«…και ο παππούς συνέχισε λέγοντας:
«-Μην λυπάσαι τόσο, παιδί μου. Είμαστε δυνατή ράτσα εμείς. Δεν το βάλαμε κάτω. Τον πόνο μας τον κάναμε τραγούδι και τον καημό μας μουσική που τον παίζει η λύρα μας.
Εδώ, σ΄ αυτό το χωρίο, στήσαμε ξανά τα σπιτικά μας. Στήσαμε ξανά τη ζωή μας που συνεχίστηκε μέσα από τα παιδιά μας, μέσα από τα εγγόνια μας, μέσα από εσάς. Προκόψαμε, δόξα τω Θεώ. Ζήσαμε καλά.
Διαβάστε περισσότερα
Μια συλλογή από αγαπημένα παραμύθια, κείμενα και διηγήματα, σχετικά με τις άγιες Ημέρες του Δωδεκαημέρου.
Κείμενα για παιδιά, αλλά και για ενήλικες:
από το κλασσικό και πολυαγαπημένο “κοριτσάκι με τα σπίρτα” την “Μπάμπουσκα” και τον “Μπαρμπα Πανώφ…
μέχρι τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του Φώτη Κόντογλου, του Θ. Ντοστογιέβσκι
και πολλά άλλα, για μικρά και…μεγάλα παιδιά.
Γιατί ένα βιβλίο και ένα κείμενο αξίζει, όταν αξίζει να διαβαστεί για όχι μια , αλλά για πολλές φορές! (αυτή είναι η προσωπική μου φιλοσοφία για τα αναγνώσματα).
Καλή σας ανάγνωση!
.
Δύο μήνες πριν το θάνατο του Παύλου Μελά, λίγο πριν ξεσπάσει η ένοπλη φάση του Μακεδονικου Αγώνα, μια 18χρονη κοπέλα από τον Αη Λια Καστοριάς, η Ευανθία Μιρκοπούλου, έδωσε τη δική της μάχη με τους κομιτατζήδες.
Το περιστατικό της δολοφονίας της διασώζεται στα Απομνημονεύματά του Γερμανού Καραβαγγέλη και στη μνήμη των συγχωριανών της, απ όπου άκουσα να το διηγούνται .Ο παππούς μου μάς το διηγούνταν συχνά και είχε γνωρίσει το Ζήση και τα άλλα άτομα της ιστορίας.
Στάθηκε ο Ζήσης μια στιγμή να ανασάνει. Το κλάμα του είχε κόψει την ανάσα. Οι λυγμοί δεν σταματούσαν. Γιατί; Τόσα όνειρα χαμένα, τόσες ελπίδες σκοτωμένες. Τι τους έφταιγαν πια και τους έκαναν τόσο κακό;
Είχε ανοίξει η κόλαση και είχε ξεβράσει τα θεριά της στον τόπο τους. Πού πήγαν οι ανέμελες μέρες που έπλεκαν όνειρα μαζί με την Ευανθία του;
Είναι τρεις μέρες τώρα που την κλαίει μέσα στο χώμα. Κείτεται μέσα στην αγκαλιά της γης, αντί για τη δική του. Ο Ζήσης ανεβαίνει στο ύψωμα του Αη Λια, στο νιόσκαφτο μνήμα, να κάτσει δίπλα της, και τόσο μακριά της, να την θρηνήσει και ας μην θέλει να την αποχαιρετήσει για πάντα. ΄’Ήταν το κακό που ξέσπασε και τους απομάκρυνε .
Πάλεψε η Ευανθία, αλλά η αναδρεία τους στάθηκε πιο δυνατή. Την χτύπησαν στην κοιλιά με τη λόγχη, δεν είχαν το θάρρος να παλέψουν μαζί με το άοπλο και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Κακούργοι που τα βάζετε με γυναίκες και με μικρά παιδιά. Ποιος σας έφερε κατά εδώ να μας χαλάσετε την ησυχία μας και την ζωή μας; Τι σας φταίξαμε; Δεν σας φτάνει η γη σας; Θέλετε και τη δική μας;
Διαβάστε περισσότερα
Τα πιο σπουδαία πράγματα τα μάτια δεν τα βλέπουν
Μόνο η καρδιά μπορεί να τα αισθανθεί
Τα μάτια κι αν ξεγελαστούν, φρουρό κοντά τους έχουν
Που ξέρει πώς να εκτιμά τα πλούτη στη ζωή.
.
Με κάλεσες
σκαλί- σκαλί
ανεβαίνω το δύσκολο ταξίδι
θέλω να φτάσω σε Σένα
λιγοστή η δύναμη
ασίγαστη η έγνοια.
