Δύο μήνες πριν το θάνατο του Παύλου Μελά, λίγο πριν ξεσπάσει η ένοπλη φάση του Μακεδονικου Αγώνα, μια 18χρονη κοπέλα από τον Αη Λια Καστοριάς, η Ευανθία Μιρκοπούλου, έδωσε τη δική της μάχη με τους κομιτατζήδες.
Το περιστατικό της δολοφονίας της διασώζεται στα Απομνημονεύματά του Γερμανού Καραβαγγέλη και στη μνήμη των συγχωριανών της, απ όπου άκουσα να το διηγούνται .Ο παππούς μου μάς το διηγούνταν συχνά και είχε γνωρίσει το Ζήση και τα άλλα άτομα της ιστορίας.
Ευανθία
Στάθηκε ο Ζήσης μια στιγμή να ανασάνει. Το κλάμα του είχε κόψει την ανάσα. Οι λυγμοί δεν σταματούσαν. Γιατί; Τόσα όνειρα χαμένα, τόσες ελπίδες σκοτωμένες. Τι τους έφταιγαν πια και τους έκαναν τόσο κακό;
Είχε ανοίξει η κόλαση και είχε ξεβράσει τα θεριά της στον τόπο τους. Πού πήγαν οι ανέμελες μέρες που έπλεκαν όνειρα μαζί με την Ευανθία του;
Είναι τρεις μέρες τώρα που την κλαίει μέσα στο χώμα. Κείτεται μέσα στην αγκαλιά της γης, αντί για τη δική του. Ο Ζήσης ανεβαίνει στο ύψωμα του Αη Λια, στο νιόσκαφτο μνήμα, να κάτσει δίπλα της, και τόσο μακριά της, να την θρηνήσει και ας μην θέλει να την αποχαιρετήσει για πάντα. ΄’Ήταν το κακό που ξέσπασε και τους απομάκρυνε .
Πάλεψε η Ευανθία, αλλά η αναδρεία τους στάθηκε πιο δυνατή. Την χτύπησαν στην κοιλιά με τη λόγχη, δεν είχαν το θάρρος να παλέψουν μαζί με το άοπλο και ανυπεράσπιστο πλάσμα. Κακούργοι που τα βάζετε με γυναίκες και με μικρά παιδιά. Ποιος σας έφερε κατά εδώ να μας χαλάσετε την ησυχία μας και την ζωή μας; Τι σας φταίξαμε; Δεν σας φτάνει η γη σας; Θέλετε και τη δική μας;
Διαβάστε περισσότεραΜου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...