Δώρο του Θεού τα παιδιά μας

.

π. Δημήτριος Μπόκος

Οι νουνεχείς και αληθινά θεοσεβείς άνθρωποι δεν ξεχνούσαν ποτέ, ότι η γέννηση του νέου ανθρώπου είναι έργο πρωτίστως του Θεού. Δεν παραμέριζαν τον αληθινό Δημιουργό, βάζοντας βέβηλα στη θέση του τον εαυτό τους. Αναγνώριζαν ταπεινά τα όριά τους.

Έτσι, όταν η Εύα απέκτησε το πρώτο της παιδί, είπε γεμάτη χαρά: «Απέκτησα άνθρωπο με τη βοήθεια του Θεού» (Γεν. 4:1). Δεν επέτρεψε στον λογισμό της να αυθαδιάσει, ότι είναι δικό της, καθαρά ανθρώπινο, κατόρθωμα αυτό. Και πάλι, όταν γέννησε τον Σηθ, είπε: «Μου έδωσε ο Θεός άλλο παιδί αντί για τον Άβελ που σκότωσε ο Κάιν» (Γεν. 4:25).

Σεβασμός στους γονείς και στους γεροντοτέρους

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Σήμερα όχι απλώς δεν σέβονται τα παιδιά τους γονείς, όχι απλώς δεν αναγνωρίζουν ότι ο άλλος είναι γεροντότερος, μεγαλύτερος – όχι μόνο με την έννοια ότι ως μεγαλύτερος μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω, αλλά και με την έννοια ότι αυτός καθ’ εαυτόν ο γεροντότερος είναι σεβαστό πρόσωπο – όχι μόνο, ας πούμε, δεν έχουν σεβασμό, αλλά το θεωρούν έγκλημα το να σέβεται κανείς. Θεωρούν ότι κάνουν κάτι που είναι ανήκουστο. «Τι θα πει να σέβομαι τους γονείς, να σέβομαι τους γεροντοτέρους, να σέβομαι τους μεγαλυτέρους;» Αυτό είναι το πνεύμα. Το θεωρεί υποτιμητικό, το θεωρεί ότι καταργεί την ύπαρξή του, το θεωρεί ότι καταδικάζει τον εαυτό του, εάν τυχόν σέβεται τους γονείς και γενικά τους μεγαλυτέρους.

Οι ικανότητες του παιδιού

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Το παιδί, ως πλάσμα του Θεού, έχει τις ικανότητές του και τις δυνάμεις του. Αλλά πέρα από αυτό, είναι η χάρη, η πρόνοια του Θεού που ενεργεί και σ’ αυτό, και μάλιστα καμιά φορά πιο πολύ από ό,τι ενεργεί σ’ εμάς τους μεγάλους. Ας του έχουμε λίγη εμπιστοσύνη και ας μη θέλουμε, κατά έναν εγωιστικό τρόπο – σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην είναι και αυτό πλάσμα του Θεού, σαν να μη βαπτίσθηκε – όλα εμείς να τα κάνουμε, χωρίς να αναγνωρίζουμε και σ’ αυτό κάποια ικανότητα, κάποια δυνατότητα να μπορεί κάτι να επιτελέσει.

Κάθε άνθρωπος από μικρό παιδί – η ύπαρξή του δηλαδή – έχει ως προορισμό να μπει στην τροχιά που πρέπει να μπει. Γιατί κάθε πλάσμα, που έρχεται από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, πρέπει να μπαίνει στον δρόμο εκείνο που ο Θεός το βάζει και μέσα εκεί έχει ομαλές σχέσεις με τον Θεό, με τον εαυτό του και με τους άλλους.

Οι γονείς υπεύθυνοι για τα παιδιά τους

Μπορούν άραγε οι γονείς να ισχυριστούν, ότι για την καταστροφή των παιδιών φταίει το καταλυτικό πνεύμα της εποχής; Πολλοί γονείς παραπονιούνται: «Η σημερινή εποχή είναι πολύ χειρότερη από τη δική μας. Όταν ήμασταν εμείς νέοι, υπήρχε περισσότερος φόβος Θεού. Και τα παιδιά άκουγαν περισσότερο τους γονείς και τους σέβονταν».

Προσαρμογή και «σχολική άρνηση: ισχύει και για τους γονείς;

Έχουμε περάσει πολλές φορές το στάδιο προσαρμογής με τα «πρωτάκια», είτε τα παιδιά πήγαν στα νήπια, είτε στο Δημοτικό είτε στο Γυμνάσιο. Ναι, υπάρχουν πρωτάκια και στο Γυμνάσιο. Είχα γράψει σχετικό άρθρο: Το δικό μας πρωτάκι στο Γυμνάσιο.