![Οκτώ λόγοι για να αγαπήσετε το Φθινόπωρο - Μέσα από τα κλικ φωτογράφου [εικόνες] | GREEN | iefimerida.gr](https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/archive-files/thi-7.jpg)
Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’ στη Χώρα.
Στήν εκκλησιά, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ’ αργαστήρι,
παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ’ αποκαΐδια, οι στάχτες.
Πάει κι ο ψωμάς, πάει κι ο χαλκιάς ,πάει κ’ η γυναίκα, πάνε
τα παλληκάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες,
του Λόγου και οι προφήτες.
Με κάλεσες
σκαλί- σκαλί ανεβαίνω το δύσκολο ταξίδι
θέλω να φτάσω σε Σένα
λιγοστή η δύναμη
ασίγαστη η έγνοια.
Οι μέρες οι γιορτινές κυλούν γρήγορα, όπως όλες οι μέρες χαράς!
Μένουν στην μνήμη και στην ψυχή στιγμές όμορφες και χάρες πνευματικές,
που είθε να μάς ακολουθούν και να μάς εμπνέουν μέσα στη νέα χρονιά…
Φτάσαμε ήδη στην παραμονή της πρωτοχρονιάς
και ανασύρω δυο αγαπημένα κείμενα που αναφέρονται σε αυτή την ημέρα.
.
Ένα ακόμη βιβλίο της Ελληνοεκδοτικής που διαβάσαμε και αγαπήσαμε.
Είναι μια συναρπαστική ιστορία Πίστης, αγάπης, δύναμης, ελπίδας και ευγνωμοσύνης.
Αγγίζει πολλά θέματα όπως η μετανάστευση, οι οικογενειακές σχέσεις, η σχέση της γιαγιάς με τα εγγόνια… ακόμα και θέματα οικολογικής ευθύνης
ενώ κυριαρχεί η πίστη στο Θαύμα.
.
Κάθε προσωπική δημιουργία κουβαλά κάτι από την ψυχή μας. Πόσο μάλλον ένα κείμενο που αφορά κάποια περίοδο της ζωής τόσο ευαίσθητη, όπως η εγκυμοσύνη και η μητρότητα…
Το πρώτο μου βιβλίο γράφτηκε αυθόρμητα, αλλά με δισταγμό προχώρησα στην έκδοση, μετά από παρότρυνση κάποιων προσώπων στους οποίους οφείλω ευγνωμοσύνη για την στήριξη και την ενθάρρυνση, αλλά κυρίως για την δύναμη που μου δίνει η επικοινωνία μαζί τους.
.
Εδώ και λίγο καιρό είχα ακούσει πολύ θετικά σχόλια γι αυτό το βιβλίο, είχα κατά νου να το προμηθευτούμε και να που έφτασε στα χέρια μας!
Το διάβασα μέσα σε ένα μεσημέρι και το ευχαριστήθηκα πολύ, γιατί συνδέεται και με τον τόπο κατοικίας μας. Και φυσικά το διαβάσαμε και μαζί με τα παιδιά και το αγαπήσαμε. Μάθαμε τόσο όμορφα πράγματα, ακόμα και πληροφορίες που δεν γνωρίζαμε για την περιοχή μας.
Το ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή ανάμεσα στα βιβλία που λάβαμε απο την Ελληνοεκδοτική.
Είχε κάτι ιδιαίτερο η έκφραση αυτού του συμπαθητικού ζώου στο εξώφυλλο, κάτι που μου προκάλεσε μια συγκίνηση χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το λόγο….
Ξεκινησα όμως να διαβάζω κάποια άλλα βιβλια που μου ζήτησαν τα μικρότερα παιδιά και τότε πρόλαβαν και το πήραν οι μεγάλες κόρες. Και εκείνες, όταν ζήτησα τη γνώμη τους σχετικά με ποιο βιβλίο να ξεκινήσω τις αναρτήσεις, επέμεναν και μου είπαν:
«Αυτό να παρουσιάσεις πρώτα, μαμά!»
Πώς να μην εμπιστευτώ το κριτήριο την παιδιών; Εκείνα ξέρουν καλύτερα…
(από την αγαπημένη φίλη Ελευθερία Σ.)
Τα δειλινά του Αυγούστου
μοσχοβολούν τη Χάρη σου!
Γλυκιά η προσμονή
του κατευοδίου σου…
Κάθε που κατεβαίνω
στο ναό σου
Παναγιά
τον αφιερωμένο
στην Κοίμησή σου τη σεπτή
ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό!
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 