Προσαρμογή και «σχολική άρνηση: ισχύει και για τους γονείς;

Έχουμε περάσει πολλές φορές το στάδιο προσαρμογής με τα «πρωτάκια», είτε τα παιδιά πήγαν στα νήπια, είτε στο Δημοτικό είτε στο Γυμνάσιο. Ναι, υπάρχουν πρωτάκια και στο Γυμνάσιο. Είχα γράψει σχετικό άρθρο: Το δικό μας πρωτάκι στο Γυμνάσιο.

Αυτό που βλέπω όμως να συμβαίνει ενίοτε, ειδικά για τα παιδιά που «φεύγουν» για πρώτη φορά από το σπίτι, είναι να υπάρχει μια δυσαρέσκεια από την πλευρά των γονιών, ειδικά της μητέρας που μένει στο σπίτι. Και αυτός ο προβληματισμός της μητέρας καθώς και η δική της ενδόμυχη «άρνηση» για την είσοδο του παιδιού στην σχολική ζωή, αυτός είναι που φέρνει αρνητικά συναισθήματα για το σχολείο και στο παιδί.

«Θέλω απάντηση!»

Οι έφηβοι  και οι νέοι αναζητούν την αλήθεια και δεν ικανοποιούνται εάν δεν λάβουν πειστικές και ειλικρινείς απαντήσεις. Και εμείς οι «μεγάλοι», οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι κατηχητές, προσπαθούμε να σταθούμε δίπλα τους και να απαντήσουμε επαρκώς και με σαφήνεια στα ερωτήματά τους.

«Παιδάκι μου, έλα να το συζητήσουμε. Να δούμε αν μπορεί να είναι έτσι».

«Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε, η προσπάθεια που έχει να γίνει από  κάθε Χριστιανό, είναι η εξής: όπως προβληματιζόμαστε τι θα μάθουν τα παιδιά μας (γράμματα, γλώσσες, μουσική) ακόμα περισσότερο να μας προβληματίζει πως θα γνωρίσει την πίστη του το παιδί μου, πώς θα γνωρίσει την μυστηριακή ζωή, πώς θα ζήσει πνευματική ζωή. Αυτό ρέπει να μάς καίει περισσότερο, κι έπειτα όλα τα άλλα. Βέβαια εμείς ήμασταν, ας το πούμε, «κακότυχοι», δεν μεγαλώσαμε έτσι. Τα παιδιά μας, όμως, έτσι πρέπει να μεγαλώσουν.

Τα παιδιά και το διάβασμα

«Έρχονται παιδιά και μου παραπονιούνται ότι οι γονείς τους τα ζορίζουν πολύ για να διαβάσουν.
Αν τα ζορίσω και εγώ δεν θα τα βοηθήσω.

Για να καταλάβουν ότι πρέπει να μην αφήνουν το διάβασμά τους, τους λέω παραδείγματα από παιδιά που δεν διάβαζαν και ταλαιπωρήθηκαν, και από παιδιά που πρόκοψαν, επειδή διάβαζαν.

Τα σημερινά παιδιά…

«Σήμερα τα παιδιά είναι «καλής πάστας». Ίσως ποτέ άλλοτε δεν είχε- μη σας φανεί υπερβολή- η κοινωνία μας τέτοια «καλής πάστας» παιδιά. Και αυτά τα παιδιά που ακολουθούν την αλητεία και αυτά τα θαυμάζω. Έχουν μερικά αισθήματα μέσα τους τόσο ευγενικά! Και αυτά τα παιδιά που έχουν αγριέψει και αυτά έχουν μερικές ευαισθησίες, μερικές καλοσύνες μέσα τους που είναι να τα θαυμάζεις.

Στους γονείς, που παραπονούνταν για τα παιδιά τους…

“Στους γονείς, που του παρεπονούντο φορτικά για τις ατέλειες ή τις μικροπαρεκτροπές των παιδιών τους, ήταν αυστηρός:

–Να είστε ευχαριστημένοι και να δοξάζετε τον Θεό που σας έδωσε τέτοια παιδιά. Γονατιστοί και με δάκρυα ευγνωμοσύνης. Μην σας συμβούν αυτά που δεν φαντάζεστε και τότε θα δείτε!

