«Ποιος φταίει; οι γονείς ή το παιδί; …»

Το πρόβλημα της «κληρονομικής αμαρτίας»

Η ευαγγελική περικοπή με το χωριό «ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του ώστε να γεννηθεί τυφλός;», θέτει ασφαλώς το πρόβλημα της κατανόησης της αμαρτίας, ως ενός γενικού φαινομένου με όλες τις συνέπειες επί της φύσεως και της ιστορίας και της προσωπικής αμαρτίας με τις επιπτώσεις στην ατομική μας ζωή.

Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος πάντα θέλει να ερμηνεύει τα φαινόμενα γύρω του. Ζητά «λογικές εξηγήσεις» για το καθετί. Έτσι, έχει ανάγκη μιας λογικής ερμηνείας για την αμαρτία, την ασθένεια και το θάνατο. Υπάρχει άραγε κάποια σχέση μεταξύ αυτών; Όπως η γέννηση και το καλό αποτελούν ένα μεγάλο αγαθό για τη ζωή του ανθρώπου, όμοια η αμαρτία και ο θάνατος αγγίζουν το βαθύ μυστήριο της ιστορίας. Και πολλές φορές αυτό το μυστήριο δεν επιδέχεται καμιά ερμηνεία. Παραμένει ένα ανεξήγητο μυστήριο. Το μόνο που μπορούμε να προσεγγίσουμε είναι μια λογική ερμηνεία των συνεπειών για τη ζωή.

«Ράντισέ μου τη σιωπή με ήχο» (σπάζοντας το κέλυφος του αυτισμού)

«Σιωπώντας έρχεται η άνοιξη

παρακαλώ να ανοίξουν τα παράθυρα της ψυχής και θα παρακαλέσω να μπει

ήλιος

Φεύγω από τα σκοτάδια της σιωπής

Καταφέρνω το φωνάζειν

Φανερώνω…»

(απόσπασμα από το βιβλίο του Μιχάλη Κούμπα και της Λάουρας Μελετοπούλου)

Μιχάλης Κούμπας :Ο Μιχάλης μεγαλώνει σαν ένα φυσιολογικό παιδί, όταν στην ηλικία των δυόμιση ετών μέσα σε μόλις έναν μήνα αποδιοργανώνεται εντελώς, χάνει την ομιλία του και την επικοινωνία με το περιβάλλον και απομονώνεται. Η διάγνωση: Βαρύς αυτισμός. Μετά από συνεχή και επίπονη δουλειά με μια ομάδα θεραπευτών ο Μιχάλης στα οκτώ του μαθαίνει να γράφει. Και η εικόνα, που είχαμε έως τότε για τον Μιχάλη, αλλάζει εντελώς… (από το οπισθόφυλλο)

Διαβάζοντάς το βιβλίο αυτό συγκινούμαι, αλλά και διδάσκομαι, μπαίνω σε σκέψεις και προβληματισμούς, κατανοώ εν μέρει τη μοναξιά των ανθρώπων που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με λέξεις και την ανάγκη τους για έκφραση.

Κάθε σελίδα και μια ανακάλυψη, μια στροφή προς τα έσω και μια πρόκληση για ενδοσκόπηση, αλλά και για κατάθεση βιωμάτων. Μια παρότρυνση για πλησίασμα του Άλλου…

Απόηχοι της Κυριακή (νο8)

 «γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀ­­­σθενείας σου·

καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖ­ρας·

καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν.»

Γεμάτη αγάπη η κίνηση αυτή του Χριστού

να βάλει τα χέρια του επάνω στην συγκύπτουσα γυναίκα

και με τη Χάρη Του να την λυτρώσει από την ασθένειά της…

«Δεν θα σε πειράξει κανείς» (βιβλιοπαρουσίαση)

Το ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή ανάμεσα στα βιβλία που λάβαμε απο την Ελληνοεκδοτική.

Είχε κάτι ιδιαίτερο η έκφραση αυτού του συμπαθητικού ζώου στο εξώφυλλο, κάτι που μου προκάλεσε μια συγκίνηση χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το λόγο….

Ξεκινησα όμως να διαβάζω κάποια άλλα  βιβλια που μου ζήτησαν τα μικρότερα παιδιά και τότε πρόλαβαν και το πήραν οι μεγάλες κόρες. Και εκείνες, όταν ζήτησα τη γνώμη τους σχετικά με ποιο βιβλίο να ξεκινήσω τις αναρτήσεις,  επέμεναν και μου είπαν:

«Αυτό να παρουσιάσεις πρώτα, μαμά!»

