(Το κείμενο είναι «εξομολογητικού» χαρακτήρα και δεν επιδιώκει να δώσει συμβουλές- είναι απλώς η κατάθεση της δικής μου, προσωπικής εμπειρίας).
Πολλά λέγονται αυτές τις μέρες για την οργάνωση πριν την έναρξη των σχολείων: δίνονται συμβουλές από ειδικούς και από έμπειρους γονείς και όλα αυτά είναι πολύ βοηθητικά, ειδικά για τις οικογένειες που έχουν μικρούς μαθητές. Τι γίνεται, όμως, με την «ψυχική» «προετοιμασία» μας;…
Καθώς αναλογίζομαι τα περασμένα χρόνια, σκέφτομαι πόσα απρόβλεπτα γεγονότα συνέβησαν αυτή την περίοδο, αμέσως μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, : δυσκολίες προσαρμογής, δυσκολίες μετακινήσεων, ελλείψεις εκπαιδευτικών, εντοπισμός μαθησιακών δυσκολιών κλπ). Καθώς πλησιάζουν αυτές οι μέρες, έρχονται οι αναμνήσεις και με «φοβίζουν»…
Προσπαθώ να τις διώξω, να εκλογικέψω τις σκέψεις:
«Ξέρω ότι όντως θα έχουμε και πάλι δυσκολίες;
Γιατί να προκαταβάλλομαι αρνητικά;…»
Από την άλλη πλευρά, όμως, προσπαθώ να θυμηθώ ότι όλες αυτές οι δυσκολίες τακτοποιήθηκαν με κάποιο τρόπο. Τα θέματα ρυθμίστηκαν και τι έμεινε εν τέλει; Το άγχος και η αδημονία μου…
Προσπαθώ να σκεφτώ πως, ό,τι και αν προκύψει, θα βρούμε μια λύση, με τη βοήθεια του Θεού. Και όπου δεν υπάρχει λύση, θα αποδεχτούμε την κατάσταση, θα την αγκαλιάσουμε, και θα ζήσουμε μαζί της όσο πιο αρμονικά γίνεται…
Έτσι ηρεμώ και νιώθω ότι, ακόμα και αν δεν έχω τον πλήρη έλεγχο των απρόβλεπτων καταστάσεων. Μπορώ ωστόσο, να ελέγξω τις δικές μου αντιδράσεις.Και μπορώ να χαρώ όλες τις νέες εμπειρίες και ευλογίες που έρχονται!
Και όσο σκέφτομαι ότι τα παιδιά από εμάς τους γονείς πρωτίστως περιμένουν δύναμη και συμπαράσταση, λέω:
«Θεέ μου, δώσε μου ηρεμία και πίστη και όλα τα άλλα βολεύονται…»
Καλό φθινόπωρο!
Καλή αρχή στη νέα σχολική χρονιά!
Με την αγάπη μου
Αλεξάνδρα
σχετικές αναρτήσεις ΕΔΩ!
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 
Αλεξάνδρα μου πώς καταφέρνεις να «επαναπρογραμματιστεις» από τον φόβο στην αποδοχή? Μου φαίνεται τόσο δύσκολο! Η προσευχή όντως βοηθά πολύ αλλά δεν θα σου κρύψω πως εγώ δυσκολεύομαι να ξεπεράσω το άγχος μου τόσο εύκολα. Η αρχή της σχολικής χρονιάς με βρίσκει δύσθυμη. Ποτέ δεν φανταζομουν ότι ως μαμά θα αντιπαθώ περισσότερο το σχολείο από ότι ως παιδί! Είναι το άγριο πρωινό ξύπνημα του χειμώνα με το επακόλουθο τρέξιμο και άγχος να προλάβεις τα πάντα? Είναι το διάβασμα και η προσπάθεια να βοηθήσεις τα παιδιά σου να αφομοιώσουν τόνους ύλης? Είναι η ίδια αυτή, στείρα και ανόητη ύλη που διδάσκεται με τον ίδιο κούφιο τρόπο τόσα χρόνια? Ότι κι αν είναι με μελαγχολεί. Και ο μόνος τρόπος να διώξω την μελαγχολία μου είναι η αυθόρμητη σκέψη ότι είμαι πολύ τυχερή! Που έχω παιδιά, που έχω σχολειά, που έχω ρουτίνα κι ένα χαζό εκπαιδευτικό πρόγραμμα και την πολυτέλεια να γκρινιάζω. Και πάνω από όλα που είμαστε γεροί και είμαστε εδώ, οικογένεια! Δόξα τω Θεώ βγαίνει αυθόρμητα από την ψυχή μου τότε και παίρνω μία βαθιά ανάσα. Δόξα τω Θεώ, ειμαστε εδώ, να ζούμε, να ελπίζουμε ακόμα και να γκρινιάζουμε! Δόξα τω Θεώ!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σοφία μου…
Η πορεία από το φόβο στην αποδοχή έχει μεγάλη εσωτερική διεργασία.
Δεν είναι απλή και εύκολη, όπως όλες οι αποδοχές στη ζωή μας. Ίσως περάσουμε και στάδια ανάλογα του πένθους.
Είναι μια πορεία που προσπαθώ να διαβώ και που έχει αντανάκλαση σε όλη τη ζωή.
Η αναφορά μας στο Θεό, όπως λες, και η δοξολογία είναι το πρώτο και μέγιστο βημα.
Όλα να πάνε κατά ευχήν!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!