-Μαμά, γιατί ντύθηκες με καλά ρούχα; Θα πας κάπου;
Αυτό με ρώτησε την προηγούμενη Κυριακή πρωί ένας μικρός μου, βλέποντας με έκπληξη να σηκώνομαι, να φορώ καλά ρούχα και να φτιάχνω λίγο τα μαλλιά μου.
Ήξερε πως τη συγκεκριμένη Κυριακή δεν θα μπορούσαμε να πάμε στην εκκλησία. Ήταν η αρχή της «καραντίνας»…
.
Ένα ακόμη βιβλίο της Ελληνοεκδοτικής που διαβάσαμε και αγαπήσαμε.
Είναι μια συναρπαστική ιστορία Πίστης, αγάπης, δύναμης, ελπίδας και ευγνωμοσύνης.
Αγγίζει πολλά θέματα όπως η μετανάστευση, οι οικογενειακές σχέσεις, η σχέση της γιαγιάς με τα εγγόνια… ακόμα και θέματα οικολογικής ευθύνης
ενώ κυριαρχεί η πίστη στο Θαύμα.
.
Το ξεχώρισα από την πρώτη στιγμή ανάμεσα στα βιβλία που λάβαμε απο την Ελληνοεκδοτική.
Είχε κάτι ιδιαίτερο η έκφραση αυτού του συμπαθητικού ζώου στο εξώφυλλο, κάτι που μου προκάλεσε μια συγκίνηση χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το λόγο….
Ξεκινησα όμως να διαβάζω κάποια άλλα βιβλια που μου ζήτησαν τα μικρότερα παιδιά και τότε πρόλαβαν και το πήραν οι μεγάλες κόρες. Και εκείνες, όταν ζήτησα τη γνώμη τους σχετικά με ποιο βιβλίο να ξεκινήσω τις αναρτήσεις, επέμεναν και μου είπαν:
«Αυτό να παρουσιάσεις πρώτα, μαμά!»
Πώς να μην εμπιστευτώ το κριτήριο την παιδιών; Εκείνα ξέρουν καλύτερα…
Σαραντίσαμε!
Περάσαμε και αυτό το στάδιο, δόξα τω Θεώ.
Κύλισαν οι σαράντα μέρες της λοχείας , πήραμε την ευχή του σαραντισμού και θα μπορούμε να εκκλησιαζόμαστε, να συμμετέχουμε στη λατρευτική ζωή της εκκλησίας και να κυκλοφορούμε περισσότερο εκτός σπιτιού. Ετοιμαζόμαστε πλέον για τη βάπτιση!
Ήταν μια όμορφη περίοδος, που θα αναπολώ με αγάπη, όπως και την περίοδο της εγκυμοσύνης.
(λίγες σκέψεις για την λοχεία…)
Οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι είναι μια μοναδική εμπειρία, μια θαυμαστή «περιπέτεια», ακόμα και για έμπειρους γονείς. ‘Ετσι νιώθω ακόμα μια φορά που αξιωθήκαμε να κρατήσουμε στα χέρια μας ένα νεογέννητο.
Φυσικά δεν μπορούν να συγκριθούν με την απειρία των -πρώτη- φορά -γονιών, αλλά πάντα κάθε αρχή έχεις τις ιδιαιτερότητές της και τι απαιτήσεις της, ενώ οι συγκινήσεις ποτέ δεν απουσιάζουν.
Είναι μοναδικές αυτές οι πρώτες μέρες με το νεογέννητο στο σπίτι. Συναισθήματα πολλά κατακλύζουν όλα τα μέλη της οικογένειας, θαυμασμός και συγκίνηση μπροστά στο θαύμα της νέας ζωής που πλέον κρατούν στην αγκαλιά τους.
Σε λίγες ώρες θα χτυπήσει και πάλι το κουδούνι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους
ενώ άλλοι (παιδιά ή γονείς) την περιμένουν με λαχτάρα αυτή την στιγμή.
Δεν ξέρω πραγματικά τι θέλω…
από τους λόγους του οσίου Παϊσίου
Ο Θεός αγαπάει και φροντίζει ιδιαίτερα τους πολύτεκνους. Σε μια μεγάλη οικογένεια δίνονται πολλές ευκαιρίες στα παιδιά να αναπτυχθούν κανονικά ,εφόσον οι γονείς τους δίνουν σωστή αγωγή. Το ένα παιδί βοηθάει το άλλο. Η μεγαλύτερη κόρη βοηθάει την μητέρα της , το δεύτερο παιδί φροντίζει το μικρότερο κ.λ.π. Υπάρχει αυτό το δόσιμο και ζουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα θυσίας και αγάπης. Ο μικρός τον μεγάλο και τον αγαπά και τον σέβεται. Αυτό φυσιολογικά καλλιεργείται σε μια πολύτεκνη οικογένεια.
Για αυτό , όταν στην οικογένεια είναι μόνον ένα ή δυο παιδιά, οι γονείς χρειάζεται πολύ να προσέξουν πως θα τα μεγαλώσουν. Συνήθως κοιτάζουν να μην τους λείψη τίποτε, οπότε τα παιδιά τα έχουν όλα δικά τους και αχρηστεύονται τελείως.
Όταν αναπάντεχα βρεθείς με το μικρό σου στο νοσοκομείο…
τότε τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν τι νιώθει η ψυχή της μάνας
που μένει δίπλα στο παιδί
και ζει πολλαπλά τις αγωνίες και την έγνοια του
μέχρι να γιάνει και να επιστρέψουν γεροί στο σπίτι…
.
Μέρες γιορτινές,
ευκαιρίες για να δεθεί περισσότερο η οικογένεια:
οι σύζυγοι μεταξύ τους, τα παιδιά με τους γονείς.
Γιατί μέσα στην παραζάλη της καθημερινότητας
-που μόνοι μας φτιάξαμε λαβύρινθο…-
χανόμαστε και ξεχνιόμαστε και λαχταρούμε να κοιταχτούμε από κοντά
όχι από άψυχες εικόνες και οθόνες
ανταλλάσοντας μηνύματα ηλεκτρονικά
και φιλιά γραπτά…
.
.
.
Σάββατο σήμερα, μέρα που πηγαίνουμε για ψώνια με τα παιδιά. Πλησιάζει το Πάσχα, χρειαζόμουν κάποια υλικά για τις κατασκευές μας και τις δημιουργίες μου.
Από το πολυκατάστημα που πήγαμε με τη μικρή μου-ενώ ο μπαμπάς περίμενε με τα άλλα παιδιά στο αυτοκίνητο- εκείνη ζήτησε λίγα αυτοκόλλητα και ένα γλυφειτζούρι, που το αγαπάει πολύ. Όλοι πήραν κάποιο μικρό δωράκι.
Για το μικρό αδελφάκι της, διαλέξαμε ένα χαρτονένιο αυγό που ανοίγει και κλείνει- απ΄αυτά που είχαμε και εμείς όταν ήμασταν μικροί… μου έφερε όμορφες αναμνήσεις στο νου από τα παιδικά μου χρόνια…
Αυτό που με συγκίνησε, όμως, ήταν που η μικρή άνοιξε το αυγό, έβαλε μέσα το γλυφειτζούρι της και το χάρισε στο αδελφάκι της.
.
-Ποιὲς; οἱ γυναῖκες δὲν ἔχουν ἀντοχή; Ἐγὼ τὶς ἔχω φοβηθῆ τὶς γυναῖκες. Ἔχουν πολλή ἀντοχή. Ἡ γυναίκα μπορεῖ στὸ σῶμα νὰ εἶναι ἀδύναμη, νὰ ἔχη λιγώτερες σωματικὲς δυνάμεις ἀπὸ τὸν ἄνδρα, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιὰ ποὺ ἔχει, ἄν τὴν δουλεύη, ἔχει τέτοια ἀντοχή, ποὺ ξεπερνάει τὴν ἀνδρικὴ δύναμη.
.
.
(αντιγράφω από το προσωπικό μου ημερολόγιο, χωρίς τροποποιήσεις…)
.
Έπαθα σοκ όταν ,πριν λίγες μέρες, ο μικρός μου ,την ώρα που παίζαμε μαζί και τον χαιρόμουν,πήρε πόζα,κορδώθηκε και μού είπε:
«Μαμά,βάλε με φία!» (δηλ. βγάλε με φωτογραφία).
.
Η αλήθεια είναι ότι τα μεγαλύτερα αδέλφια του πολύ το χαίρονται και το καμαρώνουν και συχνά πυκνά το φωτογραφίζουν.
Όμως δεν περίμενα ένα παιδάκι που μόλις μιλά,να στήνεται και να ζητά να φωτογραφηθεί…
.
.
Όσο καλή και αρμονική κι αν είναι η σχέση των παιδιών μέσα στην οικογένεια, όσο και αν προσπαθούμε να τους «διδάξουμε» τη σωστή συμπεριφορά… δεν μπορούμε να «γλυτώσουμε» και από κάποιες δύσκολες στιγμές έντασης και προστριβών, όπως και σε κάθε ζωντανή σχέση.
Πριν λίγες μέρες, ενώ μιλούσα με την μητέρα μου στο τηλέφωνο, δυο από τα παιδιά άρχισαν να τσακώνονται για ψύλλου πήδημα. Και εκεί,πάνω στον καυγά, το ένα ξεστόμισε μια άσχημη κουβέντα.
Υπάρχουν αδελφάκια που δεν μαλώνουν;… ρητορική, μάλλον, η ερώτηση.
Και υπάρχουν γονείς που να μην τους προβληματίζει η αντιμετώπιση των αδελφικών καυγάδων;… εσείς θα μου πείτε! Όσο φυσιολογικοί και αν θεωρούνται, όταν είναι πολύ έντονοι κάπως πρέπει να αντιμετωπιστούν…
Σε μια προηγούμενη ανάρτηση, ξεκίνησε μια ενδιαφέρουσα «συνομιλία» μέσα από τα σχόλια για το θέμα αυτό (μπορείτε να την δείτε ΕΔΩ). Και το σχόλιο που άφησε η φίλη μου η Μέλια μου άρεσε πολύ! Αντιγράφω ακριβώς τα λόγια της- ελπίζοντας ότι θα μας φανούν χρήσιμα:
«Η γιαγιά μου η καλή είχε πολλά παιδιά, η ένταση και οι καυγάδες στο σπίτι δεν είχαν τελειωμό. Πολλές φορές τα παιδιά πιανόντουσαν και στα χέρια.
Εκείνη ψύχραιμη στην αρχή έκανε στην άκρη και άφηνε τα παιδιά να λύσουν τις διαφορές τους μεταξύ τους και τα παρακολουθούσε από μακριά.
λόγοι αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου
«Ο Θεός αγαπάει και φροντίζει ιδιαίτερα τους πολύτεκνους. Σε μια μεγάλη οικογένεια δίνονται πολλές ευκαιρίες στα παιδιά να αναπτυχθούν κανονικά, εφόσον οι γονείς τους δίνουν σωστή αγωγή. Το ένα παιδί βοηθάει το άλλο. Η μεγαλύτερη κόρη βοηθάει την μητέρα της, το δεύτερο παιδί φροντίζει το μικρότερο κ.λ.π.
.
Υπάρχει αυτό το δόσιμο και ζουν μέσα σε μια ατμόσφαιρα θυσίας και αγάπης. Ο μικρός τον μεγάλο και τον αγαπά και τον σέβεται. Αυτό φυσιολογικά καλλιεργείται σε μια πολύτεκνη οικογένεια.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 