Τι σημαίνει «αγαπώ τα παιδιά μου»…;

Οι λόγοι του μακαριστού κ.κ. Παύλου Σιατίστης είναι ακριβή παρακαταθήκη για τους ανθρώπους που τον γνώρισαν αλλά και για όσους τον γνωρίζουν μέσα από τα βιβλία του και τις ομιλίες του… Η εμπειρία του στα οικογενειακά και παιδαγωγικά θέματα είναι τεράστια και ο λόγος του γεμάτος αγάπη και ευθύνη. Στο ακόλουθο απόσπασμα μιλάει για την πραγματική αγάπη μέσα στην οικογένεια και για την εκκοπή του θελήματος, ως «σταύρωση» του κακού μας εαυτού…

«Τι σημαίνει «αγαπώ τα παιδιά μου» με βάση το παράδειγμα του Αβραάμ; Σημαίνει πως δεν θα επιδιώξω να κάνω τα παιδιά όπως αρέσει σε μένα, αλλά όπως θέλει ο Θεός. Αν τ’ αγαπώ, τότε το μέτρο της αγάπης μου θα είναι ο Σταυρός μου, η εκκοπή του δικού μου θελήματος γι’ αυτά. Εμείς αντιθέτως, βάζουμε το δικό μας θέλημα μπροστά απ’ το θέλημα του Θεού. Εμείς είμαστε  που ξέρουμε τι χρειάζεται. Γι’ αυτό και πολλές φορές βγάζουμε τα μάτια μας. Και με τα παιδιά τα ίδια, ακολουθούμε την ίδια εγωιστική οδό: δεν διαλεγόμαστε μαζί τους, διότι στο βάθος δεν τα εμπιστευόμαστε. Αγαπάμε τον εαυτό μας και όχι τα παιδιά. Σε πάρα πολλά πράγματα, είμαστε σίγουροι ότι εμείς ξέρουμε τι χρειάζονται και όχι εκείνα.

Κι όταν βέβαια τα παιδιά μεγαλώνουν και ετοιμάζονται για τη δική τους οικογένεια, εμείς τι κάνουμε; Σταυρώνουμε τάχα τον εαυτό μας για να ζήσουν τα παιδιά μας την αγάπη τους; Ή μήπως είμαστε συνεχώς παρόντες και υπονομεύουμε τη σχέση τους, εκμεταλλευόμενοι την ανωριμότητα των παιδιών μας, που κι αυτά δεν έμαθαν να αγαπούν εξαιτίας μας;

Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι το να γίνεται το δικό μου θέλημα και να μη σταυρώνω τον εγωισμό μου, είναι κάτι που πρώτο εμένα δεν ωφελεί. Είναι σαν να επιχειρώ να βγάζω τα μάτια μου, με τα ίδια μου τα χέρια.

Πιστεύω στον Θεό δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζω την ύπαρξή Του. Σημαίνει ότι εμπιστεύομαι το πρόσωπό Του, τον Λόγο Του.

Δεν έχει νόημα η παράταση της ζωής μας περισσότερο ή λιγότερο, εάν αυτός ο χρόνος που μας δίνει, δεν μετατραπεί σε καιρό σωτηρίας. Άρα τι μας μένει; Να αγκαλιάσουμε τον Σταυρό μας! Να τον δεχτούμε με χαρά, με υπομονή και με εμπιστοσύνη. Και τότε θα νιώσουμε τη χαρά που νιώθουν οι άνθρωποι που δοκιμάζονται!

Ο Θεός μας είπε ότι ο καθένας από μας είναι μια ζωντανή εικόνα του Θεού, και ότι είμαστε ζωντανός ναός του εν ημίν ενοικούντος Αγίου Πνεύματος. Αν προσκυνώ την ξύλινη εικόνα και βρίζω την ζωντανή, που είναι ο κάθε άνθρωπος, είμαι υποκριτής. Εάν σέβομαι τον ναό, αλλά δεν σέβομαι τον ναό του σώματός μου και το ναό του σώματος του άλλου, τότε ουσιαστικά κοροϊδεύω τον εαυτό μου και εμπαίζω τον Θεό. Αυτός είναι ο Σταυρός.

Αγαπητοί μου αδελφοί, δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αγάπη. Αλλά η αληθινή αγάπη έχει μέτρο της τον Σταυρό. Ο Θεός δεν μας ζητάει τίποτα που δεν μπορούμε να κάνουμε. Δεν μας ζητάει τίποτα που να είναι υπερβολικό. Δεν μας ζητάει τίποτα που να είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μας. Αυτό που νοθεύει την κατάσταση, είναι το δικό μας θέλημα, ο εγωισμός μας. «Μου φαίνεται βαρύς ο Σταυρός αυτός». Όχι, δεν είναι βαρύς, είναι ο δικός μου! Κι αν τον αποδεχθώ, θα νιώσω ότι κάποιος τον σηκώνει μαζί μου, και δια του Σταυρού θα πορεύομαι στη ζωή μου μέσα στη χαρά και στον δρόμο της Ανάστασης, της ομορφιάς, της έκπληξης εκείνης, που μόνο η χάρη του Θεού μπορεί να δημιουργήσει. Αυτό σημαίνει λεβεντιά, αυτό σημαίνει δύναμη, αυτό σημαίνει ζωή!

Αυτό που χαρακτηρίζει τον Χριστιανό είναι η αγάπη και η συγγνώμη. Δεν μπορείς να αγαπάς αν δεν συγχωρείς. Κι αν δεν συγχωρείς δεν αγαπάς ούτε τον Θεό ούτε τους ανθρώπους, παρά το δικό σου θέλημα. Η συγγνώμη βγαίνει χωρίς δυσκολία απ’ την καρδιά που αγαπά τον Θεό«.

Aπό το βιβλίο:

“Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αγάπη”,

μακαριστού Παύλου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης,

Εκδόσεις ἐν πλῷ / via /free photo frompixabay

ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ, ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ INSTAGRAM ΚΑΙ ΣΤΟ FACEBOOK.