«Αυτό είναι το μυστικό: να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς»

«Η αγιότητα των γονέων είναι η καλύτερη εν Κυρίω αγωγή» (άγιος Πορφύριος)

 

 

«Να βλέπουμε το Θεό στο πρόσωπο των παιδιών καί να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά.

Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων.

Εδώ πέφτουν έξω μερικοί καί λένε: «εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή καί τα παιδιά τα ανέθρεψαν “εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου” (Έφεσ. 6, 4), επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά». Ορίστε όμως πού βλέπουμε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως.

 

Όλα άπ’ την προσευχή, τη σιωπή καί την αγάπη γίνονται…

 

«Πολλή προσευχή και λίγα λόγια στα παιδιά…»

 

(από τους λόγους του αγίου Πορφυρίου)

 

Καταλάβατε τα αποτελέσματα της προσευχής; Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά. Όσο θ’ αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη, πού είναι συχνά παθολογική, τόσο θα μπερδεύονται, τόσο η συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική. Όταν όμως η αγάπη σας θα είναι μεταξύ σας καί προς τα παιδιά χριστιανική καί αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα.

Η αγιότητα των γονέων σώζει τα παιδιά. Για να γίνει αυτό, πρέπει να επιδράσει η θεία Χάρη στις ψυχές των γονέων. Κανείς δεν αγιάζεται μόνος του. Η ίδια η θεία Χάρη μετά θα φωτίσει, θα θερμάνει καί θα ζωογονήσει τις ψυχές των παιδιών.

 

Ο υιός και ο Πατέρας…

 

Η παραβολή του ασώτου υιού δεν έχει ως πρωταγωνιστή μόνο τον άσωτο υιό.

Έχει και τον σπλαγχνικό Πατέρα , που καρτερικά προσμένει την επιστροφή του και με άπειρη αγάπη δέχεται την ολόψυχη μετάνοιά του και τον βάζει και πάλι  στο πατρικό σπίτι.

 

«Οι δυσκολίες της αγωγής των παιδιών» (λόγοι αγίου Παϊσίου)

Με την ευχή οι συμβουλές και οι πρεσβείες του αγίου Παϊσίου να μάς ενισχύουν και να μάς καθοδηγούν στο δύσκολο έργο της αγωγής των παιδιών μας…

.

 

-Πολλοί οι πειρασμοί και οι κίνδυνοι για τους νέους σήμερα, Γέροντα. Ανησυχούμε, παρόλο που φροντίζουμε να έχουμε τα παιδιά μας μέσα στην Εκκλησία.

– Τα παιδιά που έχουν ποτιστεί από μικρά στην ευσέβεια, μην τα φοβάστε. Και να ξεφύγουν λίγο, λόγω ηλικίας, λόγω πειρασμών, θα επανέλθουν. Είναι σαν τα κουφώματα που τα περνάμε με το λάδι και δεν τα πιάνει η σαπίλα.

.

-Από ποια ηλικία πιστεύεις, Γέροντα, ότι αρχίζουν τα παιδιά να γίνονται δέκτες και με ποιο τρόπο πρέπει να ενεργούμε πάνω τους σαν γονείς, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να τα βλάψουμε από τυχόν υπερβολές;

– Πρώτα-πρώτα τα παιδιά αντιγράφουν εμάς και μάλιστα από μωρά. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να ενεργούμε επάνω τους όπως στα ρολόγια. Όσο παίρνει το ελατήριό τους, τα κουρδίζουμε γρήγορα. Μετά σιγά σιγά, προσέχοντας να μη σπάσουμε το ελατήριό τους με το ζόρισμα.

.

Νίκησε η Μάνα!

 

Με αφορμή την συγκλονιστική πίστη της μάνας Χαναναίας…

 

 Ἀληθινὴ μάνα

Ἡ Χαναναία δὲν εἶπε «ἐλέησον τὴν θυγατέρα μου», ἀλλὰ «ἐλέησόν με». Ἐμένα ἐλέησε.

Ὁ πόνος τοῦ παιδιοῦ μου εἶναι δικός μου πόνος. Ἐγὼ ὑποφέρω ποὺ τὸ βλέπω δέσμιο τοῦ σατανᾶ. Καὶ Σοῦ ζητῶ νὰ τὸ ἐλευθερώσεις.

Ἡ θαυμαστὴ αὐτὴ γυναίκα εἶναι μητέρα ἀφοσιωμένη στὸ παιδί της, θαυμαστὸ πρότυπο μητέρας ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ τῆς φιλαυτίας καὶ τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ.

