «ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι» (Ιακ. 2,26) και «δεῖξον μοι τήν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου» ((Ιακ. 2, 18) – κατά τον ίδιο τρόπο και οι σύζυγοι: καθημερινά πρέπει να αγωνίζονται να διατηρούν τη σχέση τους στο πνευματικό ύψος που πρέπει, την αγάπη.

«Πρώτα το ζευγάρι και έπειτα τα παιδιά…»

Οι (χριστιανοί) σύζυγοι θα πρέπει ιδιαιτέρως να πιστέψουν ότι η ίδια η σχέση τους συνιστά την προτεραιότητά τους – το κατά Χριστόν ζεύγος άλλωστε εικονίζει τον Χριστό με την Εκκλησία. Συνήθως γίνεται το σφάλμα να δίνεται η προτεραιότητα στα παιδιά. Κι ορισμένοι μάλιστα σύζυγοι φτάνουν στο σημείο – ή μήπως την κατάντια; – να διατηρούν τη συζυγική σχέση τους μόνο μέσω των παιδιών τους.

Κι όμως το πρώτο στον γάμο, η πρώτη σκοποθεσία του, είναι η αλληλοβοήθεια των συζύγων, η σχέση μεταξύ τους, ώστε να προχωρούν με επίγνωση στον τεθειμένο από τον Θεό σκοπό του ανθρώπου, τη θέωση ως ζωντανή σχέση με τον Δημιουργό τους. Τα παιδιά είναι παιδιά του Θεού, για τα οποία συνεργούν οι γονείς προκειμένου να έρθουν στον κόσμο. Και θα έρθει η στιγμή που τα παιδιά θα φύγουν από την αγκαλιά των γονιών τους, όπως το ορίζει και το θέλημα του Θεού: «ἕνεκεν τούτου καταλήψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα…».

Ο μονόδρομος της υπομονής στην οικογένεια

«Η καλλιέργεια της πνευματικής ζωής, με την υπομονή στη βάση της, αλλά και στο ύψωμά της και στην κορυφή της, είναι μάλλον μονόδρομος στην οικογένεια.

Να υπομένω χαρούμενα, γιατί αγαπώ τον σύντροφό μου, γιατί μπορώ να τον βοηθώ στην υπέρβαση της αδυναμίας του, γιατί μαζί μπορούμε να κερδίσουμε τον Παράδεισο, γιατί βρισκόμαστε μαζί, και μαζί με τον Χριστό, στο μεγάλωμα των παιδιών μας.

Και τι μας  αποκαλύπτει τελικά η πορεία αυτή;

Ότι η υπομονή αυτή μας κάνει έξυπνους. Έξυπνους όχι μόνον από πλευράς φυσικής – κι αυτό γίνεται, γιατί πιεζόμαστε να βρίσκουμε λύσεις μπροστά σε θεωρούμενα αδιέξοδα! – αλλά κυρίως από πλευράς πνευματικής. Τι εννοούμε;

«Γιορτή της Μητέρας – και του Πατέρα»

(λίγες σκέψεις για τη γιορτή της Μητέρας, γραμμένες βιαστικά)

Από χθες ήθελα να γράψω κάτι, αλλά δεν με αφήναν τα μικρά μου- και τα μεγάλα μου .

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ολοκληρώσω σήμερα τις σκέψεις μου, αλλά ας το επιχειρήσω.

«Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με το χάδι της μητέρας και με το χάδι του πατέρα»

(από τους λόγους του αγίου Πορφυρίου)

Κ. Ι.: Ὑπάρχει ἕνα τεράστιο κεφάλαιο, ποὺ ἀφορᾶ τὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων· τὸ κεφάλαιο τοῦ ἔγγαμου βίου, μὲ τὰ πάμπολλα προβλήματά του καὶ τὶς δυσκολίες του. Ἀπὸ προσωπικὴ ἐμπειρία γνωρίζω ὅτι ὁ Γέρων Πορφύριος ἐνδιαφερόταν τὰ μέγιστα γιὰ τὴ διατήρηση τῶν σωστῶν συζυγικῶν σχέσεων καὶ τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Μόνιμη δὲ ἔγνοια του ἦταν ἡ σωστὴ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν μέσα σὲ μία ὑγιῆ, εἰρηνικὴ κι ἀγαπημένη οἰκογένεια.

Χ.Μ.Π.: Ἔχετε ἀπόλυτο δίκαιο. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἀσχολεῖτο κατὰ κύριο λόγο μὲ τὶς σχέσεις συζύγων καὶ τὶς σχέσεις γονέων καὶ παιδιῶν.

«Με κυνήγησε ο μόχθος της ημέρας…»

 

 

«Με κυνήγησε ο μόχθος της μέρας

και ξέχασα την αγάπη εκεί στην πηγή.

Ό,τι δεν ειπώθηκε

κύλησε με το κρυστάλλινο τρεχούμενο νερό

ασύλληπτο».

Ιωάννα Τσάτσου