Πώς να μην εμπιστευτώ το κριτήριο την παιδιών; Εκείνα ξέρουν καλύτερα…

 

«Τα παιδιά με αναπηρίες»

 

 

Ένα ποίημα γραμμένο από ένα παιδί

με αγάπη για όλα τα παιδιά,

με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου)

 

Τα παιδιά με αναπηρίες

έχουν κάποιες δυσκολίες.

Δεν μπορούν να περπατήσουν,

να δουν και να μιλήσουν.

 

Καλλωπισμός: μουντζούρες στην εικόνα του Θεού…

(λόγοι αγίου Παϊσίου- έχουν ειπωθεί πολλά χρόνια πριν, αλλά παραμένουν πολύ επίκαιροι.

Ας δούμε τι έλεγε “με πόνο και αγάπη για τον σύχρονο άνθρωπο” ).

 

.

Εἶδα μία ψυχή πού, ἐνῶ πρῶτα ἦταν σάν Ἄγγελος, δὲν τὴν γνώρισα μετά ἔτσι ὅπως ἦταν βαμμένη. «Ὁ Θεὸς ὅλα πολύ καλά τὰ ἔκανε, τῆς εἶπα, ἀλλὰ ἔχει κάνει ἕνα μεγάλο λάθος σ΄ ἐσένα!».«Γιατί, Πάτερ;», μοῦ λέει. «Νά, στὰ μάτια τὰ δικά σου, δὲν ἔβαλε μελάνη ἀπὸ κάτω! Αὐτὸ τὸ λάθος ἔκανε! Ἐνῶ τούς ἄλλους ἀνθρώπους τούς ἐφτίαξε καλούς, ὄμορφους, ἔκανε λάθος σ΄ ἐσένα! Βρέ, χαμένο, δὲν τὸ καταλαβαίνεις; Ἀσχημίζεις ἔτσι τὸν ἑαυτό σου! Σάν νὰ ἔχης μία βυζαντινή εἰκόνα καὶ τραβᾶς πινελιές ἀπὸ ΄δῶ κι ἀπὸ ΄κεῖ καὶ τὴν μουντζουρώνεις, τὴν χαλᾶς. Πᾶμε στὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ νὰ βάλουμε μπογιές; Ἤ σάν ἕνας ζωγράφος νάχη φτιάξη μία καλή εἰκόνα, καὶ πάει μετά ἕνας ποὺ δὲν ξέρει ζωγραφική, παίρνει τὸ πινέλο καὶ κάνει κάτι μουντζοῦρες καὶ ἀσχημίζει τὴν εἰκόνα τοῦ ζωγράφου. Τὸ ἴδιο κάνεις κι ἐσύ. Ἔτσι εἶναι σάν νὰ λές στὸν Θεό: «Δὲν τάκανες καλά, Θεέ μου· ἐγώ θὰ τὰ διορθώσω»»!

.

Μία ἄλλη ἦρθε μία μέρα μὲ κάτι νύχια μέχρι ἐκεῖ, σάν τὸ γεράκι, βαμμένα κόκκινα, καὶ μοῦ λέει: «Ἔχω τὸ παιδί μου ἄρρωστα βαριά. Νὰ κάνης προσευχή, Πάτερ! Κάνω καὶ ἐγώ προσευχή, ἀλλά…»«Τί προσευχή κάνεις; τῆς λέω. Ἐσύ γρατζουνᾶς τὸν Χριστό μ΄ αὐτὰ  τὰ νύχια! Κόψε πρῶτα τὰ νύχια, νὰ γίνη καλά τὸ παιδί. Γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σου, τουλάχιστον νὰ κόψης τὰ νύχια καὶ νὰ πετάξης τὶς μπογιές». «Νὰ τὰ βάψω ἄσπρα, Πάτερ;». «Ἐγώ σου λέω νὰ ξεβάψης τὰ νύχια καὶ νὰ τὰ κόψης· νὰ κάνης μία θυσία γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ σου. Τί εἶναι αὐτά; Ἄν ἦταν, ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἔκανε μὲ νύχια κόκκινα». «Νὰ τὰ βάψω ἄσπρα, Πάτερ;». Ἄντε τώρα!… «Καλά θὰ πᾶς καὶ σύ καὶ τὸ παιδί σου…»εἶπα ἀπὸ μέσα μου.

.

Τὰ παιδιά περισσότερο τὰ κρυολογεῖ ἡ μητέρα, ὅταν δὲν εἶναι ντυμένη μὲ τὴν σεμνότητα καὶ προσπαθῆ ἀκόμη καὶ νὰ «μαδάη» τὰ παιδιά της.