Σήμερα, δυστυχῶς, ἔχουν πληθύνει τά παραδείγματα γονέων ποὺ ταλαιπωροῦν ψυχικὰ τὰ παιδιά τους εἴτε διαλύοντας τὴν οἰκογένειά τους εἴτε μὲ τὴν παθολογικὴ ἀφοσίωσή τους σὲ αὐτά.

Ἡ ζεστὴ φωλιὰ τῆς οἰκογένειας χτίζεται μόνο μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὑπάρχει ζωντανὴ πίστη καὶ ὑγιὴς διάθεση αὐτοθυσίας καὶ προσφορᾶς στὰ παιδιὰ καὶ στὸ ἕτερο μέλος τῆς συζυγίας.

 

Γράμμα στα παιδιά της τηλεκπαίδευσης

Αγαπητό μου παιδί

που περνάς πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη- είτε εξ ανάγκης, λόγω της τηλεκπαίδευσης, είτε πλέον από συνήθεια, είτε από βαρεμάρα…

Άνοιξε λίγο τα παράθυρο και κοίτα τον ουρανό. Βγες στο μπαλκόνι να αναπνεύσεις λίγο αέρα.

Μπορείς για λίγο να ξεκολλήσεις από την οθόνη σου; Μπορείς για λίγο να αφήσεις το κινητό από το χέρι σου;

Ή μήπως νιώθεις ότι κάτι σου λείπει και σε τραβά και πάλι εκεί πίσω, στην οθόνη που έχει γίνει ζωή σου και σε έχει δέσει με τα δικά της δεσμά;

Να μιλάς, παιδί μου…

Μου είπες:

«‘Εγραψες κανένα καινούριο άρθρο, μαμά;

Μου αρέσει να μπαίνω στο μπλογκ σου και να διαβάζω…»

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που σου κινεί το ενδιαφέρον για να διαβάζεις κείμενα

που απευθύνονται κυρίως σε μεγαλύτερες από εσένα ηλικίες και ενδιαφέροντα…

Αλλά αφού αγγίζουν την ψυχή σου και προκαλούν το ενδιαφέρον σου

αυτό μου δίνει χαρά και ώθηση

και, αν μου το ζητήσεις θα προσπαθήσω να ανεβάζω σε τακτική βάση

κάτι για εσάς, τα παιδιά μου, και για τα νέα παιδιά, γενικότερα.

 

Και για την επιτυχία σου και για την αποτυχία σου… ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ!!!

Και σε εσένα που πέτυχες όπου ακριβώς ήθελες

Και σε εσένα που πέτυχες ναι μεν , αλλά δεν ξέρεις αν θα ακολουθήσεις αυτή την σχολή, και ίσως προσπαθήσεις ακόμη μια φορά να δώσεις Πανελλήνιες

Και σε εσένα που απέτυχες…

Σε όλους αξίζουν συγχαρητήρια!!!

Περιορισμός και ελευθερία των παιδιών

 

“Αναγκαίος ο περιορισμός των παιδιών ως την ενηλικίωσή τους…”

 

Τα παιδιά πρέπει πάντα να αισθάνονται ως ανάγκη μεγάλη τις συμβουλές, ειδικά στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, για να μη γλιστρήσουν στον γλυκό κατήφορο της κοσμικής κατηφόρας που γεμίζει την ψυχή από άγχος και την απομακρύνει αιώνια από τον Θεό. Πρέπει να μπουν στο νόημα της υπακοής. Να καταλάβουν ότι στην υπακοή προς τους γονείς κρύβεται το δικό τους συμφέρον ,ώστε να υπακούουν με χαρά και να κινούνται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο.

Βλέπετε, πως περιορίζουμε την ελευθερία του μικρού παιδιού; Το έμβρυο είναι περιορισμένο εννιά μήνες στην κοιλιά της μάνας του. Το νεογέννητο το βάζουν σε κούνια. Έπειτα από πέντε- έξι μήνες του βάζουν και κάγκελα . Αργότερα δεν το αφήνουν να μόνο του έξω, για να μη χτυπήση, να μην γκρεμισθή από καμιά σκάλα. Αν το αφήσουν ελεύθερο ,θα πέση και θα σκοτωθή.