Αυτό που βλέπω όμως να συμβαίνει ενίοτε, ειδικά για τα παιδιά που «φεύγουν» για πρώτη φορά από το σπίτι, είναι να υπάρχει μια δυσαρέσκεια από την πλευρά των γονιών, ειδικά της μητέρας που μένει στο σπίτι. Και αυτός ο προβληματισμός της μητέρας καθώς και η δική της ενδόμυχη «άρνηση» για την είσοδο του παιδιού στην σχολική ζωή, αυτός είναι που φέρνει αρνητικά συναισθήματα για το σχολείο και στο παιδί.

Οι σχέσεις των αδελφών και η δικαιοσύνη στην οικογένεια

 Το παιδί έρχεται στον κόσμο και αναπτύσσεται μέσα στην οικογένεια, μέσα σ᾽ αυτή τη φωλιά την ανθρώπινη, όπως τα πουλιά στη φωλιά τους, όπως τα ζώα τα μικρά στη δική τους φωλιά, που έφτιαξε η μητέρα τους. Όλο το μυστικό είναι να υπάρχει μέσα στην οικογένεια τέτοια ατμόσφαιρα, που το παιδί να ζει τη στοργή για την οποία έχουμε μιλήσει, να αισθάνεται το κύρος των γονέων και την ασφάλεια από την παρουσία τους, να αισθάνεται την αγάπη των γονέων και γενικότερα ολόκληρης της οικογενείας.

«Μήπως είναι εγωιστικό να ασχολούμαι με κάτι που μου αρέσει ;»

Είναι ένα ερώτημα που άκουσα από αρκετές κοπέλες και που βλέπω ότι προβληματίζει αρκετούς ανθρώπους, ιδιαίτερα όσους θέλουν να αγωνίζονται πνευματικά και προσπαθούν να ελέγχουν τον εαυτό τους και τις σκέψεις τους.

«Μήπως είναι εγωιστικό να προσπαθώ να κάνω κάτι που επιθυμώ και μου αρέσει;

Μήπως είναι εγωιστικό να κάνω κάτι πέρα από την οικογένειά μου και τα παιδιά μου;…»

Για τους μικρούς ήρωες που έχουν μαθήματα και το καλοκαίρι…

Υπάρχουν παιδιά που συνεχίζουν μαθήματα, θεραπείες κλπ και εν μέσω καλοκαιριού.

Είναι τα παιδιά που έχουν ευλογηθεί με κάποιες δυσκολίες, είτε μαθησιακές είτε σωματικές. Και αυτά τα παιδιά, αυτοί οι μικροί ήρωες, δεν δικαιούνται ανέμελες διακοπές χωρίς καθόλου βιβλία και διαβάσματα. Αυτοί οι μικροί ήρωες συνεχίζουν τον αγώνα τους καθ΄ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, μαζί με τους γονείς και τους θεραπευτές- παιδαγωγούς τους, για να καλύψουν κενά, να κατακτήσουν περισσότερες δεξιότητες, να εκπαιδευτούν καλύτερα, να πλησιάσουν περισσότερο το «φυσιολογικό. Το οποίο «φυσιολογικό» είναι, εννοείται, συμβατικό και φτιαγμένο σύμφωνα με την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Εμπιστεύομαι τα παιδιά μου;…

Αν και δυσκολεύτηκα, συγκράτησα τον εαυτό μου για να μην αντιδράσω.

Είναι μικρούλα, αλλά ανέβηκε πάνω στην τσουλήθρα και με κοιτούσε από κει.

Ήξερα ότι δεν πρόκειται να τσουλήσει αν δεν πάω κοντά της για να την κρατήσω από το χέρι. Είναι σε ηλικία που αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο.

Η αγωγή των παιδιών για το θάνατο

 

(Μητροπολίτου Σουρόζ +Anthony Bloom)

Ο τρόπος αντιμετώπισης του δικού μας θανάτου διαφοροποιείται στον καθένα μας ανάλογα με την ηλικία και τις περιστάσεις. Σκεφτείτε τα παιδιά που ακούν τη λέξη «θάνατος» και είτε έχουν μία ασαφή ιδέα γι’ αυτόν, είτε ίσως έχουν χάσει έναν ή και τους δύο γονείς τους, και πενθούν μέσα στην μοναξιά: η απώλεια είναι που χαρακτηρίζει την αντίληψη τους για το θάνατο, όχι ο ίδιος ο θάνατος. Τα περισσότερα παιδιά -τα περισσότερα αγόρια σίγουρα- έχουν παίξει, σε κάποιες φάσεις της ζωής τους, παιχνίδια πολέμου: «Σε πυροβόλησα. Είσαι πεθαμένος. Πέσε κάτω.»

Και το παιδί ξαπλώνει κάτω κι εκείνη τη στιγμή γνωρίζει συναισθηματικά, αλλά μέσα στην ασφάλεια του παιχνιδιού, ότι είναι νεκρό, πράγμα που σημαίνει πως δεν έχει δικαίωμα να παίξει, να τρέξει ή να κινηθεί. Πρέπει να μείνει ξαπλωμένο μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο. Η ζωή συνεχίζεται τριγύρω του, αλλά εκείνο δεν αποτελεί πια μέρος της, μέχρι τη στιγμή που αυτό του φαίνεται πια πολύ, και πετάγεται πάνω λέγοντας: «Βαρέθηκα να είμαι πεθαμένος. Σειρά σου τώρα».

η συνέχεια ΕΔΩ

Όπως τα λουλούδια, έτσι και τα παιδιά…

Όπως τα λουλούδια, έτσι και τα παιδιά…

Θέλουν φροντίδα για να ανθίσουν,
για να δώσουν καρπό καλό…

«Η αγωγή των παιδιών και οι μητέρες»

.

(η αγωγή των παιδιών και η ανάγκη καλλιέργειας  των μητέρων)

Ἁγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως του εν Αιγίνη

Ἡ τῶν παίδων ἀγωγὴ ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας ἀνάγκη νὰ ἄρχηται, ὅπως αἱ ψυχικαὶ τοῦ παιδὸς δυνάμεις ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς ἐκδηλώσεως αὐτῶν διευθύνονται εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πρὸς τὸ καλόν, τὸ ἀγαθόν, τὸ ἀληθές, καὶ ἀπομακρύνονται τοῦ κακοῦ, τοῦ αἰσχροῦ καὶ τοῦ ψευδοῦς.

Ἡ ἡλικία αὐτὴ δύναται νὰ θεωρηθῇ ἡ ἀσφαλεστέρα βάσις, ἐφ᾿ ἧς μέλλει νὰ οἰκοδομηθῇ ἡ ἠθικὴ καὶ διανοητική τοῦ παιδὸς μόρφωσις. Καὶ τὶς τῷ ὄντι δὲν ὁμολογεῖ ὅτι αἱ πρῶται ἐντυπώσεις αἱ κατὰ τὴν παιδικὴν ἡλικίαν γενόμεναι δὲν ἀποβαίνουσιν ἀνεξάλειπτοι; Τὶς ἀμφιβάλλει ὅτι κατὰ τὴν μικράν ἡλικίαν τοσοῦτον ἰσχυρῶς ἐκτυποῦνται ἐπὶ τῆς ἁπαλῆς ψυχῆς τοῦ παιδὸς αἱ ἐπιδράσεις, ὥστε καθ᾿ ὅλον τὸν βίον νὰ παραμένωσι ζωηραί;

Όταν το παιδί λέει ψέματα

«Δεν έκανα εγώ τη ζημιά! Δεν έχω τίποτα να γράψω στο τετράδιο!»…

Πολλοί γονείς ακούν συχνά τέτοιες δηλώσεις από το στόμα των μικρών παιδιών τους και ανησυχούν ιδιαιτέρως όταν αντιλαμβάνονται ότι είναι ψέματα. Πριν όμως αντιδράσουν σε αυτή την συμπεριφορά του παιδιού τους οφείλουν να σκεφτούν ποιο είναι το κίνητρο του παιδιού και ποια θα είναι η δική τους στάση. Είναι σημαντικό οι γονείς να λαμβάνουν υπ ́ όψη την ηλικία του παιδιού τους, γιατί το στάδιο ανάπτυξής του ορίζει και το κίνητρό του να καταφύγει στο ψέμα.

διαβάστε το άρθρο μου στο Fαmilives ΕΔΩ!

Τα παιδιά και το διάβασμα

«Έρχονται παιδιά και μου παραπονιούνται ότι οι γονείς τους τα ζορίζουν πολύ για να διαβάσουν.
Αν τα ζορίσω και εγώ δεν θα τα βοηθήσω.

Για να καταλάβουν ότι πρέπει να μην αφήνουν το διάβασμά τους, τους λέω παραδείγματα από παιδιά που δεν διάβαζαν και ταλαιπωρήθηκαν, και από παιδιά που πρόκοψαν, επειδή διάβαζαν.

Κατερίνα Δουνούλη : Πιστοποιημένη Σύμβουλος Γαλουχίας (Σύμβουλος Θηλασμού) IBCLC

Πολλές φορές σκέφτομαι- και είμαι ευγνώμων για αυτό…- πόσο βοηθήθηκα από κάποιους ανθρώπους στα πρώτα βήματά μου στη μητρότητα και στο θηλασμό… Καθοριστική ήταν η συμβολή του βιβλίου του Doctor Sears (ήταν το μόνο βιβλίο στα ελληνικά για το μητρικό θηλασμό πριν 20 χρόνια) και στη συνέχεια κάποιων παιδιάτρων που παρακολουθούσαν τα παιδιά μας και κάποιων συμβούλων θηλασμού, για τις οποίες θα είμαι πάντα ευγνώμων.