.

Βοήθεια σε μητέρες (λόγοι οσίου Παΐσίου)- Β’

 

.

αντιγράφω από το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο για τον βίο του οσίου γέροντα των ημερών μας, αγίου Παϊσίου – χωρίς να τολμήσω να σχολιάσω…

ας μάς φωτίζουν οι πρεσβείες τους και ας μάς δίνουν δύναμη οι μεσιτείες του.

το απόσπασμα αυτό αναφέρεται σε μητέρες με παιδιά με νοητικά και κινητικά προβλήματα, σε πονεμένες μητέρες και σε άτεκνες γυναίκες.

το πρώτο μέρος του κεφαλαίου, που αναφέρεται στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών,  μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ

***

Με ιδιαίτερη αγάπη δεχόταν τις μητέρες που είχαν  παιδιά με νοητικά και κινητικά προβλήματα. Στην μητέρα ενός παιδιού με σύνδρομο Ντάουν είπε: «Όταν ο Γιωργάκης ανέβει πάνω θα του πει ο Χριστός:»Διάλεξε ποιο κελλάκι θέλεις για να μείνεις!» Κι εκείνος θα πει: «Χριστούλη μου,θέλω και την μανούλα μου μαζί». Και έτσι ο Χριστός θα σας βάλει όλους μαζί στον Παράδεισο».

***

Τον επισκέπτονταν και πονεμένες μητέρες , που είχαν κοιμηθεί  τα παιδιά τους. Κάποια μητέρα τον ρώτησε:

-Γιατί, Πάτερ, ο Θεός μου πήρε το παιδί μου; Γιατί;

 

Δὲν σκοτώνω τὸ ἀγγελούδι μου!

.

.

Στην εκπνοή του Οκτωβρίου, του μήνα ευαισθητοποίησης για την απώλεια κύησης και την νεογνική απώλεια,  διάβασα αυτή την αληθινή ιστορία… και συγκινήθηκα πολύ…

Και δεν μπορούσα να μην την αναρτήσω, μιας και όλο αυτό τον καιρό, μαζί με τα άλλα αγγελούδια μας, για τα οποία ευχόμαστε, τριγυρνούν στο νου μου κι αυτά τα μωράκια, που έφυγαν πρόωρα και βίαια από την ζωή, γιατί θεωρήθηκαν δυσβάστακτο βάρος… είτε γιατί δεν ήταν επιθυμητά από τους γονείς, είτε γιατί διαγνώστηκαν (όντως;…) με κάποιο σοβαρό πρόβλημα ή αναπηρία…

Και στο μυαλό μου ηχεί ένα παράπονο:

«Για εμάς, ποιος θα κλάψει;…»

.

Για τα πρόωρα βρέφη και για τα μωράκια που έφυγαν νωρίς… (λόγοι οσίου Παϊσίου)

.

15 Οκτωβρίου: Παγκόσμια ημέρα ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης

.

.

το ανθρώπινο έμβρυο εμψυχούται από την στιγμή της συλλήψεως…αυτή είναι η πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Τα μωράκια που “φεύγουν” νωρίς, είτε κατά την διάρκεια της κυήσεως είτε αφού γεννηθούν και δώσουν μάχη για να επιβιώσουν, ζουν πάντα στις καρδιές μας…

και ζούμε με την ελπίδα ότι θα τα συναντήσουμε στην άλλη ζωή και θα ζήσουμε μαζί τους στην Αιωνιότητα, όσα δεν ζήσαμε σε αυτή την γη…

.

Με αφορμή αυτή την Ημέρα, ένα απόσπασμα από τον άγιο Παΐσιο:

Για τα αγέννητα παιδάκια, που διεκόπηκε πρόωρα και βίαια η ζωή τους…

.

.

Είναι ένα θέμα που πονάει πολύ… πονάει όσους το έχουν βιώσει και κάθε ευαίσθητη ψυχή.

Αν πιστεύεις ότι το έμβρυο εμψυχούται από την στιγμή της συλλήψεως, τότε το βλέπεις ως άνθρωπο. Και σε έναν άνθρωπο μόνο ο Θεός δίνει την ζωή και Εκείνος μόνο δικαιούται να την αφαιρέσει…

Εδώ και καιρό τριγυρνάει στο μυαλό μου το θέμα αυτό , ως ανάρτηση γι αυτό το ιστολόγιο. Αλλά δεν προχωρούσα, δίσταζα μπροστά στον πόνο που προκαλεί,στις τύψεις που φέρνει… Υπάρχει όμως και η Μετάνοια που λυτρώνει και δίνει ελπίδα και κουράγιο για ζωή, σε όσους έχουν βιώσει το τραγικό γεγονός της έκτρωσης.

.

Για τα αγγελούδια με σύνδρομο Down:λόγοι γ. Παϊσίου… και η συγκλονιστική ιστορία μιας μητέρας

με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα συνδρόμου Down, αναδημοσιεύω μια παλαιότερη ανάρτηση:

διαβάστε με κλικ στον προηγούμενο σύνδεσμο:

η ιστορία μιας μητέρας που θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας, αφού πρώτα παραθέσω τους λόγους του Γέροντα για τα παιδάκια με Down- αυτούς τους επίγειους αγγέλους…

Τυφλή μαμά βλέπει το μωρό της για πρώτη φορά! (βίντεο)

ένα πολύ σύντομο, αλλά και διδακτικό κείμενο…για να εκτιμούμε όσα χαιρόμαστε και δεν είναι για όλους δεδομένα…Αλεξία

Η Kathy Beitz έμεινε τυφλή σε μικρή ηλικία. Το μεγάλο της παράπονο, όταν έμεινε έγκυος, ήταν ότι δεν θα μπορούσε να δει το νεογέννητο μωρό της και να βιώσει την συγκλονιστική αυτή στιγμή όπως κάθε άλλη μαμά!

Κι όμως, με τη βοήθεια της τεχνολογίας και τα πρωτοποριακά γυαλιά eSight κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και να δει τον νεογέννητο γιο της!

Το δώρο της μικρής Βασούλας.

αληθινή, συγκινητική και διδακτική ιστορία ανιδιοτελούς αγάπης…

Η Βασούλα είναι ένα κοριτσάκι 11 χρονών.

Τα μαλλιά της μακρυά, όμορφα την κάνουν να μοιάζει σαν άγγελος.

Ήρθε την προηγούμενη Κυριακή στο κατηχητικό. Φορούσε ένα χειμωνιάτικο σκουφάκι.

Έκανε ώρα για να το βγάλει. Σαν να μην ήθελε.

Τελικά από την ζέστη της αίθουσας αναγκάστηκε να το βγάλει.

Ο κατηχητής ο οποίος εκείνη την ώρα μιλούσε σταμάτησε. Τα παιδιά άρχισαν να ψιθυρίζουν δείχνοντας με τα μικρά τους δακτυλάκια το κεφάλι της Βασούλας. Μια μικρή αναστάτωση επικράτησε προς στιγμήν…

Ο μικρός Δημήτρης με το διορατικό χάρισμα.

[ΠΗΓΗ]: «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Βιβλίο από τις Εκδόσεις του Ιερού Ησυχαστηρίου Άγίου Ιωάννου Προδρόμου Μεταμορφώσεως Χαλκιδικής.

Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση.
Ο μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει.

Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου. Η καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός, λίγο μετά την είσοδό του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστή.
Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνει «παιδί» Του. Βαπτίστηκε «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και τους Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.

«Θέλουμε να μιλήσουμε για τις αδελφές μας. ΔΕΝ είναι καθυστερημένες»

«Μένουμε σε μια μικρή πόλη. Στο κεντρικό Ιλλινόις. Ένα πρωινό ξυπνήσαμε και βρήκαμε τ’ αυτοκίνητά μας και το σπίτι μας βαμμένο με σπρέι και μηνύματα μίσους. Μας επιτέθηκαν επειδή έχουμε δύο κόρες με Σύνδρομο Down.

Καθυστερημένα. Φύγετε απ’ την πόλη…έγραφαν. Εκείνη την ημέρα η ζωή μου άλλαξε για πάντα!»

Αυτό θυμάται η μητέρα της Μεγκ και της Αλίνα. Μια δύσκολη στιγμή που άλλαξε τη ματιά της για τον κόσμο. Όχι όμως και για τα δύο αγόρια της οικογενείας, 6 και 7 ετών. Τα παιδιά θέλησαν ν’ αντιμετωπίσουν διαφορετικά την κατάσταση, με τη βοήθεια βεβαίως των δικών τους. Πήραν το πρόβλημα που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν και το έκαναν «όπλο» τους.

«Θέλουμε να μιλήσουμε για τις αδελφές μας», είπαν και νομίζω πως τα κατάφεραν εξαιρετικά. Μ’ ένα μαρκαδόρο, μερικά χαρτιά, πολύ αγάπη κι ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα…